تفاوت لیورپول با پی‌اس‌جی و مشکل بزرگ نیمار

آی‌اسپورت: لازم نیست حتما توماس توخل، یورگن کلوپ، یا هر مربی درجه یک دیگری باشید تا متوجه تفاوت پاریس سن ژرمن و لیورپول شوید. قدرت اصلی لیورپول در هماهنگی و اتحاد تیمی آن‌هاست و قدرت اصلی پاری سن ژرمن در نبوغ انفرادی دو ستاره‌اش، کیلین امباپه و نیمار است.

اگر پاری سن ژرمن با این مهره‌هایی که در اختیار دارد، انضباط و اتحاد لیورپول را داشت، بدل به یکی از مدعیان اصلی فتح چمپیونز لیگ می‌شد. اما با تمام تلاش‌های توخل در ماه‌های اخیر پاریسی‌ها همچنان وابسته به درخشش لحظه‌ای دو جواهرشان هستند و برای همین در گروه خودشان در چمپیونز لیگ با تنها پنج امتیاز از چهار بازی در رده سوم قرار گرفته‌اند.

اونای امری در دو سالی که مربی پی‌اس‌جی بود هرگز موفق نشد ایده‌های خودش را در این تیم پیاده کند، چون رختکن بازیکن‌سالار و ستاره‌محور این تیم به او این اجازه را نمی‌داد، به خصوص پس از خرید نیمار. اما توخل بعد از انتقالش به پاریس اولین کاری که کرد توضیح معنای تیم بودن به بازیکنان جدیدش بود.

بردن ۱۴ بازی اول لیگ قطعا دستاوردی چشمگیر است، اما توخل همچنان دنبال راهی می‌گردد که از این همه ستاره‌ای که در اختیار دارد یک تیم منسجم بسازد. تغییر سیستم او به ۳-۴-۳ باعث شده تیم در بعد دفاعی به استحکام بیشتری برسد و نیمار و امباپه بیشتر به مرکز زمین و دروازه حریف نزدیک شوند و با مثلث‌هایی که بین خطوط می‌سازند موقعیت‌های بیشتری پدید بیاورند. این سیستم به نمایش پاریسی‌ها بدون توپ هم کمک کرده و به احتمال خیلی زیاد چینش اولیه آن‌ها مقابل لیورپول هم خواهد بود.

مشکل بزرگ نیمار، به خصوص از نظر توخل، این است که او بیش از حد گاهی از دروازه حریف دور می‌شود با اصرارش به دریبل زدن چند بازیکن کار را برای خودش و تیمش بی جهت سخت می‌کند.

هفته پیش تیاگو موتا، هافبک سابق پی‌اس‌جی و مربی حال حاضر تیم زیر ۱۹ ساله‌های این باشگاه، در مصاحبه‌ای با گاتزاتا دلو اسپورت، این مشکل را چنین توضیح داد: «نیمار باید یاد بگیرد لزومی به دریبل زدن سه، چهار نفر نیست. او باید برای اینکه پاس نهایی را دریافت کند، توپ را به همبازی‌اش بسپارد. وقتی ما کنار هم بازی می‌کردیم من همیشه بهش می‌گفتم توپ را به من بده و من قول می‌دهم بهت پسش بدهم، تا دیگر مجبور نباشی چند نفر را دریبل کنی».

پی‌اس‌جی اسکواد قدرتمندی دارد و تنها مشکل بزرگ آن‌ها نداشتن یک هافبک دفاعی درجه یک است، مشکلی که اگر رفع می‌شد آن‌ها را بدل به مدعی جدی قهرمانی در اروپا می‌کرد. اما همین حالا هم اسکواد پاریسی‌ها در حدی هست که هر سال در چمپیونز لیگ برای رسیدن به مراحل پایانی بجنگند. تفاوت این تورنمنت اروپایی با لیگ یک فرانسه اما در اینجاست که کیفیت بسیار بالاتر رقبا به پاریسی‌ها اجازه نمی‌دهد صرفا توپ را به امباپه و نیمار برسانند و منتظر جادوی آن‌ها شوند.

شکست ۲-۳ در بازی رفت مقابل لیورپول به خوبی ضعف بزرگ یکه‌تاز لیگ فرانسه را در شب‌های اروپایی نشان داد. پاریسی‌ها در این بازی نه مثل یک تیم دفاع کردند و نه مثل یک تیم حمله. در نقطه مقابل لیورپول با اینکه بهترین فرم خودش را هم نداشت موفق شد با یک نمایش تیمی از پس حریف خودش بر بیاید.

توخل و بازیکنانش امشب خطر حذف از دور گروهی را هم احساس خواهند کرد. اگر آن‌ها در پارک د پرنس برابر شاگردان کلوپ شکست بخوردند و ناپولی رد استار بلگراد را ببرد، کار پاریسی‌ها در این فصل از چمپیونز لیگ به پایان خواهد رسید و تیمی که با این همه هزینه هنوز موفق به شکستن طلسم عبور از یک چهارم نهایی نشده، حتی جایی در دور یک هشتم نهایی هم نخواهد داشت.

تنها راه جلوگیری از این فاجعه که عملا باقی نتایج فصل را برایشان بی‌معنی خواهد کرد، تبدیل شدن ستاره‌های پاریسی به یک تیم منسجم است، ماموریتی که وظیفه اصلی توخل خواهد بود.