جنجال های پزشکی یک ساختمان

فرناز رهنما فارغ‌التحصیل رشته بازیگری تئاتر از دانشگاه آزاد اسلامی است و بازی در مجموعه تلویزیونی ساختمان پزشکان مهمترین بازی او به حساب می‌آید، هرچند که پیش از این بازیگری طنز را نیز تجربه کرده است و هیچ نسبتی هم با بهاره رهنما ندارد! بازی روان و تن صدای منحصربه فردش باعث شده تا نقش «نازنین» ساختمان پزشکان به او بیاید.

بازی در نمایش‌هاي چشم‌اندازي از پل، تبرئه شده، دوازده و سريال‌هاي مامور بدرقه، زيرزمين و فیلم‌هاي سینمایی اقليما و بعدازظهر سگي سگي از جمله آثار او در تئاتر، تلویزیون و سینما محسوب می‌شود. این بار به سراغ او رفتیم تا با او در خصوص ویژگی‌های شخصیتی نازنین، مشکلات بازی در سریال‌های طنز و «تحمل نقدپذیری» همکلام شویم که در ادامه گفت و گوی ما را می‌خوانید.


اساساً «نازنین» ساختمان پزشکان مظلوم تر است یا «دکتر نیما افشار»؟
مطمئناً نیما افشار! در محیط خانه و خانوادگی، نازنین زورش بیشتر بر نیما می‌چربد!

ویژگی‌های شخصیتی «نازنین» چیست؟
از ابتدا، برای این نقش، فاکتورهایی در نظر گرفته شده بود و ما چند بعد شخصیتی او را می‌دانستیم. نازنین به خانواده پایبند است، به مادر و پدر شوهر خود احترام می‌گذارد و در مقابل همسر سابق شوهرش اعتماد به نفس ندارد. او در ابتدا دچار اختلالات و بیماری بوده است که به روانپزشک و روانشناس مراجعه کرده اما در کنار این‌ها او یک هنرمند و نقاش هم است. به نظرم نویسنده در ابتدا همه وجوه شخصیتی یک نفر را برای نازنین درنظر گرفته بود. معمولاً نقش‌هایی که به من پیشنهاد شده‌اند، دارای یک فاکتور مشخص‌اند و بعد شخصیتی خاص ندارند اما در این کار این‌طور نبود و همه فاکتورها برای نازنین در نظر گرفته بود و ما آن را می‌دانستیم.

فکر می کنید چقدر آدم‌هایی مثل «نازنین» در جامعه ما با همه مشخصاتش وجود دارد؟
صد در صد. ما یک نقش منفی یا مثبت صرف نداشتیم. نازنین همین‌طور که به خانواده شوهرش احترام می‌گذارد در مقابل هم بر سر شوهرش، دق و دلی‌اش را خالی می‌کند اما اصولاً ما در فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی می‌بینیم که شخصیت‌ها صرفاً تک‌بعدی هستند اما زندگی طبیعی انسان این طور نیست و هم می‌خورد و هم می‌زند!


پس چرا نازنین این همه مورد اذیت دیگران قرار می گیرد؟
این طبیعی است! یعنی کسی شما را در زندگی‌تان اذیت نمی‌کند؟ ما در ساختمان پزشکان بخشی را نشان می‌دهیم که تماشاگر فکر نکند که قهرمانان داستان باید ابعاد عالی داشته باشند. به هر حال این را هم در نظر بگیرید که سریال طنز است و باید با یک‌جا شوخی شود.

چقدر شخصیت «نازنین» به «فرناز رهنما» نزدیک است؟ آیا نزدیکی شخصیت کاراکتر به خود بازیگر مهم است؟
نه اصولاً ... در سریال «زیرزمین» نقش معلم و دختر معتاد و در فیلم سینمایی «اقلیما» نقش قاتل را بازی کردم که هیچ کدام به من نزدیک نبوده است! اما جالبی «نازنین» این بود که همه چیزش از ابتدا تعریف شده بود و من به عنوان بازیگری که متن در دست نداشتم و روزانه از داستان مطلع می‌شدم، تکلیفم با این نقش مشخص بود.

