یادداشتی از حبیب رضایی برای یک فیلم پر حاشیه

«ما از گفتن، گفتیم، از کنار هم نشستن و «باهم» حرف زدن، از مرور آنچه می‌خواستیم، از شناخت آنچه داریم از «آشتی »از حرمت «خانه و اهلش» گفتیم از یاد پدر، از مهر آنان که جان هدیه دادن که جانمان را ناب نگهداریم، از هجرت کردن و مهاجر نماندن، از «باور» گفتیم و از «قبول» و «پذیرش» گفتیم و از دغدغه مادر و آخ که از مادر گفتیم همان که صابرِجان هم گفت و چنگ زد به عاطفه‌هایمان، بله مادر قهرمان و داور و پناه ماست و مگر داستانی هست که مادر تیرک خیمه‌اش باشد دوست داشتنی نشود؟

اما انگار عناد و انکاری هست که بی‌دلیل حتی از دیدن این مادر و گفتن‌ها و آشتی‌هایش بر می‌آشوبد و حتی امکان عادلانه انتخاب را از هیئت معظمی که برای تحقق «انتخاب» دور هم جمع شدند، نیز دریغ می‌کند.

دوستان خانم‌ها، آقایان ای همه کسانی که پنج سال است با وجود داشتن همه پروانه‌های ریز و درشت هنوز از دیده شدن این «آشغال‌های دوست داشتنی» واهمه دارید و توهم توطئه اسیرتان کرده، باور کنید آنچه در تاروپود این فیلم جاری است جز مهر و شعف باز یافتن آشتی و تجلیل و تحلیلی نو از مادران سرزمین‌مان نیست، این‌ها برای ما و قاطبه این مردم نازنین دوست داشتنی است. شما را نمی‌دانیم.

بگذارید بعد از پنج سال «آشغال‌های دوست داشتنی» در جشنواره فجر، دیده شود. برای انصافتان یک یا علی می‌خواهیم.

همین.»