سرکش‌ترین اسب‌های فراری
گر نگاهی به تاریخچه فراری بیندازیم، خواهیم دید که هریک از ساخته‌های این برند مارانللویی، به نوعی خاص و منحصر به فرد بوده است. اما در میان آن‌ها، پنج اسب سرکش هستند که نامشان بیش از بقیه بر سر زبان‌هاست.
مجله تخت گاز: گر نگاهی به تاریخچه فراری بیندازیم، خواهیم دید که هریک از ساخته‌های این برند مارانللویی، به نوعی خاص و منحصر به فرد بوده است. اما در میان آن‌ها، پنج اسب سرکش هستند که نامشان بیش از بقیه بر سر زبان‌هاست. مدل‌هایی که قوی‌ترین، سریع‌ترین و گرانترین‌های فراری در طول تاریخ این کمپانی بوده‌اند. در مصاحبه‌ای که با روبرتو فِدِلی؛ رییس بخش فنی این برند، در مجله رسمی فراری به چاپ رسید؛ وی اذعان داشت که واژه سوپراسپرت، شایسته این پنج مدل از فراری نیست. «ما آن‌ها را اتومبیل‌های منحصر به فرد می‌نامیم. بهتر است این‌گونه از این مدل‌ها یاد کنیم.»
این پنج مدل شگفت‌انگیز عبارتند از GTO، F۴۰، F۵۰، انزو و لافراری. این پنج مدل، همواره مرز بین اتومبیل‌های فرمول یک و اتومبیل‌های خیابانی فراری بوده‌اند. لافراری به گفته فِدِلی نزدیک‌ترین اتومبیل خیابانی فراری به اتومبیل‌های فرمول یک، در طول تاریخ است. به مناسبت معرفی آخرین و سرکش‌ترین اسب فراری تاریخ، بد نیست مروری بر تاریخچه منحصر به فردترین ساخته‌های اسب سرکش مارانللو داشته باشیم.
فراری GTO - ۱۹۸۴
انزو فراری اتومبیل‌های خیابانی را طراحی کرد و به تولید رساند تا رویای روانه ساختن تیم مسابقه‌ای اسکودریا به جاده‌ها را، به حقیقت مبدل کند. نخستین شگفت‌انگیز خیابانی فراری، به گونه‌ای ساخته شد تا بیش از آنکه به اتومبیل‌های خیابانی نزدیک باشد، ویژگی‌های اتومبیل‌های مسابقه‌ای را به نمایش بگذارد.
در اوایل دهه ۸۰ میلادی، فراری تصمیم گرفت تا در رقابت World Rally با پورشه ۹۵۹ وارد میدان نبرد شود. این پورشه که در کلاس B یعنی بالاترین کلاس این رقابت قرار می‌گرفت، قانونی ویژه داشت که برای رقابت در این کلاس، دست‌کم تعداد ۲۰۰ دستگاه مدل خیابانی از این اتومبیل مسابقه‌ای باید به تولید می‌رسید. این مدل خیابانی، GTO نام گرفت که کوتاه شده عبارت Gran Turismo Omologato بود. بعدها نیز کد ۲۸۸ به صورت غیر رسمی به آن افزوده شد تا این خودرو را از مدل GTO۲۵۰ متمایز کند.
فراری GTO که بر پایه GTB ۳۰۸ساخته شده بود، اولین فراری خیابانی با موتوری مجهز به توربوشارژر و نخستین فراری بود که موتور ۸ سیلندر آن به‌جای آرایش متقاطع، از آرایش طولی بهره می‌برد. این موتور ۸ سیلندر، ۲۸۵۵ سی‌سی حجم داشت. و این مشخصات برای اتومبیل‌های کلاس B تعریف شده بود. این موتور، ۴۰۰ اسب بخار توان داشت که GTO را قادر می‌ساخت از مرز سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت عبور کند!
چندین حادثه مرگبار در خلال این رقابت‌ها از جمله مرگ هنری تویوُنن و کمک راننده‌اش سرجیو کرستو در لاسنیا S۴ سبب شد سازمان FIA تصمیم بگیرد کلاس B را به علت مخاطرات بیش از حد به کلی حذف کند تا تنها رقابت‌های کلاس A باقی بمانند.
