«جیان لوییجی بوفون»؛ پایان پادشاهی اسطوره در قلب تورین

روزنامه قانون - پرتو جغتایی: سند دروازه بيانكونري‌هاي سرزمين چكمه، ۱۷ سال تمام به نام او ثبت شده بود؛ دروازه‌اي كه با گذشت هر فصل ايمن‌تر از قبل مي‌شد. اما چرا؟ پاسخ اين سوال در دستكش‌هاي هميشه مطمئن مرد چشم آبيِ بلندبالايي است كه سال‌هاي سال «يوونتوس» را نه يك تيم بلكه يك عشق مي‌دانست. تيمي كه هميشه از آن به نام «خانه» ياد كرد و هرگز هواي رفتن از آن به سرش نزد.

«جيان لوييجي بوفون» هر چند از منظر فني بي برو برگرد يكي از بهترين‌ها (نه اصلا بهترين) دروازه‌بان دوران خودش بود، اما آنچه وي را هر فصل بيشتر از فصل قبل در بين هواداران تيفوسي راه‌راه‌پوشان محبوب مي‌كرد، وفاداري‌اش به دروازه تيم محبوب شهر تورين بود. مردي كه در تمام فراز و نشيب‌هاي تيم ِ گاه‌پرحاشيه‌اش، هرگز يوونتوس را تنها نگذاشت. حتي آن سال‌هاي سختي كه بيانكونري‌ها به جرم تباني و پرونده‌اي سنگين (كالچوپولي) راهي سري B شدند، مرد شماره يك تيمش را تنها نگذاشت و با وجود سيل عظيم پيشنهادهاي رنگارنگ از تيم‌هاي مطرح و درجه يك، آن هم با شرايط مالي وسوسه‌انگيز، حاضر نشد به آن پشت كند و در سري B، كنار تيمش ماند. بدون شك تصميم آن روز جيان لوييجي، نقش پررنگي در محبوب‌تر شدنش داشت و او را رفته رفته به يك اسطوره تكرار نشدني در تيم اول شهر تورين تبديل كرد.

ديگر خيلي‌ها يوونتوس را به واسطه دورازه‌بان دوست داشتني و با معرفتش دوست داشتند و هواداران پر و پا قرص يوونتوس در كنار ستاره‌اي نظير دل پيرو، به بودن بوفون در تيم‌شان نيز مي‌باليدند. اما اين فوتبال بي‎رحم، هميشه يك روي تلخ دارد. روي تلخي كه دوستداران يوونتوس و بوفون امشب با تمام وجود آن را لمس خواهند كرد. سوت پايان ديدار دو تيم يوونتوس و ورونا در پايان فصل 2017-2018 ليگ سري A ، دردناك‌ترين سوت پايان سال‌هاي اخير براي هواداران بيانكونري خواهد بود.

شايد حتي تلخ‌تر از سوت پايان ديدار همين چند هفته پيش تيم‌شان مقابل رئال مادريد كه آن‌ها را از رفتن به فينال ليگ قهرمانان اروپا محروم كرد؛ به جرات مي‌توان گفت تلخ‌تر. شوخي نيست، خداحافظي اسطوره از تيمي كه در آن بزرگ شد، ستاره شد و سال‌ها خيال‌ هواداران را از دروازه راحت كرده بود. اين سوت تلخ، امشب نواخته مي‌شود. همان لحظه‌اي كه «بوفون» به سلطنت 17ساله‌اش در قلب شهر تورين پايان مي‌دهد. اين تصميمي است كه جيان لوييجي در آخرين كنفرانس مطبوعاتي‌اش از آن سخن به ميان آورد و دل چند ميليون هوادارش را به لرزه انداخت.

خداحافظي با يك دنيا احساس...

كنفرانس مطبوعاتي تلخي براي هواداران يوونتوس بود. ستاره ایتالیایی در حالی که همراه با آنیلی، مدیر باشگاه يوونتوس پشت میز کنفرانس نشسته بود،درباره تصمیمش برای بازنشستگی و پايان حضورش در جمع سياه و سفيدپوشان تورين، گفت: «ابتدا باید از ريیس تيمم تشکر کنم.

