صندلی‌های خالی فجر؛ بلیت خریدند و نیامدند!

سی و سومین جشنواره موسیقی فجر، همان گونه که انتظار می‌رفت، با استقبال گسترده‌ای همراه نشد و شاید بسیاری از مردم اساساً در جریان این ماجرا نباشند که این روزها جشنواره موسیقی فجر در حال برگزاری است! با این حال، همزمان به این نقدها باره، شمار قابل توجهی از اجراهای این رویداد سولد اوت شد و با ظرفیت تکمیل به استقبال اجراها رفتیم؛ اما رسانه‌ها تصاویری از این اجراها را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد استقبال چندانی از این کنسرت‌ها نشده است.

آن گونه که تصاویر نشان می‌دهد، شماری از کنسرت‌ها نظیر کنسرت ارکستر نیلپر در تالار رودکی، کنسرت ارکستر چکاوک، کنسرت ارکستر نوبانگ مهر، کنسرت میشاییل کار، کنسرت تریو وایلد استرینگز، کنسرت تریو اگسیکلن، کنسرت برگزیدگان جشنواره جوان و کنسرت اردوان کامکار با شماری صندلی خالی اجرا داشته‌اند اما در مقابل در سایت فروش بلیت کنسرت‌ها با «SOLD OUT» از تکمیل ظرفیت آنها پیش از اجرا روبه رو بوده ایم!

حمیدرضا نوربخش، رئیس این دوره از جشنواره در روز نخست برگزاری این رویداد گفته بود: «میزان بلیت فروشی جشنواره تا روز اول، یک میلیارد و دویست میلیون تومان بوده است.» و بنابراین با چنان استقبال گسترده‌ای روبه رو بوده‌ایم که سالن‌ها خالی نماند و اعلام تکمیل ظرفیت اجراها در روزهای پیشین نیز نشان می‌دهد که این استقبال چقدر گسترده بوده و جشنواره موسیقی فجر در جذب مخاطب تا چه میزان موفق عمل کرده است.

در این زمینه دو گزینه وجود دارد؛ نخست اینکه مردم بلیت کنسرت‌ها را خریده‌اند، اما به هر دلیل ترجیح داده‌اند از بلیت‌هایشان استفاده نکنند و دوم آنکه مسئولان بار دیگر رویکردی خلاف واقع را در پیش گرفته‌اند و قرار است سی و سومین جشنواره موسیقی فجر به هر قیمتی ولو دروغگویی به عنوان یک رویکرد باشکوه که استقبال بی‌سابقه مردم را در پی داشته، جا زده شود.

مشکل اساسی جشنواره که پیش از برگزاری از سوی «تابناک» مورد اشاره قرار گرفت، غیبت بزرگان و عدم ارائه تازه ترین آثار اهالی موسیقی در این رویداد است که مسئولان به آن بی‌توجهی کرده‌اند. در واقع چهره‌هایی چون کیهان کلهر، حسین علیزاده، شهرام ناظری، کامکارها، پورناظری‌ها و... اساساً جشنواره را در حدی نمی‌بینند که در آن حضور یابند و جوایز برتر را به دست آورند.

حتی چهره‌هایی چون علیرضا قربانی و همایون شجریان نیز در این رویداد حضور نمی‌یابند و نمی‌خوانند. بنابراین اساساً رقابت جدی در این رویداد شکل نمی‌گیرد و جشنواره موسیقی فجر به یک مجموعه کنسرت خلاصه می‌شود که اغلب آثار اجرا شده در آن تکراری است و حتی خوانندگان جوان نیز عمدتاً آثارشان را برای نخستین بار به جشنواره فیلم فجر نمی‌آورند.

در مقابل در دیگر جشنواره‌های فجر همچون جشنواره فیلم فجر، در هر دوره بزرگان سینمای ایران آثارشان را برای نخستین بار رونمایی می‌کنند، هرچند در این دوره با تدبیر مدیران سینمایی، بسیاری از بزرگان ترجیح دادند فیلم‌هایشان را به جشنواره فجر ندهند و کنار نشستند. شاید اگر در جشنواره فیلم فجر نیز فیلم‌های سینمایی قبلاً بارها در ایران به نمایش در‌می‌آمد و حتی اکران عمومی داشت و هیچ کارگردان پیشکسوتی حضور نمی‌یافت، اهمیت این رویداد به اندازه اهمیت جشنواره موسیقی فجر می‌بود.

در همین چهارچوب، باید دوباره بر این خواسته تأکید کرد که بزرگان موسیقی ایران را به صحنه جشنواره موسیقی فجر بازگرداند و از آنها خواست تا نخستین اجراهای تازه ترین آثارشان را در تالار وحدت روی صحنه روند؛ هرچند شاید درخواست زیادی از مدیران حوزه موسیقی کشور محسوب شود!