قوانین بعدی این مسابقه حاکی از آن بودند که تعداد ۲۵۰۰ دستگاه از اتومبیل مسابقه‌ای باید تولید شود تا اجازه رقابت را اخذ کند. فرصتی که GTO هیچگاه به آن دست نیافت. دوره تولید GTO بسیار کوتاه بود و تنها به سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ باز می‌گردد که تعداد ۲۷۲ دستگاه از آن به تولید رسید و البته ۵ دستگاه نسخه Evoluzione را نیز باید به این تعداد افزود که از آیرودینامیک بهبود یافته بهره می‌بردند. لورنزو فیوراوانتی؛ طراح پینین فارینا از GTO با لفظ "مادر فراری‌های منحصر به فرد" یاد می‌کند.
فراری F۴۰ - ۱۹۸۷
در حال حاضر، خودروسازان معمولأ هر سه سال، محصولاتشان را با یک فیس لیفت به بازار عرضه می‌کنند تا از چهره به روزتری برخوردار شوند. بیش از ۳۰ سال پیش، فراری در طول این مدت زمان، نسل بعدی سریع‌ترین و قوی‌ترین ساخته‌اش را ارائه کرد که تا به امروز هم چنین بدعتی تکرار نشده است. بنابراین، مهندسین فراری، F۴۰ را با تجربیات به‌دست آمده از GTO و Evoluzione ساختند که سبب شد حجم موتور ۸ سیلندر آن به ۹/۲ لیتر برسد تا به یاری دو توربوشارژر IHI، بتواند ۴۷۱ اسب بخار تولید کند.
فراری F40 به لطف استفاده گسترده از فیبرکربن و کِولار، تنها 1100 کیلوگرم وزن داشت. این وزن سبک در کنار آیرودینامیک فوق‌العاده این مدلِ طراحی شده توسط پینین فارینا، F40 را به اولین اتومبیل در طول تاریخ مبدل ساخت که توانسته بود به سرعت 320 کیلومتر بر ساعت دست یابد.
این اسب سرکش، از هر نظر دقیقأ در نقطه مقابل پورشه 959 قرار داشت. پورشه از کابینی لوکس و سیستم چهار چرخ متحرک پیچیده برخوردار بود درحالیکه در فراری تنها محور عقب متحرک بود و سیستم تهویه تنها امکان رفاهی برای سرنشینانش به حساب می‌آمد. کابین F40 حتی فاقد سیستم صوتی، دستگیره در و کف پوش بود و 50 دستگاه تولیدی اولیه از شیشه‌های کنار و Lexan بهره می‌بردند.
فراری F40، آخرین فراری پیش از مرگ انزو فراری در سال 1988 به حساب می‌آید. تولید این مدل تا سال 1992 ادامه یافت و مجموعأ تعداد 1315 دستگاه از آن به فروش رسید و به عقیده بسیاری، هنوز F40 برترین سوپراسپرت تاریخ است.
فراری F50 - 1995
فراری F50 در سال 1995، به مناسبت پنجاهمین سالگرد تأسیس برند فراری معرفی شده بود اما آنطور که انتظار می رفت مورد استقبال قرار نگرفت. که همین امر چندین دلیل داشت.
اول آنکه آرایش بدنه آن barchetta بود، بدین معنا که از سقف هاردتاپ قابل برداشتن بهره می‌برد. دلیل بعدی را باید در طراحی بدنه آن جست‌وجو کرد که برخلاف خطوط و احجام ساده بدنه F40، مملو از برجستگی و فرورفتگی‌های بی مورد بود که به آیرودینامیک آن نیز ضرر می‌زدند به‌طوریکه F50 به بیشینه سرعتی، 8 کیلومتر بر ساعت کمتر از F40 دست می‌یافت.
اما نباید فراموش کرد که فراری F۵۰، نزدیک‌ترین تکنولوژی‌ها را به اتومبیل‌های فرمول یک داشت. کابین آن به‌طور کامل از فیبرکربن ساخته شده بود و سیستم تعلیقش به‌صورت الکترونیکی کنترل می‌شد. و از همه مهم‌تر، موتور ۱۲ سیلندر خورجینی ۷/۴ لیتری آن بود که مستقیمأ از دل اتومبیل فرمول یک فراری F۹۲A بیرون کشیده شده بود و همین امر سبب شد تا F۵۰ بتواند طرفدارانی را برای خودش دست‌وپا کند. از F۵۰ تعداد ۳۴۹ دستگاه تا سال ۱۹۹۷ به تولید رسید و در همان سال تولید آن متوقف شد.
