آقازاده‌ها در معدن کار نمی‌کنند!
در روزهای گذشته سه حادثه دردناک رخ داده و اخبارش منتشر شده است. حادثه خونین کشتار سربازان در مرز میرجاوه، حادثه دردناک انفجار معدن گلستان و حادثه سقوط مینی بوس دانش آموزان به کانال بزرگراهی در تهران.
محمدرضا زائری؛ نویسنده و فعال فرهنگی در صبح نو نوشت: در روزهای گذشته سه حادثه دردناک رخ داده و اخبارش منتشر شده است. حادثه خونین کشتار سربازان در مرز میرجاوه، حادثه دردناک انفجار معدن گلستان و حادثه سقوط مینی بوس دانش آموزان به کانال بزرگراهی در تهران.
حادثه البته همیشه و همه جا می‌تواند به طور طبیعی رخ دهد اما دو پرسش اینجا مطرح است؛ یکی این که کجا این قدر بی توجهی و عدم احساس مسؤولیت نسبت به مسائل ایمنی و مراقبت‌های فنی و امنیتی و... دیده میشود ؟ و دیگر این که چرا هیچ وقت در میان قربانیان چنین حوادثی فرزندان مسوولان دیده نمیشوند و این حوادث تنها سهم مردم عادی است؟
فرزند کدام یک از مسؤولان و بزرگان در معدن کار کرده یا سربازی‌اش را در مرز می‌گذراند یا برای اردوی مدرسه سوار مینی بوس میشود؟
واقعیت غیر قابل انکار این است که سال‌هاست مردم و مسؤولان سطوح مختلف مدیریتی شرایط برابر و مساوی ندارند. پس از سال‌های جنگ که فرزند رییس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه‌ای به صورت ناشناس در میان رزمندگان می‌جنگید (و هنوز هم البته خانواده رهبر بزرگوار انقلاب به اعتراف دوست و دشمن چنین هستند) سال‌هاست که جز برخی استثناهای اندک شمار، معمولاً کار مردم عادی بدون رابطه و پارتی بازی راه نمی‌افتد و بر عکس مسؤولان و اطرافیانشان از مواهب و امکانات خاص برخوردارند و هر چه سخت گیری قانونی هست مال مردم عادی است.
فرزندان مسؤولان، دوره تحصیلی را در بهترین مدارس با امکانات خاص سپری می‌کنند، سربازی خود را به شکل ویژه در تهران و در حوزه‌های ستادی می‌گذرانند و هنگام اشتغال هم با سفارش و توصیه از همان ابتدا در موقعیت‌های مدیریتی قرار می‌گیرند.
ما سال‌هاست از نهج البلاغه و عدالت و برابری و مساوات و قسط و عدل حرف زده‌ایم و مدعی بوده‌ایم که می‌خواهیم شرایط یکسان برای برخورداری برابر همه شهروندان از امکانات فراهم سازیم. اگر بنا باشد یک طبقه و قشر مشخص از مدیران به اصطلاح یقه سفید از تفاوت و امتیاز برخوردار شود که باز هم روح طاغوت در جامعه هست و به قول شهید مظلوم دکتر بهشتی:«طاغوت، طاغوت است! می‌خواهد تاج به سر باشد، می‌خواهد عمامه به سر باشد! فطرت مردم، قلب مردم، روح مردم، از طاغوت و طاغوتی بیزار است، من هم اگر رفتار طاغوتی داشته باشم مردم از من بیزار میشوند؛ ممکن است دو روز، سه روز، چهار روز، ده روز احترام لباس من در نظر آنها و در احساس آنها اثری بگذارد، اما آنچه عامل اصلی است رفتار ماست.» دریغ و درد عمیق‌تر شهید بهشتی در این جمله پایانی است که گفتند: «یادمان نرود که ما سال‌ها از شیوه مدیریت و زمامداری پیغمبر، علی و ائمه هدی و مردان خدا ؟س؟ نشستیم و صحبت کردیم، حالا موقع عمل است.»
حسرت اینجاست که مردم در زندگی روزمره خود نه هزاران هزار طلبه جوان صالح و سختکوش گمنام حوزه را می‌بینند که با محرومیت و سختی در حال تحصیل علم هستند و نه از مسؤولان و مدیران سالم و پاکدستی که در همه فراز و نشیب‌ها بدون خطا و قصور به خدمت مشغولند.
آنچه به طور طبیعی در چشم مردم می‌نشیند و کامشان را تلخ می‌کند، این است که نه در میان سربازان مظلوم مرزبان، نه در میان معدنکاران دردکشیده گلستان و نه در میان دانش آموزان مجروح تهران هرگز فرزندان مسؤولان و مدیران کشور را نمی‌بینند
حادثه البته همیشه و همه جا می‌تواند به طور طبیعی رخ دهد اما دو پرسش اینجا مطرح است؛ یکی این که کجا این قدر بی توجهی و عدم احساس مسؤولیت نسبت به مسائل ایمنی و مراقبت‌های فنی و امنیتی و... دیده میشود ؟ و دیگر این که چرا هیچ وقت در میان قربانیان چنین حوادثی فرزندان مسوولان دیده نمیشوند و این حوادث تنها سهم مردم عادی است؟
فرزند کدام یک از مسؤولان و بزرگان در معدن کار کرده یا سربازی‌اش را در مرز می‌گذراند یا برای اردوی مدرسه سوار مینی بوس میشود؟
واقعیت غیر قابل انکار این است که سال‌هاست مردم و مسؤولان سطوح مختلف مدیریتی شرایط برابر و مساوی ندارند. پس از سال‌های جنگ که فرزند رییس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه‌ای به صورت ناشناس در میان رزمندگان می‌جنگید (و هنوز هم البته خانواده رهبر بزرگوار انقلاب به اعتراف دوست و دشمن چنین هستند) سال‌هاست که جز برخی استثناهای اندک شمار، معمولاً کار مردم عادی بدون رابطه و پارتی بازی راه نمی‌افتد و بر عکس مسؤولان و اطرافیانشان از مواهب و امکانات خاص برخوردارند و هر چه سخت گیری قانونی هست مال مردم عادی است.
