چند سال ناکامی در بازی‌های بزرگ اروپایی؛ پپ و وسواس فکری؟

وبسایت نود: منچسترسیتی سه شنبه شب در بازی رفت از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان مقابل تاتنهام متحمل شکست ۱-۰ شد. تیم گواردیولا آنقدرها هم نمایش بدی نداشت، شاید اگر پنالتی آگوئرو گل می شد، شرایط فرق می‌کرد، اما در نهایت تیم شایسته پوچتینو توانست پپ و ستارگانش را به زانو در آورد.

حالا هشت سال از آخرین برد پپ در یک بازی بزرگ اروپایی در خارج از خانه می گذرد. سال ۲۰۱۱. در آن مسابقه، په په اخراج شد، مسی دو گل زد و بارسلونا با دو گل موفق شد در مادرید، تیم مورینیو را شکست دهد. آن بازی، آخرین پیروزی پپ در یک مسابقه مقابل یک تیم بزرگ اروپایی در خارج از خانه بود.

اما آمار بدتری نیز برای پپ وجود دارد، شکست مقابل تاتنهام موجب شد حالا ده مسابقه از آخرین باری که پپ در یک چهارم یا نیمه نهایی لیگ قهرمانان برنده می شود، بگذرد. بدتر این که از فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۲، از مجموع ۱۵ بازی خارج از خانه در دور حذفی لیگ قهرمانان، او فقط و فقط سه برد را کسب کرده است. حالا هشت سال از آن روزها می گذرد و پپ هرگز دیگر نتوانسته در یک مسابقه خارج از خانه در یک چهارم یا نیمه نهایی برنده شود. اما چه شده؟ چه بر سر پپ آمده است؟ آیا او زیاد از حد دچار وسواس تاکتیکی شده است؟

درست است برای بزرگترین تورنمنت باشگاهی در دنیای فوتبال، آن هم در مراحل پایانی، چنین آماری خیلی هم نمی تواند معیار و محک خوبی باشد. اما وقتی برای مربی ای مثل پپ تعداد ناکامی در برد به عدد 10 می رسد. آنوقت میتوان به شکل جدی تری به موضوع نگریست.

ضمن اینکه جای اشاره دارد در همین سالها، پپ نتایج نسبتاً خوبی هم در خارج از خانه گرفته است. تساوی با بایرن مونیخ در الدترافورد در سال 2014 یا تساوی با میلان در ایتالیا در سال 2012. حتی بعدتر هم کسی بابت شکست های خارج از خانه 1-0 مقابل چلسی و سپس رئال مادرید، نگرانی احساس نمی کرد. چرا که این ها نیز نتایج خیلی بدی نبودند. اما اخیراً اوضاع فرق کرده و همین مسئله نگرانی هواداران پپ را بیشتر کرده است.

در بایرن مونیخ، پپ تجربه شکست 3-1 با بایرن مونیخ در مقابل پورتو در سال 2015 در یک چهارم نهایی و همینطور تساوی نزدیک 2-2 مقابل بنفیکا در همین مرحله در سال 2016 را دارد. دو شکست سنگین 3-0 مقابل بارسلونا روی نیمکت بایرن مونیخ و مقابل لیورپول روی نیمکت منچسترسیتی، سوالات بیشتری را پیرامون ذهنیت پپ برای بازی های بزرگ اروپایی در خارج از خانه ایجاد کرد.

چنان که ذکر شد کسب نتایج ضعیف تر در مراحل پایانی تورنمنتی چون لیگ قهرمانان، خیلی هم دور از ذهن نیست. اما در مورد پپ گواردیولا، موضوع دیگری مطرح است. به نظر می رسد او برای بازی های بزرگ اروپایی، دچار نوعی وسواس فکری یا بیش از اندازه اندیشیدن در مورد ساختار تیمش می شود که اغلب منجر به اشتباهات تاکتیکی تکراری از سوی شده است. یکی از بزرگترین خصایص پپ، توجه به جزییات و ساختار تمام و کمالی است که برای آماده سازی تیمش ارائه می کند. اما به نظر می رسد به شکل تناقض آمیزی در این مورد، این وسواس او نتیجه عکس می دهد.