فراری انزو (۲۰۰۲)
فراری بیش از پیش جدیدترین سری محصولات شگفت انگیزش را به فرمول یک نزدیک کرده بود. و جایگزین F۵۰ به قدری پیشرفته و منحصر به فرد بود که استحقاق نام بنیان‌گذار فراری را داشته باشد.
تولید آن طبق برنامه قرار بود با ۳۴۹ دستگاه خاتمه یابد اما به محض خروج اولین انزو از خط تولید، تمام ۳۴۹ دستگاه پیش فروش شد و فراری ۵۰ دستگاه دیگر نیز به تولید رساند تا تعداد کل انزوها را به ۳۹۹ برساند. مدل‌هایی که همگی در سال ۲۰۰۳ تولید شدند. یک دستگاه دیگر (دستگاه شماره ۴۰۰) در سال ۲۰۰۴ با اهداف خیریه برای واتیکان به تولید رسید.
انزو از بدنه ساخته شده از فیبرکربن، گیرباکس نیمه اتوماتیک شش سرعته و ترمزهای کربن-سرامیکی سود می‌جست. و موتور ۱۲ سیلندر خورجینی آن با ۶ لیتر حجم، می‌توانست تا ۸ هزار دور در دقیقه، ۶۵۱ اسب بخار را تولید کند.
طراحان انزو عقیده داشتند که باله‌های بزرگ F۴۰ چه از نظر عملکردی و چه از نظر زیبایی شناختی، کاربردی نبود. بنابراین، انزو از قطعات آیرودینامیکی محرک بهره می‌برد که نه تنها زیباتر بود بلکه از نظر عملکردی هم از دو مدل قبلی با باله‌های بزرگ، کارکردی بسیار بهتر داشت.
انزو اولین فراری بود که شاسی، موتور و گیرباکس خودش را به برند مازراتی اهدا کرد تا مدل MC۱۲ بر پایه آن ساخته شود. تعداد ۵۰ دستگاه از این مازراتی تولید شد و توانست در مسابقات FIA GT به رقابت بپردازد.
فراری لافراری (۲۰۱۳)
داغ‌ترین خبر سال جاری، رونمایی از سرکش‌ترین اسب فراری تاریخ بود. این اسب سرکش که لافراری نام گرفت (با نام F۷۰ و کد F۱۵۰ نیز شناخته می‌شود)، اولین سوپراسپرت هیبرید فراری است. این پروژه بر پایه دستاوردهای حاصل از انزو FXX و پروژه میلِچیلی از دانشگاه مودنا شکل گرفت. همکاری با پروژه میلِچیلی باعث شد تا در طول توسعه اتومبیل نتیجه گیری شود که وزن لافراری می‌تواند زیر هزار کیلوگرم باشد اما وزن نهایی به ۱۲۵۵ کیلوگرم رسید.
این فراری، با وجود بهره‌گیری از فناوری هیبریدی، نه تنها قوی‌ترین فراری ساخته شده در طول تاریخ است بلکه مصرف سوخت آن به میزان ۴۰ درصد کاهش را نشان می‌دهد. موتور ۱۲ سیلندر خورجینی لافراری به حجم دقیق ۶۲۶۲ سی‌سی می‌تواند ۷۸۹ اسب بخار تولید کند تا در کنار واحد HY-KERS ۱۶۳ اسب‌بخاری، خروجی کل را به بیش از ۹۵۰ اسب‌بخار برساند. برخلاف اتومبیل‌های هیبریدی رایج، سامانه HY-KERS، قدرت اضافی را به خروجی موتور احتراقی می‌افزاید تا عملکردی شبیه به یک توربوشارژر داشته باشد. فراری مدعی است که این ابراسپرت، تنها ۳۳۰ گرم کربن دی اکسید در هر کیلومتر تولید می‌کند!
سازه مونوکوک فیبرکربن لافراری توسط مدیر فنی فرمول یک فراری به نام روری بیرن توسعه یافته که سبب می‌شود تا بدنه لافراری، از ۲۷ درصد مقاومت پیچشی بالاتر برخوردار بوده و ۲۲ درصد سخت تر از انزو باشد. فراری اعلام کرده است که این مدل می‌تواند به بیشینه سرعتی بالاتر از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد و در کمتر از ۳ ثانیه از حالت سکون به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برسد.
