فاصله قالیباف با روحانی، واقعا یک درصد بود؟

انتخاب: جعبه سیاه محمدباقر قالیباف بالاخره باز شد او و برخی نزدیکانش البته در روزهای بعد از انتخاب به تناوب حرف هایی زده بودند اما خود او هیچگاه در این چند هفته سپری شده بعد از انتخابات به این روشنی سخن نگفته بود.

رسانه ملی دو شنبه شب به او تریبون داد تا بتواند به تفصیل حرف هایش را در مورد رقابت مهم اردیبهشت ماه بزند. شاید اما آنها که این برنامه را ترتیب دادند گمان نمی بردند که او مانند همین نامه ای که چند روز پیش نوشته بود هم قصد افشاگری درون جناحی را داشته باشد و هم بار دیگر فرمان شورش از درون را صادر کند. از این ماجرا اما اگر بگذریم به بخش هایی از سخنان شهردار مستقر تهران می رسیم که مداقه در آن نشان می دهد که چگونه توهم تزریقی اطرافیان می تواند در مواضع و باورهای شخصیت های سیاسی تاثیر داشته باشد. نکته ای که احتمالا فصل مشترک نامزدی و شکست قالیباف در دو دوره قبل هم بوده باشد .

رفتارشناسی و ریخت شناسی این چهره اصولگرا حالا با اظهارات شب قبل او بسیار راحت تر خواهد بود. این تحلیل ها می تواند منجر به ردیف کردن مولفه های شکست های پی در پی و تهیه یک لیست جامع از این رخدادهای مهم باشد که اکنون جناح اصولگرا را با شکاف های متعددش با خطر فروپاشی مواجه سازد .

داستان نظر سنجی ها

یکی از مهمترین نکاتی که در دوره های اخیر ابتدا به مولفه مهم ایجاد ائتلاف در میان اصولگرایان تبدیل می شود و سپس به مهمترین محور اختلاف بدل می شود «نظرسنجی» است. نگاهی به گذشته و مرور اخبار نشان می دهد در سال ۸۴ نیز، هم قالیباف و هم اطرافیانش باور داشتند تبدیل به قطب شده اند و بیشترین نظر مردمی را به خود اختصاص داده اند.

شهردار فعلی تهران که آن موقع برای تحت اشعاع قرار دادن سابق نظامی اش، ترجیح داده بود خود را در قامت یک خلبان به جامعه معرفی کند ناگهان با پیش رفتن معادلات انتخاباتی از صحنه رقابت ها به حاشیه رانده شده و رقابت اصلی میان دو نفر دیگر شکل می گیرد. او در آن انتخابات ۱۳٫۹۳٪ را فقط می تواند به دست آورد .

او مدتی را به سکوت طی می کند بعد هم شهردار تهران می شود. قالیباف که می بیند محمود احمدی نژاد از شهرداری به ریاست جمهوری رسیده است خیلی زود هوس نامزدی مجدد برای ریاست جمهوری به سر می زند . هوسی که البته فرجامی نمی یابد . حمید رسایی در این مورد می گوید :« درباره منع رهبری در مورد احمدی‌نژاد، آن چیزی که من شنیدم به آقای قالیباف هم چنین توصیه‌ای هم سال ٨٨ شده بوده»

صبر قالیباف تا سال ۹۲ ادامه می یابد هر چند که او در تمام این مدت تلاش می کد با ایجاد دو گانه های کاذب با احمدی نژاد و مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی خود را در صدر معادلات سیاسی قرار دهد . سال ۹۲ دیگر طاقت او تمام شده بود . خیلی زود خود را مهیای نامزدی در انتخابات کرد. این بار اما باز همان بلای همیشگی مقابل اصولگرایان پدیدار ؛ سندرومی با عنوان «خود اول بینی ».

هر کدام از شخصیت های اصولگرا معمولا خود را از سایرین بالاتر می دانند و البته فکر می کنند که اقبال مردم نسبت به آنها از دیگران بیشتر است . همین هم شد که از همان ابتدا با تکیه بر اصل مقبولیت و استقبال مردمی ائتلافی سه گانه را پدید آوردند و قرار گذاشتند هر کس در آخر از دیگران بیشتر رای داشت به نفع سایرین کنار رود .اما باز صحنه انتخابات به گونه ای دیگر رقم خورد . همان مولفه وحدت بخش به مولفه بزرگ اختلاف تبدیل شد و اصل کناره گیری به هم خورد . در ایم میان فقط غلامعی حدادعادل آن هم در اندک زمان مانده به انتخابات کناره گیری کرد بی آنکه نامی از حمایت کسی ببرد .قالیباف البته در آن انتخابات هم باز نتوانست قطب باشد . چه اینکه رقابت اصلی باز میان دو نفر دیگر شکل گرفت و او باز زاویه نشین رقابت شد .در آن انتخابات باز هم قالیباف و اطرافیانش از نظرسنجی ها سخن گفته بودند و از این که مقام نخست را به خود اختصاص داده اند.

