کنسرواتوار چایکوفسکی در تهران

روزنامه شرق: کنسرت تریو پیانو مِدِرُ در بیست‌ویکمین روز اسفندماه در تالار رودکی با حضور فارغ‌التحصیلان کنسرواتوار چایکوفسکی اجرا شد.

رومان خالماتوف، نوازنده ویلن، دنیس یاورسکی، نوازنده پیانو و مهدی عبدی، نوازنده ویلنسل، اعضای این تریو هستند.

این نخستین اجرای اعضای تریو پیانو مِدِرُ در ایران بود. آنها که در دانشگاه هم‌کلاسی بودند و دارای مقام‌های بین‌المللی هستند، در نظر دارند قطعات مختلف را؛ از کلاسیک تا موسیقی مدرن به اجرا دربیاورند و پس از تهران در لندن، لهستان و... به اجرا بپردازند.

نخستین قطعه از هایدن انتخاب شده بود و با حرکت پنجه‌های نوازنده پیانو روی کلاویه‌های آن در سالن طنین انداخت. پیانو تریو شماره ٣٩ (جیپسی) از این آهنگ‌ساز و موسیقی‌دان اتریشی شنیده شد.

موسیقی با هارمونی خوبی همراه بود و با آرامی فرازوفرودهای خود را طی می‌کرد.

بیشتر حاضران که مخاطب جدی موسیقی کلاسیک بودند، جذب اجرا شده بودند و این قطعه موفق شده بود به‌خوبی همه را با خود همراه کند. نوازنده پیانو هنرمندانه با ضربه به کلاویه‌ها این پیانو تریو را نواخت. تشویق حاضران در انتها نشان از رضایت آنها داشت.

برای دومین قطعه به سراغ موزیسین رمانتیک روسی رفتند. تیرو الیگا شماره ٢ از میان ساخته‌های سرگئی راخمانینف تمرین شده بود تا نواخته شود.

این قطعه با رشته آکوردهای پیانو شروع شد و در ادامه آکوردها سنگین‌تر و شدیدتر شدند و به سمت اوج خود حرکت کردند. در اوج، صداها در هم ‌آمیخته شدند و در قسمت میانی تم روسی اثر به‌خوبی خود را به نمایش گذاشت. در میانه نیز آرپژ‌های پیانو همراهی‌اش را با نواها حفظ کرد. در ادامه دوباره تم قطعه تغییر کرد و رنگ روسی آن کم‌رنگ شد.

قطعه بعدی به بهزاد عبدی تعلق داشت؛ قطعه‌ای از او که برای پیانو نوشته‌ شده بود و به گفته خودش در این شب برای نخستین‌بار در جهان به اجرا درآمد. یک پیانو تریوی دیگر به گوش مخاطبان این شب رسید تا نوبت به آخرین قطعه برسد. شوستاکوویچ آهنگ‌سازی بود که ساخته‌اش با نام پیانو تریو شماره دو در فهرست اجرا بود و این‌گونه بود که تم موسیقی روسی در این اجرا حفظ شد.

ساخته این آهنگ‌ساز روس به‌خوبی به اجرا درآمد و باعث شد نظم و هماهنگی نوازندگان به چشم بیاید. در این قطعه هر یک از نوازندگان در قسمت‌هایی هنرنمایی کردند و علاوه‌بر گوش مخاطبانشان، چشم‌هایشان را نیز معطوف صحنه کردند.

جمعیت که غرق شنیدن موسیقی بود و فکر نمی‌کرد این قطعه پایانی باشد، پس از سکوت چند لحظه‌ای به تشویق ممتد گروه پرداخت.