نگاه عمیق اروپا به نزدیکی مناسبات چین و روسیه

دیپلماسی ایرانی: برای بسیاری از سیاستمداران و راهبردنویسان اروپایی حالا این سوال مطرح است که آیا عاقلانه است دنیای غرب، روسیه را با تحریم های بیشتر، هرچه سراسیمه به سوی چین سوق دهد؟ اروپایی ها تازه ترین تحولاتِ نزدیکیِ میان چین و روسیه را اصلا خوشآیند احوالات فعلی خود ونیز مناسبات جهانی نمی بینند.

هنری کیسنجر، وزیر امور خارجۀ اسبق آمریکا و معمار سیاست خارجی معاصر ایالات متحده، اوایل روی کارآمدن ترامپ گویا به وی چنین گفته است: "هدف اساسی روی نهادن آمریکا درسال ۱۹۷۱ به چین کمونیست تحت تدبیر سیاسی وی، برای مهار اتحادشوروی بوده و حالا شرط سیاست آن است که چنین روندی معکوس شود و مهار چین از طریق نزدیکی به روسیه محقق شود. ممانعت از خیزش قدرت زرد باید دراولویت راهبردی مجموعۀ دنیای غرب قرار گیرد".

ژوزف نای نظریه پرداز آمریکاییِ موضوعاتِ جهانی اما در ارتباط دیگری، بر باور دیگری است و می گوید که بحران ساختاری در سیستم لیبرالیسم غربی به حدی ژرف و مزمن شده که معضل به مراتب بزرگ تری از مبارزه با خیزش چین به سوی یک ابرقدرت جهانی به شمار می رود. وی معتقد است که برخاستن دونالد ترامپ در ایالات متحده دست اندرکارِ تخریب بیشترِ سیستم مذکور تا مرزهای غیرقابل بازگشتی است.

نوآم چامسکی، دیگر نظریه پرداز آمریکایی هم در مناسبت دیگر، هشدار دیگری می دهد و می گوید که دونالد ترامپ قبل از آنکه به چین و روسیه بپردازد، اول باید خود را از اسارات نتانیاهو برهاند، آن که سیاست های این سوی دنیای او را طراحی و دیکته و کنش سیاسی واقعگرا در عرصۀ جهانی را از رئیس جمهوری ایالات متحده سلب می کند.

سه هفته پیش بود که بزرگ ترین مانور نظامی روسیه بعد از سال ۱۹۸۱ در ولادیوستووک سیبری برگزارشد که درآن حدود ۳۰۰ هزار نظامی، ۱۰۰۰ هواپیما، ۸۰ کشتی جنگی، ۳۶۰۰۰ تانک و زرهپوش و خودرونظامی و ....شرکت داشتند. این که واقعا چگونه این همه نیرو در یک مانور به کارگرفته شده و یا فقط بر روی کاغذ و خبر بوده، خود نیاز به بررسی و نگاه جزئی تری دارد، لیکن آثار سیاسی مانور با اعلام مشارکت ۳۲۰۰ سرباز چینی در آن، حائز اهمیت کم سابقه ای بود وهمۀ نگاه های جهانی را به سوی خود معطوف کرد.

اگر به نزدیکی هرچه بیشتر میان چین و روسیه از جنبۀ فقط نظامی نگریسته شود، برای اروپایی ها اهمیت خیلی کمتری دارد تا مخاطرات آتی آن برای ایالات متحده و ژاپن در حوزۀ پاسیفیک. جنبه های سیاسی این تحول اما اروپایی ها را بیشتر نگران می کند و اروپا به این نتیجه می رسد که سیاست تحریمی دنیای غرب علیه روسیه و همین طور جنگ تجاری بی محابای ترامپ علیه چین، این دو قدرت را به زیان تاریخی دنیای غرب، به هم نزدیک و نزدیک تر می کند.

این گونه نزدیکی ها، باعث شگفتیِ تحلیلگران سیاسی شده، چراکه آنان مناسبات چین و روسیه را طی دهه های متوالی بعد از جنگ دوم، حتی یک دم مبرا از منازعه و مناقشه ندیده اند. بسیاری از تحلیلگران در کشور خودمان نیز که عموما آرزوی پیوندهای جهانی ضدهژمونی دنیای غرب را درسردارند.

بدون التفات و یا آگاهی تاریخمند به عواقب شکل گیری امپریالیسم جدید در این سوی عالم، آن هم با آن عقبۀ تاریخی که ای بسا تاریک تر از سوابق غربیان هم باشد، به استقبال هژمونی جدید آسیایی و اورآسیایی می روند. این تحلیلگران کار را تقریبا تمام شده دانسته و شکل گیری عن قریب "اتحاد راهبردی" میان چین و روسیه را امری قطعی می دانند.