اما آنچه لافراری را از سایر شگفت‌انگیزهای فراری متمایز می‌سازد، طراحی آنست. لافراری اولین فراری در طول تاریخ است که طراحی آن بدون مشاوره پینین فارینا و به‌طور کامل در خود کمپانی فراری انجام شده است. و این بدان معناست که همکاری بین فراری و پینین فارینا به زودی خاتمه خواهد یافت، اگرچه خود فراری چنین چیزی را تکذیب می‌کند و می‌گوید، دو مدل از فراری که توسط پینین فارینا طراحی شده به زودی رونمایی خواهد شد.
این پنج مدل شگفت‌انگیز عبارتند از GTO، F۴۰، F۵۰، انزو و لافراری. این پنج مدل، همواره مرز بین اتومبیل‌های فرمول یک و اتومبیل‌های خیابانی فراری بوده‌اند. لافراری به گفته فِدِلی نزدیک‌ترین اتومبیل خیابانی فراری به اتومبیل‌های فرمول یک، در طول تاریخ است. به مناسبت معرفی آخرین و سرکش‌ترین اسب فراری تاریخ، بد نیست مروری بر تاریخچه منحصر به فردترین ساخته‌های اسب سرکش مارانللو داشته باشیم.
فراری GTO - ۱۹۸۴
انزو فراری اتومبیل‌های خیابانی را طراحی کرد و به تولید رساند تا رویای روانه ساختن تیم مسابقه‌ای اسکودریا به جاده‌ها را، به حقیقت مبدل کند. نخستین شگفت‌انگیز خیابانی فراری، به گونه‌ای ساخته شد تا بیش از آنکه به اتومبیل‌های خیابانی نزدیک باشد، ویژگی‌های اتومبیل‌های مسابقه‌ای را به نمایش بگذارد.
در اوایل دهه ۸۰ میلادی، فراری تصمیم گرفت تا در رقابت World Rally با پورشه ۹۵۹ وارد میدان نبرد شود. این پورشه که در کلاس B یعنی بالاترین کلاس این رقابت قرار می‌گرفت، قانونی ویژه داشت که برای رقابت در این کلاس، دست‌کم تعداد ۲۰۰ دستگاه مدل خیابانی از این اتومبیل مسابقه‌ای باید به تولید می‌رسید. این مدل خیابانی، GTO نام گرفت که کوتاه شده عبارت Gran Turismo Omologato بود. بعدها نیز کد ۲۸۸ به صورت غیر رسمی به آن افزوده شد تا این خودرو را از مدل GTO۲۵۰ متمایز کند.
فراری GTO که بر پایه GTB ۳۰۸ساخته شده بود، اولین فراری خیابانی با موتوری مجهز به توربوشارژر و نخستین فراری بود که موتور ۸ سیلندر آن به‌جای آرایش متقاطع، از آرایش طولی بهره می‌برد. این موتور ۸ سیلندر، ۲۸۵۵ سی‌سی حجم داشت. و این مشخصات برای اتومبیل‌های کلاس B تعریف شده بود. این موتور، ۴۰۰ اسب بخار توان داشت که GTO را قادر می‌ساخت از مرز سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت عبور کند!
چندین حادثه مرگبار در خلال این رقابت‌ها از جمله مرگ هنری تویوُنن و کمک راننده‌اش سرجیو کرستو در لاسنیا S۴ سبب شد سازمان FIA تصمیم بگیرد کلاس B را به علت مخاطرات بیش از حد به کلی حذف کند تا تنها رقابت‌های کلاس A باقی بمانند.
قوانین بعدی این مسابقه حاکی از آن بودند که تعداد ۲۵۰۰ دستگاه از اتومبیل مسابقه‌ای باید تولید شود تا اجازه رقابت را اخذ کند. فرصتی که GTO هیچگاه به آن دست نیافت. دوره تولید GTO بسیار کوتاه بود و تنها به سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ باز می‌گردد که تعداد ۲۷۲ دستگاه از آن به تولید رسید و البته ۵ دستگاه نسخه Evoluzione را نیز باید به این تعداد افزود که از آیرودینامیک بهبود یافته بهره می‌بردند. لورنزو فیوراوانتی؛ طراح پینین فارینا از GTO با لفظ "مادر فراری‌های منحصر به فرد" یاد می‌کند.