در سال ۲۰۱۵، او تیمش را در دیدار با بارسلونا با تفکر پرس سنگین در نیمه حریف، به زمین فرستاد. تاکتیکی شوک برانگیز که او مجبور شد بعد از حدود ۲۰ دقیقه آن را تغییر دهد. هر چند تا آن دقیقه بازی ۰-۰ پابرجا بود ولی خستگی ناشی از همان فشار سنگین ۲۰ دقیقه ابتدایی بازی، در نهایت به ضرر تیم او تمام شد. در ان مسابقه بارسلونا با سه گل دیرهنگام پیروز شد. فصل گذشته در بازی با لیورپول که بار دیگر به شکست ۳-۰ تیم پپ منجر شد، استفاده از گوندوغان در پستی نامتعارف و عجیب، جای سوالات زیادی به جای گذاشت.

البته در بازی سه شنبه شب اوضاع برای سیتی آنقدرها هم بد نبود. شاید اگر ان پنالتی آگوئرو در دقیقه ۱۲ به گل بدل می شد اوضاع می توانست تغییر کند. اما در مورد تاکتیک پپ برای این مسابقه، جای بحث وجود دارد. در غیاب برناردو سیلوای مصدوم، تقریباً می توان گفت هیچ دلیل منطقی برای بازی ندادن به دی بروین وجود نداشت. در هر صورت پپ سیاستی محافظه کارانه را مدنظر قرار داد.

ازقضا اولین باخت پپ در فوتبال انگلیس نیز اکتبر ۲۰۱۶ مقابل تاتنهام پوچتینو رقم خورد. در مسابقه ای که سیتی ناکام تمام و کمال بود. هرچند سیتی در سه مسابقه اخیرش توانسته بود تیم پوچتینو را تقریباً به راحتی شکست دهد ولی به نظر می رسد پپ همواره در تقابل با تاتنهام، ذهنش درگیر قوای فیزیکی تیم پوچتینو بوده است. درگیری که شاید بعضی مواقع باعث نگرانی او شده و پپ را وادار به تصمیمات محافظه کارانه کرده است.

نکته مهم دیگر در مورد تاکتیک های اتخاذی پپ در دیدار با تاتنهام، استفاده از محرز در کانال راست زمین تیمش بود. با بازی دادن به او، در واقع پپ ریسک های مدافعین کناری تیمش را محدود کرد (که این یکی از انتقادهای همیشگی فن‌خال از پپ در بازی های بزرگ بوده است.) و بار هجومی تیمش را فقط روی بازیکنانی همچون استرلینگ و محرز گذاشت. در عین حال با استفاده از سیستمی که پیش تر هم امتحانش را تقریباً مردود شده بود، پپ کاری کرد که جدال با تاتنهام، بدل به یک جدال فیزیکی شود.

همین موضوع موجب شد تا سیتی نتواند از بزرگترین دارایی خود، قدرت پاسدهی، بهره کافی را ببرد. در عین حال همین تاکتیک ها، منجر به این شد که سیتی نتواند از معدود نقاط ضعف خود محافظت کند. برای مثال فرناندینیو با حضور دله الی در کنار خود، شب خوبی را سپری نکرد و دقت پاس او که در بازی های لیگ میانگین 87.8 درصد را دارد، به 75.6 درصد رسید. در آن طرف، پوچتینو نیز با استفاده از پرس روی مدافعین کناری سیتی، توانست عرصه را بر حریف تنگ کند و در نهایت هم نفوذ سون به فضای پشت دلف موجب شد

در هر صورت این پوچتینو بود که این نبرد را برنده شد، او برنده جدال تاکتیکی سه شنبه شب بود و پپ بار دیگر در تلاشی دیگر در یک مسابقه خارج از خانه به برد نرسید.