او تنها یک ريیس نیست و شخصیت بی‌همتايي دارد. من همواره سعی کرده‌ام در این تیم بهترین باشم و در این سال‌ها بر این اصل استوار بوده‌ام. امروز روز فوق‌العاده‌اي است و من با یک دنیا احساس حرف‌هایم را می‌زنم. شنبه آخرین بازی خود را برای تيم عزيزم، یوونتوس انجام خواهم داد و سپس با مدیر دیدار خواهم کرد و به صحبت می‌پردازم. تفکر من در این روزها بر خداحافظی کامل از فوتبال بوده است و تا حدودي همه در جریان هستند. من بعد از17سال بازی برای یوونتوس، تصمیم به خداحافظی گرفته‌ام.

پیشنهادهاي مدیریتی به من رسیده که آن‌ها را بررسی خواهم کرد. از همه ممنون هستم که من را تشویق کردند. احساس غرور می‌کنم که تا این سن توانستم در سطح اول بازی و دوران درخشانی را سپری کنم. همیشه یک فلسفه در یوونتوس بوده و آن پیروزی و پیروزی بوده است و ما همه بر این اصل استوار هستیم. «شزنی» دروازه‌بان شایسته‌ای است و او جانشین من در یوونتوس خواهد بود. من بعد از دیدار شنبه می‌خواهم مدتی را استراحت کنم و سپس در مورد آینده تصمیم بگیرم. شنبه آخرین بازی من با یووه خواهد بود. شرایط دیدار مقابل رئال مادرید بسیار خاص بود ولی من در آن لحظه همه چیز را پایان يافته می‌دیدم. از داور عذرخواهی می‌کنم. یک بار دیگر تاکید می‌کنم که بعد از 17 سال، با یوونتوس خداحافظی خواهم کرد. اين برايم آسان نيست اما تصميمي است كه بالاخره روزي بايد مي‌گرفتم».

يك جاي خالي ِ پرنشدني

روزي كه تيم ملي ايتاليا از رسيدن به جام جهاني ۲۰۱۸ بازماند، خيلي‌ها تنها به جاي خالي «سوپرمن دروازه‌ها» در روسيه فكر كردند. به راستي چطور مي‌شود جام جهاني را بدون اين اسطوره تكرار نشدني تصور كرد؟ عاشقان فوتبال همواره اعتراف كرده‌اند كه برخي جاهاي خالي در اين فوتبال بي‌رحم هرگز پر نمي‌شود. مگر جاي خالي رونالدو و رونالدينيهوها، دلپيروها، بكهام‌ها ، كارلوس‌ها، باتيستوتاها، مارادوناها ، پله‌ها و ... پر شد كه حالا بشود با جاي خالي «بوفون» كنار آمد؟ حالا نه تنها جام جهاني روسيه كه ورزشگاه «آليانز» شهر تورين نيز يك جاي خالي بزرگ خواهد داشت. جاي خالي بوفون ِ ۴۰ ساله كه وقتي ۲۳ ساله بود، براي اولين بار با پيراهن شماره يك يوونتوس در چارچوب دروازه بانوي پير تورين ايستاد و حالا بعد از ۱۷ سال بايد با اين ورزشگاه و اين هواداراني كه در اين سال‌ها به وجودش افتخار كردند، خداحافظي كند.

هنوز هيچ‌كس نمي‌داند كه مرد شماره يك ايتاليا براي هميشه از فوتبال خداحافظي خواهد كرد يا اين شانس را به هوادارانش خواهد داد كه بار ديگر او را با پيراهن تيم ديگري در مستطيل سبز ببينند. شايد هم همان‌طور كه خودش گفته، تصميم دارد استراحت كند و بخواهد باقي روزهاي زندگي‌اش را طبق همان عادت قديمي با آهنگ‌هاي « آندریا بوچلی » كه هميشه با شنيدن آن‌ها به گذشته‌اش بازمي‌گشت، سپري كند.

مرد كاريزماتيك چند دهه اخير فوتبال ايتاليا و جهان، امشب از قلب تورين مي‌رود و يك مشت خاطره شيرين و افتخار رنگارنگ براي هوادارانش كه بدون شك در سيل خروشان اشك‌ها بدرقه‌اش خواهند كرد، بر جاي خواهد گذاشت. او امشب دستكش‌هاي امن و طلايي‌اش را آويزان مي‌كند و بر چهارگوشه چمن ورزشگاه آليانز بوسه خواهد زد. تصوير تلخي كه نه فقط عاشقان بوفون، نه فقط عاشقان يوونتوس بلكه همه عاشقان فوتبال از ياد نخواهند برد؛ هرگز... .