فهرستی از زیدان، پپ و دل‌بوسکه؛ هدف سولاری!

وبسایت نود: زمانی که مدیران رئال مادرید بعد از اخراج جولن لوپتگی در ماه نوامبر تصمیم به انتخاب سانتیاگو سولاری به عنوان سرمربی تیم خود کردند، عده زیادی با دیده تردید به این انتخاب نگریستند.

نداشتن تجربه کافی مربیگری به خصوص در سطح اول فوتبال، توانایی او را در کنترل رختکن باشگاهی به بزرگی رئال مادرید با چالش مواجه ساخته بود. اما در این مقطع از فصل، او به خوبی توانایی خود را اثبات کرده است.

به همین بهانه "مارکا" نگاهی داشته به همه مربیانی که بدون تجربه کافی هدایت تیم های بزرگ را به دست گرفتند و در همان روزها و ماه های نخست، طعم کسب افتخار را چشیدند.

شاید اولین نمونه از این موارد لوئیس آراگونس فقید باشد که بلافاصله بعد از آویزان کردن کفش های خود هدایت اتلتیکومادرید را به دست گرفت و این تیم را به قهرمانی در جام بین قاره ای (جام جهانی باشگاه های فعلی) در سال ۱۹۷۴ رساند. آراگونس در همان فصل ۶ بازی برای اتلتی انجام داده بود اما در ادامه ترجیح داد با بازنشستگی، جای خوان کارلوس لورنزو را روی نیمکت روخی بلانکوس بگیرد.

رئال مادرید در چند مورد نشان داده که کار خود را در پرورش مربیان به خوبی بلد است و سرمربیان کاستیا بعد از حضور روی نیمکت تیم اصلی، توانسته اند افتخارآفرینی کنند. اولین نمونه در این عرصه میگل مونیوز، پرافتخارترین سرمربی تاریخ رئال مادرید است. او از کاستیا به تیم اصلی رسید و برای ۱۶ سال لوس بلانکوس را رهبری کرد. رئال در دوران مونیوز پنجمین و ششمین قهرمانی های اروپایی خود را جشن گرفت، در جام بین قاره ای به قهرمانی رسید، ۹ بار لالیگا را فتح کرد و ۲ بار هم قهرمان کوپا دل‌ری شد.

مورد بعدی ویسنته دل‌بوسکه است که البته برای تجربه افتخار تا مقطع سوم حضور خود روی نیمکت رئال (در فاصله سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۳) صبر کرد. دو مقطع اول حضور دل بوسکه روی نیمکت رئال مجموعا ۱۲ بازی به طول انجامید اما اعتماد به او در مقطع سوم به خوبی جواب داد. دل‌بوسکه رئال را به ۲ قهرمانی لالیگا و لیگ قهرمانان و یک قهرمانی در سوپرجام اسپانیا و اروپا و جام بین قاره ای رساند.

زین الدین زیدان بعد از یک سال و نیم حضور در کاستیا، جای رافا بنیتس را روی نیمکت تیم اصلی گرفت. آمار زیزو در قامت سرمربی رئال واقعا کهکشانی است؛ ۳ لیگ قهرمانان، یک لالیگا، ۲ جام جهانی باشگاه ها، ۲ سوپرجام اروپا و یک سوپرجام اسپانیا. بعد از یک مقطع کوتاه، سرمربی جدید رئال نیز از کاستیا آمده و سولاری در همین زمان اندک به همراه رئال قهرمانی در جام جهانی باشگاه ها را تجربه کرده است.

از پپ تا ال چولو

پپ گواردیولا بعد از یک فصل حضور در بارسلونای بی و رساندن این تیم به سطح دوم فوتبال اسپانیا، در آغاز فصل ۰۹-۲۰۰۸ به عنوان سرمربی تیم اصلی بارسلونا انتخاب شد. گواردیولا که به جز همین تجربه آن هم در سطح پایین، هیچ تجربه مربیگری دیگری نداشت، در همان آغاز به دوران رونالدینیو و دکو در بارسلونا پایان داد و شروع نگران کننده ای هم داشت. اما در ادامه تاریخ را رقم زد.

جانشین او، تیتو ویلانووا نیز با وجود نداشتن هیچ گونه تجربه ای طعم موفقیت را چشید. او در فصل ۱۳-۲۰۱۲ هدایت بارسا را به دست گرفت اما پیش‌روی بیماری سرطان او موجب شد تا ویلانووا نتواند در بسیاری از مسابقات بر روی نیمکت بارسا بنشیند. کاتالان ها در همین فصل با شکستن رکورد امتیازی قهرمان لالیگا شدند و ویلانووا به هفتمین سرمربی تاریخ بارسا تبدیل شد که در نخستین فصل حضور، قهرمانی لیگ را جشن می‌گیرد.

خواکیم ریفه نیز از جمله همین مربیان است که در سال ۱۹۷۸ و در نخستین فصل حضور روی نیمکت آبی اناری ها به قهرمانی لالیگا رسید.

دیگو سیمئونه نیز نمونه دیگری است که بعد از کیکه سانچز فلورس هدایت اتلتیکومادرید را به دست گرفت. البته سیمئونه نسبت به سایر نام های این لیست از تجربه بیشتری در آن زمان برخوردار بود. او با روخی بلانکوس ۲ لیگ اروپا، یک لالیگا، یک سوپرجام اسپانیا، یک کوپا دل‌ری و ۲ سوپرجام اسپانیا را بالای سر برد.

دوران سیاه و سفید

نمی‌توان در این فهرست موارد سال های خیلی دور را فراموش کرد. لوئیس بلو رئال ساراگوسا را به قهرمانی جام یوفا در سال ۱۹۶۴ رهنمون کرد، رافائل گارسیا در سال ۱۹۶۲ به همراه اتلتی و خوزه راباسا در سال ۱۹۶۰ به همراه بارسلونا به موفقیت رسیدند.

خوزه ویلالونگا در سال ۱۹۵۵ به همراه رئال مادرید قهرمان جام لاتین شد و لوئیس کاساس والنسیا را به قهرمانی در لالیگا در سال ۱۹۴۷ رساند. ادواردو کوبلس نیز افتخار مشابهی را به همراه "لوس چه" تجربه کرد.