سلف پرتره های هنری عکاسان مشهور

چندی پس از اختراع عکاسی اولین سلف پرتره در سال ۱۸۳۹ توسط رابرت کورنلیوس گرفته شد و همان قدر که سلف پرتره ها مشخصه نقاشان در تاریخ هنر شده اند، عکاسان نیز این سنت بزرگ را ادامه داده اند.

برترین ها: چندی پس از اختراع عکاسی اولین سلف پرتره در سال ۱۸۳۹ توسط رابرت کورنلیوس گرفته شد و همان قدر که سلف پرتره ها مشخصه نقاشان در تاریخ هنر شده اند، عکاسان نیز این سنت بزرگ را ادامه داده اند. به عنوان انسان، صورت و بدن ما قابلیت های داستان سرایی فوق العاده ای دارند و هنرمندان از این مزیت استفاده می کنند. اما چه چیزی باعث می شود عکاسان لنز دوربین را به سمت خود برگردانند؟

در بسیاری از سلف پرتره های مشهور عکاسان، بدنشان بومی که روی آن می توانند ایده هایشان را پیاده کنند و به روان خود راه یابند. برای عکاسان دیگر، این تفسیر جامعه است و با این کار نقش های خانوادگی و هویت جنسیتی را جدا می کنند. این سبک از عکاسی می تواند بیان بصری احساسات درونی یا دفتر خاطرات عکاس باشد. سلف پرتره های هنری عکس هایی با ترکیب بندی دقیق هستند که عکاس کنترل کامل روی بدنش دارد و بیان هنری خود را به سطح بلندتری ارتقا می دهد.

عکاس «دیانا لیوسون» حداقل سالی یک بار از خودش سلف پرتره می گیرد و این کار را به عنوان فرصتی برای هنرمند می داند که خودش را از طریق رسانه اش بازنمایی کند، حال این رسانه می تواند دوربین عکاسی باشد یا قلم مو و یا هرآنچه که دارد. فرصتی که هنرمند از طریق آن می تواند خودش و کسی که آرزو دارد باشد را از لحاظ بصری اعلام کند. این عکاسان مشهور سلف پرتره در عکس هایشان هنر ایجاد کرده و خودشان را از طریق این فرآیند جاودانه کرده اند.

من ری، سلف پرتره با دوربین، 1932