آرزویِ رفتگری، تبدیل به قهرمانی در ویمبلدون شد

ایسنا: گوران ایوانیسویچ توانست معجزه تاریخ ویمیلدون را با قهرمانی در سال ۲۰۰۱ رقم بزند.

رقابت‌های تنیس ویمبلدون، دومین گرند اسلم سال روزهای پایانی خود را سپری می‌کند. در بازی‌های این دوره شگفتی‌های زیادی رخ داد اما معجزه این رقابت‌ها به سال ۲۰۰۱ بر می‌گردد. تنیسوری که از کودکی دوست داشت رفتگر شود این معجزه را رقم زد. گوران ایوانیسویچ برای فتح برترین رقابت‌های تنیس همه ویژگی‌ها را داشت. سروهای وحشتناک و ضربه‌های قدرتمندش هر سال او را به یکی از بخت‌های نخست قهرمانی تبدیل می‌کرد اما به حقیقت نپیوست. ایوانیسویچ در مدت هفت سال توانست سه بار به فینال ویملبدون صعود کند. او در سال ۱۹۹۲ برابر آندره آغاسی قرار گرفت و مغلوب شد. هم‌چنین در سال‌های ۱۹۹۴ و ۹۸ دو شکست را مقابل پیت سمپراس، پادشاه ویلمبدون آن دوران تجربه کرد. تنیسور کروات پیش از این در نیمه نهایی ۱۹۹۵ نیز در نیمه نهایی مغلوب سمپراس شده بود.

ایوانیسویچ در کنار سمپراس

سال‌ها سپری شدند و همه به این باور رسیدند که دوران اوج ایوانیسویچ به پایان رسیده است. مشکلات جسمانی و سیر نزولی او باعث شد رتبه او از یک به ۱۰۰ برسد. این اتفاق در سال ۲۰۰۱ رخ داد. او حتی در جولای این سال ۲۵ پله سقوط کرد و برای رقابت‌های ویمبلدون۲۰۰۱ تنیسور بزرگی محسوب نمی‌شد. با این حال به خاطر عملکرد درخشانش در سال‌های گذشته به عنوان مهمان به این رقابت‌ها دعوت شد.

در این سال ویمبلدون شاهد بهترین نمایش ایوانیسویچ بود در حالی که از او انتظار چنین عملکردی نمی‌رفت. با این حال تنیس یک ویژگی خاص دارد و تنیسور کروات یک تورنمنت غیرمعمول را به همه نشان داد. او با یک پیروزی آسان برابر فردیک یوهانسون (مرد شماره ۱۹۷ جهان) این رقابت‌ها شروع کرد و در سه ست پیاپی با نتایج ۶ بر ۴ پیروز شد. در دور دوم کارلوس مویا را با نتایج ۶ بر۷، ۶ بر۳، ۶ بر۴ و ۶ بر۴ شکست داد. هفته نخست را با پیروزی بزرگی برابر اندی رادیک به پایان رساند. رادیک یکی از تنیسورهای برتر در زمین چمن بود که با نتایج ۶ بر۷، ۵ بر ۷، ۶ بر ۳ و ۳ بر ۶ مغلوب حریف کرواتش شد.

دوئل‌های نفس‌گیر

دومین هفته با یک ماراتن برابر گرگ رودسکی آغاز شد. تنیسور کروات توانست ست نخست را ۷ بر ۶ پیروز شود و دو ست پیاپی را با نتیجه ۶ بر ۴ به نفع خود به پایان برساند. رودسکی یکی از خطرناک‌ترین تنیسورهای این بازی‌ها بود. در یک چهارم نهایی یکی از برترین‌های دوران یعنی مارات سافین در انتظار ایوانیسویچ بود. همه برد را برای مرد شماره سه جهان تصور می‌کردند چون او یکی از بخت‌های نخست قهرمانی هم بود. با این حال تجربه در لحظات کلیدی نقش زیادی داشت. گوران توانست همه ست‌هایی که رقابت نزدیک بود را با پیروزی به پایان برساند. او با پیروزی ۷ بر ۶، ۷ بر ۵، ۳ بر ۶ و ۷ بر ۶ توانست به یکی از تاریخی‌ترین نیمه نهایی‌های ویمبلدون راه پیدا کند.

در این مرحله باید برابر تیم هنمن انگلیسی قرار می‌گرفت. هنمن قصد داشت به بدشانسی بریتانیایی‌ها در این بازی‌ها پایان بدهد چون آن‌ها از سال ۱۹۳۶ نتوانسته بودند در برترین رقابت تنیس انگلیس قهرمانی به دست آورند. او به این هدف نزدیک بود و دو بر یک از حریف کرواتش پیش افتاد اما در ست چهارم ایوانیسویچ بازی را به تساوی رساند و توانست در یک بازی به یادماندنی ۶ بر ۳ هنمن را شکست دهد و به فینال صعود کند.

عملکرد ایوانیسویچ تا پیش از فینال فوق‌العاده بود. او باز هم در دیدار نهایی باید با یک حریف قوی روبه‌رو می‌شد. پاتریک رافتر بزرگ برابر او قرار گرفت. تنیسور انگلیسی یک سال پیش نیز به فینال رسیده بود و در یک بازی تاریخی مغلوب پیت سمپراس شد. او فرصت داشت در سال ۲۰۰۱ قهرمان این بازی‌ها شود. این دیدار خاص به علت بارندگی برای نخستین‌بار پس از سال ۱۹۲۲ دوشنبه برگزار شد. رقابت غیرمنتظره‌یی بود. دو تنیسور بیش از سه ساعت در جمع تماشگران پرشور رقابت کردند و بازی تا ست پنجم دنبال شد.

در این ست دو تنیسور به تساوی ۷ بر ۷ رسیدند. ایوانیسویچ توانست بازی را ۸ بر ۷ به نفع خود کند. در گیم بعد رقابت نزدیکی در جریان بود که در نهایت رافتر شکست را قبول کرد. ایوانیسویچ بر زمین افتاد و اشک ریخت.

او گریه کرد چون نامش در تاریخ ثبت شد (او هنوز به عنوان بدترین قهرمان ویملبدون از لحالظ رنکینگ محسوب می‌شود). پسربچه‌ای که روزی دوست داشت رفتگر شود توانست قهرمان برترین رقابت‌های تنیس جهان شود.