برای آنکه شناخت عام و نسبی به کیفیت مناسبات چین و روسیه در چند دهۀ اخیر ایجاد شود، نگارنده بی مناسبت ندانسته اجمالی بر رخدادها و واقعیت های سیاسی - تاریخی در مناسبات چین و روسیه در محیط معاصر داشته باشد و از آن نتیجه بگیرد که برخلاف نظرهای مورد انتظار، ایجاد پیوندهای تعیین کننده میان این دو قدرت، عجالتا دارای خلاء های ژئواستراتژیکی و تاریخی، همین طور موانع متعدد ساختاری است:

به موجب قرارداد آیگون در سال های ۱۸۵۸،۱۸۶۰ امپراتوری روسیۀ تزاری خاک چینِ تحتِ "خاندان چینگ" را که زیر فشار خارجی بود، به اندازۀ کمی بیش از مساحت فعلی ایران به قلمرو خود ضمیمه کرد و در قلمرو اشغالی، شهر ولادیووستوک (فاتح شرق)را بنا نهاد. روسها دهه های متوالی در منچوری مستقر شدند و تازه در سال ۱۹۵۵ اتحاد شوروی، بندرآرثور (به چینی: بندرلوشون در استان دالیان امروزی) را به چین پس داد.

استالین به انقلاب کمونیستی - دهقانی مائوتسه تونگ در چین اعتقادی نداشت و خروشچف درسال ۱۹۶۰ در چشم به هم زدنی متخصصان فنی روس را از چین به کشور فراخواند و به تمام کمک های فنی شوروی به چین خاتمه داد. صنعتی شدن چین به این ترتیب تا دهه ها عقب افتاد. در ۳۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک دو کشور بارها و بارها درگیری نظامی رخ داد و حتی در سال ۱۹۶۹ به مدت چندین ماه، بین دو همسایه جنگی تمام عیار جریان داشت.

در سال ۱۹۹۰ مناسبات طرفین بهتر شد. در سال ۱۹۹۶ دو کشور وارد نوعی مشارکت راهبردی شدند تا آنکه در سال ۲۰۰۱ یعنی سال دوم ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین بین طرفین قرارداد مودت امضا شد. حاصل کار این بود که درسال ۲۰۰۵ پس از مدت ها مذاکره بالاخره سرحدات دو کشور به طور قطعی تعیین و تثبیت شد.

در سال ۲۰۱۴ روابط دو کشور نزدیکی مجددی را تجربه کرد و آن در بحبوحۀ انزوای سیاست خارجی روسیه با ضمیمه کردن کریمه بود که پوتین را واداشت به چین رویکرد بازهم بیشتری نشان دهد. روسیه بی سر و صدا ممنوعیت صدور تسلیحات به چین را ملغی کرد و کار به جایی رسید که سوخو ۳۵ مدرن ترین جت جنگنده روسی، همینطور سامانه دفاع موشکی اس-۴۰۰ به چین تحویل شد.

در همین سال با امضای قراردادی ۴۰۰ میلیارد دلاری در شانگهای، گازپروم روسیه متعهد شد به مدت ۳۰ سال، سالانه ۴۰ میلیارد مترمکعب گاز طبیعی به چین تحویل دهد (مقایسه شود با تحویل سالانه ۲۰۰ میلیارد متر مکعب گاز روسیه به اروپا). متعاقبا تعداد زیادی قرارداد و تفاهم نامه بین طرفین امضا شد.

درعین حال توافقات بزرگِ زیادی هم البته بین طرفین تاکنون اجرایی نشده و پادرهوا مانده است: احداث خط لولۀ سیبری توسط گازپروم معلق مانده، پروژه عظیم خط آهن فوق سریعِ مسکو-قازان پیش نمی رود و سرمایه گذاری چینی ها در شرق دورِ روسیه در مقیاس زیادی راکد و بلاتکلیف مانده است.

روابط تجاری فیمابین نیز از سرعت مورد انتظاربرخوردار نیست. حجم تجاری دو کشور در سال ۲۰۱۴ حدود ۹۰ میلیارد دلار؛ سال ۲۰۱۵ ، ۵۰ میلیارد؛ ۲۰۱۶ ، ۶۵ میلیارد و سال ۲۰۱۷ در ۸۷ میلیارد متغیر بود. پیش بینی برای سال ۲۰۱۸ نیز به ۱۰۰ میلیارد بالغ است. آنچه در روابط اقتصادی مورد انتظار طرفین پیش نرفته گویا قرار است در همکاری های نظامی جبران شود. شی جینپینگ، رئیس جمهور چین بی جهت برای اجلاس اقتصادی شرق به ولادیووستوک سفر نکرد تا با سربازان چینی شریک در مانور بزرگ نظامی روس ها عکس یادگاری بگیرد. روسیه به این ترتیب می خواست نشان بدهد که ایالات متحده را یک دشمن بالقوه و چین را یک متحد بالقوه می بیند. شی هم می خواهد به واشنگتن حالی کند که در جنگ تعرفه ای دونالد ترامپ علیه کشورش، تنها نیست. نزدیکی پوتین به کشورمان در چند سالۀ اخیر نیز البته در مقیاس نامتوازنی همین سیاست را دنبال می کند.