فراری F۴۰ - ۱۹۸۷
در حال حاضر، خودروسازان معمولأ هر سه سال، محصولاتشان را با یک فیس لیفت به بازار عرضه می‌کنند تا از چهره به روزتری برخوردار شوند. بیش از ۳۰ سال پیش، فراری در طول این مدت زمان، نسل بعدی سریع‌ترین و قوی‌ترین ساخته‌اش را ارائه کرد که تا به امروز هم چنین بدعتی تکرار نشده است. بنابراین، مهندسین فراری، F۴۰ را با تجربیات به‌دست آمده از GTO و Evoluzione ساختند که سبب شد حجم موتور ۸ سیلندر آن به ۹/۲ لیتر برسد تا به یاری دو توربوشارژر IHI، بتواند ۴۷۱ اسب بخار تولید کند.
فراری F40 به لطف استفاده گسترده از فیبرکربن و کِولار، تنها 1100 کیلوگرم وزن داشت. این وزن سبک در کنار آیرودینامیک فوق‌العاده این مدلِ طراحی شده توسط پینین فارینا، F40 را به اولین اتومبیل در طول تاریخ مبدل ساخت که توانسته بود به سرعت 320 کیلومتر بر ساعت دست یابد.
این اسب سرکش، از هر نظر دقیقأ در نقطه مقابل پورشه 959 قرار داشت. پورشه از کابینی لوکس و سیستم چهار چرخ متحرک پیچیده برخوردار بود درحالیکه در فراری تنها محور عقب متحرک بود و سیستم تهویه تنها امکان رفاهی برای سرنشینانش به حساب می‌آمد. کابین F40 حتی فاقد سیستم صوتی، دستگیره در و کف پوش بود و 50 دستگاه تولیدی اولیه از شیشه‌های کنار و Lexan بهره می‌بردند.
فراری F40، آخرین فراری پیش از مرگ انزو فراری در سال 1988 به حساب می‌آید. تولید این مدل تا سال 1992 ادامه یافت و مجموعأ تعداد 1315 دستگاه از آن به فروش رسید و به عقیده بسیاری، هنوز F40 برترین سوپراسپرت تاریخ است.
فراری F50 - 1995
فراری F50 در سال 1995، به مناسبت پنجاهمین سالگرد تأسیس برند فراری معرفی شده بود اما آنطور که انتظار می رفت مورد استقبال قرار نگرفت. که همین امر چندین دلیل داشت.
اول آنکه آرایش بدنه آن barchetta بود، بدین معنا که از سقف هاردتاپ قابل برداشتن بهره می‌برد. دلیل بعدی را باید در طراحی بدنه آن جست‌وجو کرد که برخلاف خطوط و احجام ساده بدنه F40، مملو از برجستگی و فرورفتگی‌های بی مورد بود که به آیرودینامیک آن نیز ضرر می‌زدند به‌طوریکه F50 به بیشینه سرعتی، 8 کیلومتر بر ساعت کمتر از F40 دست می‌یافت.
اما نباید فراموش کرد که فراری F۵۰، نزدیک‌ترین تکنولوژی‌ها را به اتومبیل‌های فرمول یک داشت. کابین آن به‌طور کامل از فیبرکربن ساخته شده بود و سیستم تعلیقش به‌صورت الکترونیکی کنترل می‌شد. و از همه مهم‌تر، موتور ۱۲ سیلندر خورجینی ۷/۴ لیتری آن بود که مستقیمأ از دل اتومبیل فرمول یک فراری F۹۲A بیرون کشیده شده بود و همین امر سبب شد تا F۵۰ بتواند طرفدارانی را برای خودش دست‌وپا کند. از F۵۰ تعداد ۳۴۹ دستگاه تا سال ۱۹۹۷ به تولید رسید و در همان سال تولید آن متوقف شد.
فراری انزو (۲۰۰۲)
فراری بیش از پیش جدیدترین سری محصولات شگفت انگیزش را به فرمول یک نزدیک کرده بود. و جایگزین F۵۰ به قدری پیشرفته و منحصر به فرد بود که استحقاق نام بنیان‌گذار فراری را داشته باشد.
تولید آن طبق برنامه قرار بود با ۳۴۹ دستگاه خاتمه یابد اما به محض خروج اولین انزو از خط تولید، تمام ۳۴۹ دستگاه پیش فروش شد و فراری ۵۰ دستگاه دیگر نیز به تولید رساند تا تعداد کل انزوها را به ۳۹۹ برساند. مدل‌هایی که همگی در سال ۲۰۰۳ تولید شدند. یک دستگاه دیگر (دستگاه شماره ۴۰۰) در سال ۲۰۰۴ با اهداف خیریه برای واتیکان به تولید رسید.
