پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: برای تماشای «در میان ابرها» تردید زیادی داشتم، تردید البته که این روزها از تماشاچی تئاتر جدا نمی شود. وفور نمایش های فریبنده از متن های دهان پرکن و بازیگران مشهور که در نهایت چیز خاصی برای مخاطب ندارند، تماشای تئاتر را پرریسک کرده، اما در مورد «در میان ابرها» این گونه نبود. فضا سازی کم نظیر و مدل روایتی مستقیم و و بدون ابهام تماشاچی را با نمایش همراه می کند نمایشی که فارغ از پیچیدگی ها و شلوغ کاری های تئاتر ها امروزی است و مضامین فلسفی و در سطح دوم جامعه شناسانه را با زبانی روان و بدون لکنت به مخاطبش عرضه می کند.

باران کوثری خوب بود و حسن معجونی خوب تر و کارگردان از همه بهتر که در متنی پست مدرن که نمایش یک موقعیت را با مفصل های داستانی درست ارائه می دهد و نه خیلی از ابهام رنج می برد و نه خیلی مستقیم و زننده است، مسائلی مثل روح ناآرام و میل به مهاجر و تبیین موقعییت یک شهروند ایرانی که میل به مهاجرت دارد، در گفت و گوهای زنده و پیش برنده داستان به خوبی پرداخت شده. نمایش به موقع سکوت دارد و به وقت هم اوج می گیرد. بعد از مدت ها حالمان با «تئاتر» خوب شد.

پی نوشت: ترجیحا از بلیط های کف زمین خرید نکنید، چون دکور و صحنه آرایی به گونه ای است که اگر روی صندلی نباشید تسلط کافی به صحنه ی اجرا نخواهید داشت.

اکران: «ویلایی ها» ساخته منیر قیدی اکران شده، فیلمی که در جشنواره سال پیش خیلی تمجید و به چشم آمد در همان روزها هم فیلم را دیدم. فیلم در ژآنر دفاع مقدس است و کل زمان داستان در یک اردوگاه با فضای کاملا زنانه در جنوب کشور می گذرد. داستان آدم هایی که در انتظار همسرانشان درآن جا به سر می برد و شرح و توصیف فضای انتظار با یک کارگردانی شسته و رفته بازی هایی که همه قابل قبول است و طراحی صحنه کم نقض، فیلم برداری خوب و خلاصه همه ی عوامل فنی کار در کیفیت فنی قابل قبولی ارائه شدند، اما با همه ی این ها «ویلایی ها» فیلمی نیست که شما را سرگرم کند باید اراده کنید که از فیلم لذت ببرید وگرنه داستان کم رمق آن شاید کمی حوصله سر بر باشد.

این همه تلاش قابل ستایش به خاطر فیلمنامه ای که کشش داستانی ندارد و اصلا نمی داند شخصیت اصلی داستان کیست و تماشاچی به چه دلیل باید تا انتها آن را تعقیب کند هدر رفته، این که زاویه نگاه فیلمساز نسبت به مقوله جنگ جدید و متقاوت است، جایی دیده می شود یک اثر سینمایی در وهله اول داستان داشته باشد.

اما دیگر اثر تازه ی این روزهای اکران فیلم از توقیف در آمده «مادر قلب اتمی» است که در روزهای اول فروش خیره کننده ای داشته به هرحال فیلم توقیف بوده و یک محمد رضا گلزار هم دارد. تیزرهای فیلم که جذاب است باید منتطر ماند و هفته بعد مبسوط تر از این فیلم خواهم نوشت.

کیوسک: شماره جدید دو ماهنامه «مروارید» با موضوع «تروریسم تنهایی» منتشر شده، مروارید در هر شماره موضوعی خاص را سوژه قرار می دهد و خب سوژه این شماره خیلی جذاب است. آن هم با آن قطع منحصر به فرد و صفحه آرایی خاص این نشریه که کمی فضای نوستالژی پسند دارد. در این شماره مروارید از تنهایی انسان ها می خوانیم که حتی در خانه خودشان هم تنهایند. تنهایی سربازان، سالمندان رهاشده در کهریزک، زندانیان سیاسی و دانشجویان خازج از کشور...تنهایی البته در سطح توصیف نمی شود و در یادداشت های این مجله به عمق هم می رود و تنهایی از منظر عصب پژوهی تحلیل می شود. یادداشت های علی فردوسی و مصطفی ملکیان از خوب های این شماره است. ملکیان در مورد رابطه تنهایی و عشق نوشته که خواندنی است. تنهایی در رژیم های توتالیتر و تنهایی زنان از دیگر خواندنی های این شماره است. مروارید راحت خوان است امتحانش کنید.

خورجین: «بوچ کسیدی و ساندنس کید» ساخته جورج روی هیل محصول سال ۱۹۶۹ میلادی نیاز به معرفی ندارد یکی از خاص ترین ها ژانر وسترن با هنر نمایی پل نیومن و رابرت ردفورد که فکر می کنم برای اولین به طور جدی در همین فیلم مفهمون یک زوج سینمایی واقعی را اجرا می کنند. فیلم به شدت پر کشش است و با این که خیلی سال از تولید آن گذشته اما به خاطر شخصیت پردازی فوق العاده که باعث می شود همدلانه با داستان همراه شوید، تازه می نماید. در ضمن احتمال این که پس از تماشای فیلم شیفته پل نیومن شوید زیاد است.

خلاصه داستان: درمورد دو دزد و راهزن است که به قطارها دستبرد می‌زنند و پس از تعقیب شدید آن‌ها، برای فرار از دست قانون به همراه نامزدِ یکی از آن دو به بولیوی می‌روند. پس از مدتی فعالیت‌های خلاف در آن‌جا به دست سربازها گیر افتاده و کشته می شوند.

نمایش خانگی: این اتفاقاتی که برای «گشت» افتاد و نسخه قاچاقش به بازار آمد، باعث شد که نسخه نمایش خانگی زودتر بیاید و فیلم هم انتخاب بدی نیست برای یک دورهمی خانوادگی در آخر هفته، البته فروش عجیب «گشت» در سینماها نشان داد که مردم این گونه آثار را دوست دارند و خیلی در این که فیلمنامه چگونه است؟ یا شوخی ها تا چه حد دم دستی و جلف است دقت نظری ندارند؟ «گشت» در حد سینما رفتن که نبود اما برای تماشای منزل بد نیست!