استراتژی ناموفق برانکو در دربی؛ پرواز بدون بال

وبسایت نود: بعد از امیر قلعه‌نویی، برانکو ایوانکوویچ دومین مربی بود که توسط شفر متهم استفاده از «Kick and Rush» یا همان بازی وابسته به توپ‌های بلند شد. استقلال در هر دو بازی جلو افتاد و با تعداد بازیکن زیاد، داخل یک سوم دفاعی خودی تمرکز کرد. شاید تیم حریف، با این سبک استقلال چاره‌ای جز استفاده از توپ‌های بلند نداشته باشد اما نکته اینجاست دو تیم بزرگی که مقابل استقلال مجبور به استفاده از توپ‌های بلند شدند، سرنوشت متفاوتی داشتند. ذوب آهن یک بار توپ بلند پشت مدافعین استقلال پنالتی گرفت و گل دومش را هم با ارسال و ضربه سر زد، اما سانترها و توپ‌های بلند پرسپولیس، هیچکدام نتوانستند قفل دروازه استقلال را بشکنند.

امیر قلعه‌نویی مقابل استقلال، بازیکنانی مثل فخرالدینی، حسینی، عطایا، تبریزی و حدادی‌فر را در زمین داشت که به خوبی توانایی ارسال یا استفاده از ضربات سر را دارند. در شرایطی که در تیم برانکو، محسن مسلمان و احمد نوراللهی به عنوان زننده اصلی ضربات شروع مجدد روی نیمکت نشسته بودند و صادق محرمی تنها مدافع کناری تیم بعد از جدایی رضاییان که خصوصیات تهاجمی دارد هم نیمکت نشین ماهینی بود. گادوین منشا، گلزن‌ترین مهاجم پرسپولیس با ضربات سر هم شرایط مشابه آن‌ها داشت. در خط حمله پرسپولیس، علیپور که این فصل فقط یک گل با سر زده به تنهایی بازی می‌کرد و امیری، رسن و احمدزاده که همگی قدی زیر یک متر و هشتاد سانتیمتر داشتند کنار او بودند. گراف سانترهای پرسپولیس، شکست اصرار این تیم روی ارسال‌های بلند را به خوبی نشان می‌دهد.

از ۱۲ سانتری که توسط بازیکنان پرسپولیس انجام شد، ۱۰ سانتر به هدف نرسید و فقط دو بار، بازیکنان این تیم توانستند ضربه سر اول را بزنند. یکی از این دو بار هم بلافاصله توپ بلاک شد و تنها موقعیت پرسپولیس با ارسال‌ها، با ضربه سر منشا روی سانتر صادق محرمی بدست آمد. دو بازیکنی که هر دو، بازی را از روی نیمکت آغاز کردند.

زمانی که حریف با تعداد مهره‌های زیاد داخل یک سوم خودی جمع شده، توپ‌های بلند و حتی به قول شفر «Kick and Rush» راه حل بدی برای گلزنی نیست اما به شرطی که قبل از آن، مربی مهره‌های لازم را برای اجرای این روش را در زمین داشته باشد. سانترهای ماهینی و تلاش علیپور و رسن برای سرزنی، ناموفق‌ترین روش برانکو برای موقعیت‌سازی مقابل استقلال بود.