از اینکه فیلمبرداری زودتر از پخش آن در تلویزیون تمام شد، ناراحت شدید؟
متاسفانه بله ... اما این اتفاق دارای حسن‌ها و عیب‌هایی هم بود. اگر می‌توانستیم بازخورد مردم را ببینیم و از نظراتشان مطلع شویم، شاید در داستان تغییراتی ایجاد می‌شد. اما آقای صحت یک جمله بامزه‌ای می‌گوید که بر فرض اگر همزمان با پخش، سریال را می‌ساختیم ممکن بود به خاطر سلیقه عموم و ضیق وقت روی چیزهایی تاکید می‌کردیم که ممکن بود از آن طرف پشت‌بام بیافتیم!


در حین پخش سریال، دلتان نمی‌خواست بخش‌هایی را طور دیگری بازی کنید؟
قطعاً همین طور است. به دلایل داستانی و آماده نبودن قسمت‌ها ترتیب ضبط ما با پخش یکی نبود و همین باعث می‌شد که جاهایی همین احساس را داشته باشم. مثلاً قسمت ورود مرجان دختر اصفهانی به داستان را ما در اواخر کار ضبط کردیم اما در قسمت‌های اول سریال پخش شد.

با روز به روز رسیدن داستان به دستتان مشکل نداشتید؟
من تجربه کار مناسبتی (ماه رمضان) را داشته‌ام و مشکلی با آن ندارم. روز اولی که با آقای پیمان قاسم‌خانی در خصوص نقش نازنین، صحبت کردم به ایشان گفتم مطمئن نیستم بتوانم از عهده طنز ۵۰ شبی برآیم و آن را ریسک می‌دانم و احتیاج به هدایت دارم. ایشان هم این اعتماد را به من دادند و گفتند اتفاقاً به خاطر فاکتور صدایت که ویژگی طنز ندارد می‌خواهیمت تا در موقعیت طنز قرار بگیری! در کل نظرم عوض شد. همچنین اگر در طول قسمت‌ها نظری می‌داشتم با آقای صحت و قاسم‌خانی مطرح می‌کردم.

با من موافق هستید که همه قسمت‌ها یک دست نیست و بعضی از قسمت‌ها بهتر شده؟
آقای قاسم‌خانی با زیرکی خواسته‌اند سلیقه‌های عموم مختلف از سریال را توسط نویسنده‌هایی با سلایق گوناگون، جلب نمایند.


یکی از ویژگی‌های مثبت سریال، دیده شدن آن بود در حالی که بازیگرانش مشهور نبودند. از اول هم فکر می‌کردید کار تا این اندازه مورد توجه بینندگان تلویزیون قرار گیرد؟‌
در ابتدا از حضور آقای بهنام تشکر در کار، بسیار خوشحال شدم. به نظرم توانایی بچه‌های تئاتر بالاست. دیگر فاکتوری كه در دیده شدن سریال نقش داشت، دوستی آقای صحت با آقای قاسم‌خانی بود و عامل بعدی هم خود آقای چگینی تهیه کننده‌ی موفق تلويزيون بود که توانایی لازم را داشتند و کارهای قبلی ایشان از جمله شب‌های برره، مسافران و پاورچین به خوبی دیده شده بودند.

