هایده صفی‌یاری از «وقت ناهار» گفت

وی در یادداشت خود آورده است: «از سالن انتظار پزشکی قانونی که به فیلم وارد می شوی حال و هوای مستندگونه مجابت می کند هر آنچه را که می بینی باور کنی. از اینجا به بعد دختر نوجوانی که در انتظار و نوبت شناسایی یک جسد است دیگر قصه نیست، حقیقتی است که دنبالش می کنی و شاید همین کافی است که دیگر چشم از تصویر نگیری.

فیلم های زیادی دیده ام که احساسات مانوس مرا در هم ریخته ولی این فیلم به یکی از مهرآمیزترین شان نشانه رفت برای همین برایم از بهترین و تماشایی ترین فیلم های کوتاهی است که در این سال ها دیده ام.

هنوز فکرم از چراهای قصه این فیلم رها نشده است...»