با همه این توصیفات، تردید در مناسبات راهبردی جدید میان چین و روسیه کاملا درست است. این مناسبات را می توان بالاتر از یک مشارکت و پایین تر از یک اتحاد و در بهترین حالت "روابط دوستانه" ارزیابی کرد، روابطی که دیگر نه هرگز خصمانه و نه البته همیشه نیز همکارانه خواهد بود. چهار عامل تعیین کننده را می توان در مناسبات میان چین و روسیه مورد توجه قرارداد:

اولا؛ عدم توازن بین یک چین هرچه رو به قوی تر شدن و یک روسیۀ از لحاظ جمعیت شناختی رو به زوال و از لحاظ صنعتی رو به ضعف را نباید نادیده گرفت، روسیه ای که عمدتا به صادرکنندۀ مواد خام تقلیل جایگاه یافته است. چین با یک میلیارد و ۴۳۰ میلیون، ده برابر روسیۀ ۱۴۳ میلیونی، جمعیت دارد. توان اقتصادی چین با ۱۵۲۰ میلیارد دلار، ۹ برابر قدرت اقتصادی روسیه با ۱۷۲ میلیارد دلار است. حتی درعرصۀ نظامی نیز چین با بودجۀ ۱۵۱ میلیارد دلاری در سال ۲۰۱۷ سه برابر بالاتر از بودجۀ نظامی همین سال روسیه با حدود ۴۸ میلیارد دلار قرار داشته است. بنابراین از تقارن قدرت بین این دو نمی توان سخن گفت.

ثانیا؛ پوتین در اورآسیا با پروژۀ کمربند - راه ابریشم شی جینپینگ در رقابت است. روسیه خود را بخشی از اورآسیا احساس می کند و چین چنین نیست. روسیه از لحاظ سیاسی و نظامی در این ناحیه همچنان قدرت برتر است و فرهنگ و تمدن روسی در این منطقه طی سده های متمادی حکمفرما بوده است. از لحاظ اقتصادی نیز روسیه موقعیت خود را در این منطقه حفظ کرده و نیروی کار روسی پیوند مهمی با این منطقه ایجاد کرده است. چنانچه رقابت میان چین و روسیه بر سرِ نفوذ در این منطقه بالا بگیرد، آنچه با توجه به قدرت فزایندۀ چین نامحتمل نیست، آنگاه پایان کارِ مشارکت میان دو کشور ناگزیر خواهد بود.

ثالثا؛ روس ها همیشه چینی ها را به دیدۀ تحقیر نگریسته و در عین حال از برتری نفوسی چینی ها هراس داشته اند. در سه استان مرزی شرق دورِ روسیه با چین، در مقابل ۱۲۰ میلیون چینی فقط ۶ میلیون روس سکونت دارند. روس ها مضافا از فعالیت های اقتصادی شرکت ها و نیروی کار چینی در سیبری ناراضی هستند. به طور کلی این گمان که روزی چینی ها بتوانند مناطق ضمیمه شدۀ تاریخی را از روسیه بازپس بگیرند، نزد روس ها کاملا منتفی شده نیست.

رابعا؛ اساسا چین به بازارها و تکنولوژی مدرن دنیای غرب از جمله اروپا، آمریکای شمالی و شرق دور وابسته است و درعین رقابت، توسعه یافتگی تمام عیار اقتصادی و صنعتی خود را در دنیای غرب جستجو می کند. بی جهت نبود در جریان بحران اقتصادی و مالی سال ۲۰۰۸ چینی ها با تزریق پول هنگفت از محل ذخائر سرشار خود، سعی وافری در نجات غرب، به ویژه آمریکا از این بحران کردند. چین به تداوم تجارت و بویژه تعامل تکنولوژیکی با دنیای غرب نیاز حیاتی دارد و تولیدات چینی بدون این بازارهای مصرفی عظیم، راه به جایی نخواهند داشت.

بعد از روی کار آمدن ترامپ و بی اعتنایی وی به مشارکت های راهبردی و تاریخی آمریکا با متحدان اروپایی، سیاستمداران قارۀ سبز واقعا به فکر چاره افتاده اند. اکنون بسیاری از سیاستمداران و نظریه پردازان اروپایی در مواجهه با معضل جدید ناسیونالیسم و انزواگرایی نوین در آمریکای شمالی، همین طور حرکت های ملی و واگرایانۀ اروپایی، مشارکت راهبردی تر اروپا با چینِ در حال خیزش را آلترناتیو جدی در دنیای دیگرگونۀ آینده می شناسند.

حاصل کلام اینکه چین علیرغم روبنای ایدئولوژیکی مغایر با لیبرالیسم غربی، از زیربنای پراگماتیستی پیچیده ای برخورداراست و در یک نگاه بلندمدت، به تداومِ تعاطی با غرب تمایل دارد و منافع خود را نه در ستیز با دنیای غرب و نه دراتحاد راهبردی با روسیه جستجومی کند.