از این به بعد کارهای خود را چطور انتخاب خواهید کرد؟ آیا نمی‌خواهید این شهرت را با کار کمدی حفظ کنید و پرکار‌تر شوید؟
ده سال است که دارم کار می‌کنم و همیشه معتقدم که کم دیده شدن بهتر از بد دیده شدن است. من همچنان ترجیح می‌دهم گزیده کار کنم و در هر سریالی نباشم. دغدغه اصلی من تئاتر است و آن جا آرامش پیدا می‌کنم و این یکی از دلایل کم کاری من است. متاسفانه در ایران اگر با نقشی دیده شوی، پیشنهادات همان مدلی را به تو می‌دهند که من از این تکرار خیلی می‌ترسم. الان دلم می‌خواهد یک کار جدی بازی کنم. اگر پیشنهاد کمدی هم داشته باشم برای من تهیه کننده، بازیگر مقابل، متن و کارگردانی کار خیلی مهم است با این شرایط و این ترس؛ ترجیح می‌دهم کار جدی انجام دهم و بیشتر از آن لذت ببرم.


تنوع رنگ لباس «نازنین» در سریال به شخصیت نقش برمی‌گشت یا یک نوع نوآوری بود؟
نازنین نقاش است و رنگ را می‌شناسد پس مسلماً در پوشش خود و حتی طراحی خانه‌اش از رنگ استفاده می‌کند. اما این را هم در نظر بگیرید که به خاطر وجود ممیزی‌ها و خط قرمزها، نقش‌های بازیگر زن در بیرون از خانه نمی‌توانند لباس رنگی بپوشند و باید حریم‌هایی را رعایت کنند پس باید آن را محدود به خانه کند. فکر می‌کنم اگر به خانه‌ی «کتی» و «خانم شیرزاد» هم می‌رفتیم قطعاً از رنگ برای آن‌ها هم استفاده می‌شد.

اعتراضات زیادی به سریال وارد شد، نظرتان در خصوص این هجمه ها چیست؟
هنگام شروع کار حدس می‌زدیم، با اعتراضاتی از سوی روانشناسان و روانپزشکان مواجه می‌شویم اما خوشبختانه تا اواسط کار تنها پنج درصد به ما اعتراض وارد شد که واقعاً جا دارد از همه روانشناسان تشکر کنم که به ما اجازه شوخی دادند. نکته دیگر این است که آقای پیمان قاسم‌خانی که سال‌ها با کارگردانان طنز همچون آقای مدیری کار کرده‌اند و مدیوم تلویزیون را کاملاً می‌شناسند و با دقت کافی، به نکات و جزئیات قصه می‌پردازند.

آقای صحت در تلویزیون هم نویسنده بوده‌اند و هم بازیگر و کارگردان. پس شدیداً در این وادی هستند و با تلویزیون آشنا هستند. اگر ما نتوانیم با تحصیل‌کرده‌ترین قشر جامعه که پزشکان هستند، شوخی کنیم مسلماً با دیگر اقشار جامعه به مشکل برمی‌خوریم. هر کاری که موفق باشد همیشه با حاشیه‌هایی روبرو می‌شود. در تمام دنیا با همه اقشار شوخی می‌شود و با استقبال هم روبرو می‌شود اما در این‌جا باید مواظب فلان صنف و قشر باشیم، وقتی هم که مواظبیم مجبوریم که یک چیزی را تکرار کنیم و نهایت همین می‌شود که منتقدان می‌گویند: چرا این همه تکرار! باید یاد بگریم جنبه‌مان را بالا ببریم و تحمل نقد و طنز را داشته باشیم.

جامعه چقدر نیازمند ساخت سریالهای طنز خوب در تلویزیون است؟
به نظر من بازیگرهای تکراری و متن‌هایی که از سر باز شده است باعث شده‌اند که هر کاری در تلویزیون ماندگار نشود. دقت در کارها پایین آمده است و باید کمی در کارها وسواس به خرج دهند. متاسفانه باب شده است که کار طنز را جدی نگیرند و انگ هر شبی هم به آن بزنند که باید جلوی آن گرفته شود. مردم ما، مردم باهوشی هستند و می‌فهمند چه کاری آب بسته شده و ماست‌مالی شده!


منبع : سینمافا

باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir