دلنوشته؛ ما ایرانی ها همه جوره می میریم

روزنامه جهان صنعت - محمد‌رضا ستوده: دیگه چه جوری بمیریم که راضی شین؟

مردم دنیا با شمام؟
از تماشای مردن ما لذت می‌برین؟
نمی‌خواین یه کمکی بهمون بکنین بلکه کمتر بمیریم؟
اگه کمکی نمی‌کنین حداقل چندتا راه جدید بگین که اونطوری بمیریم.

یه عده مون از گشنگی می‌میرن. یه عده‌مون قبل از اینکه از گشنگی بمیرن خودکشی می‌کنن. یه تعدادی توی زندان خودکشی می‌کنن. یه قشری تو جاده‌ها کشته میشن. یه سری میرن زیر آوار زلزله. یه عده‌مون هیچ‌کدوم از این فرصت‌ها برامون دست نمیده مجبور میشیم سرطان بگیریم بمیریم. یه عده دیگه‌ آلودگی هوا دخل‌شونو میاره. مواردی هم داشتیم که با آلودگی آب مردن. توی پلاسکو می‌میریم، بیرون پلاسکو هم باشیم می‌میریم. توی قطار باشیم می‌خوریم به قطار روبه‌رویی می‌میریم. توی هواپیما باشیم سقوط می‌کنیم می‌میریم. اگه بریم قله فتح کنیم یخ می‌زنیم می‌میریم. توی ساحل باشیم غرق می‌شیم می‌میریم. توی کشتی باشیم دوبار می‌میریم. یه بار آتیش می‌گیریم می‌سوزیم می‌میریم بعد غرق میشیم خفه میشیم می‌میریم که مبادا یه کم از جون‌مون باقی مونده باشه!

اگه از گیر همه اینا در بریم، پنسیلین چینی یه جا پیدامون می‌کنه و می‌کشتمون. اگه اون پیدامون نکنه آنفلوآنزای خوکی و مرغی پیدامون می‌کنن منتها اگه قبلش ایدز زودتر پیدامون نکرده باشه.

دیگه چه جوری بمیریم که نمرده باشیم؟
نمی خواید بهمون بگید آفرین؟
بهمون خسته نباشید نمی‌گین؟
مردم دنیا با شمام!

یه راه جدید بگین. هر راهی بود امتحان کردیم. اینا دیگه واسه ما تکراری شده. یه مرگ جدید می‌خوایم.

درضمن... سانچی نفتکش نبود... سانچی سمبل ما مردم ایران بود... مردمی که کشتی‌هاشون غرق شده...