درباره بازی پیمان معادی در «متری شیش و نیم»

فيلم نيوز: در سینمایی که کاراکترهای پلیس معمولا طبق کلیشه‌های خاصی ساخته می‌شوند، صمد، شخصیت اصلی «متری شیش و نیم»، بیشتر یادآور الگوهای خارجی همچون "هری کثیف" است.

او پلیسی است محکم و "گردن‌کلفت" که تردیدها و آشفتگی‌های خاص خود را دارد. با این وجود، در طول فیلم به‌ندرت این تردید را در صمد "می‌بینیم". او حتی وقتی مردد یا شرمنده است هم ناچار است حفظ ظاهر کند. پس آن‌چه در اکثر دقایق فیلم مورد تأکید قرار می‌گیرد، همین رویه قدرتمند شخصیت است.

مشکوک‌ترین نقاط زندگی صمد (پرونده کماکان بسته‌نشده او و آشفتگی زندگی شخصی‌اش) را فقط می‌شنویم و آن‌چه می‌بینیم، تقریباً به‌تمامی، تلاش برای نمایش قدرت در سکانس‌های مختلف و در مقابل آدم‌های متفاوت است.

در این شرایط، برای این که صمد به شخصیتی تک‌بعدی تبدیل نشود، باید تمهیدی اندیشید و انتخاب درست معادی برای بازی در نقش صمد، این تمهید را، به‌سادگی، فراهم کرده است.

نکته این است که صدای معادی برای چنین نقش قلدرمآبی، بیش از حد نرم و مهربانانه به نظر می‌رسد و این، در تضاد با زبان بدن و حرکات اجزاء صورت معادی در فیلم است.

روستایی و معادی درست روی این تفاوت مانور می‌دهند به طوری که همین تفاوت، هر دو وجه شخصیت را باورپذیر می‌کند.

نمونه درست استفاده از این دوگانگی را در سکانس پیشنهاد رشوه می‌بینیم: جایی که چهره معادی (از جمله لبخند تحقیرآمیزش) همان برتری‌طلبی خدشه‌ناپذیر را منتقل می‌کند اما لحن صحبت کردن‌اش، او را آدمی نفوذپذیر نشان می‌دهد.

با توجه به این تمایز است که سکانسی از فیلم که معادی برای پیش رفتن کارش ناچار می‌شود مقابل همکارش سر خم کند، بسیار تأثیرگذار جلوه می‌کند؛ چون، شاید برای اولین بار در طول فیلم، این تمایز به طور کامل از بین می‌رود.

در حالت عادی، عدم نمایش وجوهی که شخصیت را پیچیده می‌سازند، می‌توانست نقطه ضعف فیلمنامه تلقی شود و اگر در «متری شیش و نیم» این‌چنین به نظر نمی‌رسد، به این خاطر است که معادی از معدود بازیگران سینمای ایران است که توان باورپذیر ساختن این دوگانه شخصیتی را با استفاده از صدایش دارد.