فرزندان مسؤولان، دوره تحصیلی را در بهترین مدارس با امکانات خاص سپری می‌کنند، سربازی خود را به شکل ویژه در تهران و در حوزه‌های ستادی می‌گذرانند و هنگام اشتغال هم با سفارش و توصیه از همان ابتدا در موقعیت‌های مدیریتی قرار می‌گیرند.
ما سال‌هاست از نهج البلاغه و عدالت و برابری و مساوات و قسط و عدل حرف زده‌ایم و مدعی بوده‌ایم که می‌خواهیم شرایط یکسان برای برخورداری برابر همه شهروندان از امکانات فراهم سازیم. اگر بنا باشد یک طبقه و قشر مشخص از مدیران به اصطلاح یقه سفید از تفاوت و امتیاز برخوردار شود که باز هم روح طاغوت در جامعه هست و به قول شهید مظلوم دکتر بهشتی:«طاغوت، طاغوت است! می‌خواهد تاج به سر باشد، می‌خواهد عمامه به سر باشد! فطرت مردم، قلب مردم، روح مردم، از طاغوت و طاغوتی بیزار است، من هم اگر رفتار طاغوتی داشته باشم مردم از من بیزار میشوند؛ ممکن است دو روز، سه روز، چهار روز، ده روز احترام لباس من در نظر آنها و در احساس آنها اثری بگذارد، اما آنچه عامل اصلی است رفتار ماست.» دریغ و درد عمیق‌تر شهید بهشتی در این جمله پایانی است که گفتند: «یادمان نرود که ما سال‌ها از شیوه مدیریت و زمامداری پیغمبر، علی و ائمه هدی و مردان خدا ؟س؟ نشستیم و صحبت کردیم، حالا موقع عمل است.»
حسرت اینجاست که مردم در زندگی روزمره خود نه هزاران هزار طلبه جوان صالح و سختکوش گمنام حوزه را می‌بینند که با محرومیت و سختی در حال تحصیل علم هستند و نه از مسؤولان و مدیران سالم و پاکدستی که در همه فراز و نشیب‌ها بدون خطا و قصور به خدمت مشغولند.
آنچه به طور طبیعی در چشم مردم می‌نشیند و کامشان را تلخ می‌کند، این است که نه در میان سربازان مظلوم مرزبان، نه در میان معدنکاران دردکشیده گلستان و نه در میان دانش آموزان مجروح تهران هرگز فرزندان مسؤولان و مدیران کشور را نمی‌بینند
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
آقا زاده که همه خارج از کشورند،،،،
خدا ترا بس کنید، شرم کنید ازاین همه بی اخلاقی و سوءاستفاده از ناراحتی و آلام مردم باشید طوری دلسوزی میکنید که انگار از صبح تا شب بفکر درد و رنج مردم هستید و از این که هر چی را بخواهید به دولتیها و خانواده های آنان ربط بدهید معلوم میشود که فقط قصد بهره برداری جناحی هستید. کمی شرم و حیا کنید.
چه تخریبی ،مسئول مسئول است چه در این دولت چه در دولت های قبلی وچه بعدی اصل مساله جان انسان هایی است که خودمان نیز شامل انها هستیم ،خجالت وشرم برای کسانی باید باشد که در مقابل این کارگران ،سربازان و...... مسئول هستند ولی متاسفانه در مواقع لازم هیچ کدام پاسخگو نمیشوند و وای به حال خانواده‌ها یی که داغدار جوانان خود برای حفظ مرزها وکارگرانی که برای یک لقمه نان اینگونه باید تاوان بدهند واقعا خداوند به همه ی ما صبر دهد
برای چی کار کنند اصلا کار کردن بلدن خدای ناکرده خسته میشوند وعرق بر روی پیشانی حال یا از شرم در برابر کارگر جماعت یا از خوردن زیادی مگر نمیدانید اینجا ایران است بی درو پیکر از اقازاده گرفته تا وزیر میر سازمان نهاد خلاصه هرکجا که پول قلمه بود انها هم انجا بودند اما قصه کارگر قشری زحمت کش با در امد کم ونداشتن امنیت کاری وتمام فاجعه های وحشتناک وسخت در انتظار انها صبح با امید میروند شب خانوادها چشم انتظار بار هر چی بلا وسختی است بر دوشکارگر است حال یا باید زیر اوار بمانند یا ریزش مترو میشود عزرییل وخود بخوان باقی ماجرا ....
آقازاده ها هر کاری دوست داشته باشند انجام میدن مجچز دارن /حتی برا قاچاق