او انتخابات را باخت اما باز بنای کناره گیری از سیاست ورزی در این سطح را نداشت . خیلی ها معتقدند او از همان روز که باخت برای رقابت مجدد با حسن روحانی برنامه ریزی کرده بود . گواه این ادعا را هم تابلوهای بزرگ ضدبرجامی در سطح شهر تهران میدانند که قالیباف برپا کرده بود آن هم در روزهای بسیار حساس مربوط به توافق هسته ای. البته تنها منحصر به همین اتفاق هم بنود او مخالفت خوانی های زیادی داشت با دولت حسن روحانی . حرف هایی که هر وقت فرصتی پیدا می کرد در اختیار رسانه ها قرار می داد . او البته در برنامه شب گذشته اصرار داشت به همه بگوید که بنا نداشته نامزد انتخبات شود ؛ سخنی که چند بار با برخی حرف هایش دیگرش که شنان از برنامه ریزی او برای حضور در انتخابات بود در تناقض به نظر می رسید. قالیباف می گوید : « من فرد سیاسی هستم و ۱۲ سال است در میدان سیاست آمده ام. جمع بندی من این بود و تحلیل داشتم که در این انتخابات به معنی رقابت با رئیس جمهور مستقر است نیایم. تا روز آخر تصمیم به آمدن نداشتم اما دوستانی که تا حدودی در یک اردوگاه هستیم و برایشان احترام قائل هستم بالاتفاق به من می گویند شما حتما در انتخابات حضور پیدا کن. من خیلی برای آنها استدلال کردم حتی استدلال های خودم را مکتوب کردم اگر روزی لازم شد در اسناد برای تاریخ و تجربه و عبرت آموزی باشد ارائه کنم. اما آنها به من گفتند همه این ها درست یکی از دوستانی که خیلی من ارادت دارم به من گفت آقا باقر فکر نمی کنی اینجا بین اینکه به وظیفه ات عمل کنی یا مناقع شخصی خودت را ببینی تصمیم می گیری؟ من گفتم مسیر را به این روش درست نمی دانم اما همه اتفاق نظر پیدا کردید و می گویید حتما باید بیایم احترام می گذارم و می آیم. »

مساله اما این است که سخنان قالیباف در ادامه با نکاتی جالب همراه می شود، آنجا که می گوید :« بعضی ها می گویند می دانی کنار رفتی ۴۰ تا ۵۰ درصد آرا به اردوگاه رقیب رفت چرا ان کار را کردی؟ من تحلیل داشتم. اگر می ماندم نتیجه این انتخابات هر چه می شد این اردوگاه باز می گفت مشکل ما وحدت است.انتخابات تمام شد، امروز همه متوجه شدند که وحدت مهم است اما همه چیز ما نیست ما اشکالات دیگری هم دارم نه یک اشکال خیلی اشکالات دیگری داریم که باید به آنها بپردازیم.اگر در انتخابات باقی می ماندم نتیجه انتخابات تغییر می کرد. احتمال پیروزی ۵۰ - ۵۰ می شد رقابت خیلی نزدیک بود یا دو مرحله ای می شد یا اگر می باختیم فاصله بین ۱ تا ۱.۵ درصد بر مبنای همه نظرسنجی ها بود.اما با علم بر این این تصمیم را گرفتم برای یک بار باید بنشینم هم سیاست ورزی خودمان را تغییر دهیم هم نگاه هایمان را اصلاح کنیم یادمان باشد فلسفه انقلاب، قدرت و سیاست برای چیست؟»

اما آیا محمد باقر قالیباف درست می گوید . نگاهی به نظر سنجی هایی که تا روز آخر انتخابات ر رسانه ها منتشر می شد نشان می دهد که آیپو و ایسپا نتایج بسیار نزدیکی به نتیجه انتخابت داشته اند :

این نمودار ها نادرستی ادعای قالیباف را به خوبی نشان می دهد . به نظر می رسد او بار دیگر تحت تاثیر القائات اشتباه مشاورانش قرار گرفته است. باید دید چه کسی نظرسنجی های اشتباه را در اختیار شهردار تهران قرار داده تا او همچنان در این رویای شیرین سیر کند که اگر در انتخابات باقی می ماند فقط یک درصد با پیروزی فاصله می داشت. درباره حرف های دیشب محمد باقر قالیباف نکات مهم تری هم هست که در نوشتاری دیگر به آن خواهیم پرداخت.