نابرابری‌ها در تهران جولان می‌دهد

آسمان آبی: شهردار تهران از نابرابری اجتماعی حرف می‌زند، درحالی‌که بخش عمده‌ای از احساس نابرابری از سوی ارگان‌ها و سازمان‌های مختلف ایجاد شده است. اگر بخواهیم بحث‌های اقتصادی را از حرف‌های شهردار حذف کنیم و به دیگر مباحث ایجاد نابرابری اجتماعی بپردازیم، اول از همه باید به فقر فرهنگی در کلانشهرها بپردازیم. در سال‌های اخیر و با رشد شهرنشینی، افراد زیادی از شهرهای کوچک به کلانشهرها مهاجرت کردند.

از آن‌جایی که این افراد نتوانستند خود را با شرایط زندگی در شهرهای بزرگ تطبیق دهند، توسط جامعه پذیرفته نشدند و بخشی از آن‌ها دچار سرخوردگی شدند. این در حالی است که مسئله مهاجرت، چه از کشوری به کشور دیگر و چه مهاجرت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ، دارای قاعده‌ای است که دولت‌ها باید آن را اجرایی کنند؛ مثلا اگر شما به یک کشور دیگر مهاجرت کنید ابتدا به مدت یک‌سال آموزش داده می‌شوید. این آموزش در همه زمینه‌هاست تا شما برای پذیرش در یک جامعه دیگر آماده شده و به همه امور آشنا شوید، اما وقتی فردی از طرف جامعه پذیرفته نشود، به این نتیجه می‌رسید که نابرابری اجتماعی در آن جامعه بیداد می‌کند. جدای از این پذیرش، خواه‌ناخواه این نابرابری در تمام جامعه پخش شده است.

حتی در مدارس هم ممکن است دانش‌آموزی که پدر پزشک دارد از اهمیت بیشتری برخوردار باشد. یا مثلا درمورد احداث مراکز خرید می‌بینید شهرداری یک مرکز خرید بزرگ در شمال تهران و یکی در غرب تهران احداث کرده، اما حتی نوع دکورها هم در این دو مرکز خرید متفاوت است و تبعیض جای خود را باز می‌کند. یا مثلا اکثر خانه‌های کوچک و زیر ۶۰ متر در مرکز کلانشهرها ساخته می‌شود. همه این موارد اگرچه در ظاهر بی‌اهمیت است، اما بنیان‌های نابرابری اجتماعی را در یک جامعه پایه‌ریزی می‌کند.

ریشه‌های نابرابری اجتماعی آن‌قدر در جامعه زیاد شده است که حتی در مورد میزان دستمزدها بین زن و مرد هم تبعیض قائل می‌شوند. با این اوصاف، رها شدن از نابرابری اجتماعی نیاز به حرف و تکرار ندارد؛ بله، تنها یک راهکار می‌خواهد که آن هم اجرای دقیق قانون است. تا وقتی قانون به روش‌های مختلف اجرا نشود نابرابری روزبه‌روز بیشتر خواهد شد و پارتی‌بازی، باند بازی و تبعیض هر روز جای بیشتری باز خواهد کرد.