انزو از بدنه ساخته شده از فیبرکربن، گیرباکس نیمه اتوماتیک شش سرعته و ترمزهای کربن-سرامیکی سود می‌جست. و موتور ۱۲ سیلندر خورجینی آن با ۶ لیتر حجم، می‌توانست تا ۸ هزار دور در دقیقه، ۶۵۱ اسب بخار را تولید کند.
طراحان انزو عقیده داشتند که باله‌های بزرگ F۴۰ چه از نظر عملکردی و چه از نظر زیبایی شناختی، کاربردی نبود. بنابراین، انزو از قطعات آیرودینامیکی محرک بهره می‌برد که نه تنها زیباتر بود بلکه از نظر عملکردی هم از دو مدل قبلی با باله‌های بزرگ، کارکردی بسیار بهتر داشت.
انزو اولین فراری بود که شاسی، موتور و گیرباکس خودش را به برند مازراتی اهدا کرد تا مدل MC۱۲ بر پایه آن ساخته شود. تعداد ۵۰ دستگاه از این مازراتی تولید شد و توانست در مسابقات FIA GT به رقابت بپردازد.
فراری لافراری (۲۰۱۳)
داغ‌ترین خبر سال جاری، رونمایی از سرکش‌ترین اسب فراری تاریخ بود. این اسب سرکش که لافراری نام گرفت (با نام F۷۰ و کد F۱۵۰ نیز شناخته می‌شود)، اولین سوپراسپرت هیبرید فراری است. این پروژه بر پایه دستاوردهای حاصل از انزو FXX و پروژه میلِچیلی از دانشگاه مودنا شکل گرفت. همکاری با پروژه میلِچیلی باعث شد تا در طول توسعه اتومبیل نتیجه گیری شود که وزن لافراری می‌تواند زیر هزار کیلوگرم باشد اما وزن نهایی به ۱۲۵۵ کیلوگرم رسید.
این فراری، با وجود بهره‌گیری از فناوری هیبریدی، نه تنها قوی‌ترین فراری ساخته شده در طول تاریخ است بلکه مصرف سوخت آن به میزان ۴۰ درصد کاهش را نشان می‌دهد. موتور ۱۲ سیلندر خورجینی لافراری به حجم دقیق ۶۲۶۲ سی‌سی می‌تواند ۷۸۹ اسب بخار تولید کند تا در کنار واحد HY-KERS ۱۶۳ اسب‌بخاری، خروجی کل را به بیش از ۹۵۰ اسب‌بخار برساند. برخلاف اتومبیل‌های هیبریدی رایج، سامانه HY-KERS، قدرت اضافی را به خروجی موتور احتراقی می‌افزاید تا عملکردی شبیه به یک توربوشارژر داشته باشد. فراری مدعی است که این ابراسپرت، تنها ۳۳۰ گرم کربن دی اکسید در هر کیلومتر تولید می‌کند!
سازه مونوکوک فیبرکربن لافراری توسط مدیر فنی فرمول یک فراری به نام روری بیرن توسعه یافته که سبب می‌شود تا بدنه لافراری، از ۲۷ درصد مقاومت پیچشی بالاتر برخوردار بوده و ۲۲ درصد سخت تر از انزو باشد. فراری اعلام کرده است که این مدل می‌تواند به بیشینه سرعتی بالاتر از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد و در کمتر از ۳ ثانیه از حالت سکون به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برسد.
اما آنچه لافراری را از سایر شگفت‌انگیزهای فراری متمایز می‌سازد، طراحی آنست. لافراری اولین فراری در طول تاریخ است که طراحی آن بدون مشاوره پینین فارینا و به‌طور کامل در خود کمپانی فراری انجام شده است. و این بدان معناست که همکاری بین فراری و پینین فارینا به زودی خاتمه خواهد یافت، اگرچه خود فراری چنین چیزی را تکذیب می‌کند و می‌گوید، دو مدل از فراری که توسط پینین فارینا طراحی شده به زودی رونمایی خواهد شد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
جديدا نميدونم چه بلايي سر سايت آوردين كه عكسها خوب باز نميشه.يه چند ورزي هم كه فقط تبليغات سايت باز ميشد از مطالب خبري نيود.اصلاح كنيد خرابي هارو