لیونل مسی؛ مرد تنهای کاتالونیا

آخرین باری که بارسلونا در یک فصل فوتبالی فقط به قهرمانی در لالیگا دست پیدا کرد، تیتو ویلانوا سرمربی این تیم بود. از آن روزها خیلی گذشته و نیمکت بارسلونا تغییرات زیادی را تجربه کرده است. قدیمی‌هایی مثل اینیستا و ژاوی از تیم خداحافظی کرده‌اند و بازیکنانی مثل نیمار و لوکاس دینیه هم ترجیح دادند فوتبالشان را خارج از نیوکمپ دنبال کنند. با وجود این همه تغییرات، همچنان یک نفر در بارسلونا مانده است؛ لیونل مسی.

شماره ۱۰ کاتالان‌ها در چند سال گذشته آن قدر رکوردهای دست نیافتنی را به خودش اختصاص داده که دیگر هیچ شک و تردیدی درباره درخشش او وجود نداشته باشد. اما اسطوره بودن صرفا به معنای داشتن یک آمار خوب نیست. البته که هیچکس نمی‌تواند منکر استعداد ذاتی و توانایی عجیب لیونل مسی در رهبری بارسلونا شود اما حقیقت این است که رهبری او به دلیل ناکارآمدی بخش عظیمی از ترکیب بارسلونا، عملا به دشواری عجیبی تبدیل شده است.

انگار در نیوکمپ هیچکس دوست ندارد وظایفش را به درستی برعهده بگیرد چرا که هر کجا مشکلی وجود داشته باشد، لیونل مسی وارد عمل خواهد شد. یک تنبلی نادر که شاید لیونل مسی هم نقش مهمی در آن داشته باشد؛ او تصمیم گرفت مرد اول بارسلونا باشد و برای دست‌یابی به این مهم بعضی از سیاست‌های باشگاه را شخصا کنترل می‌کند.

اگر روزگاری سرجیو روبرتو لقب «آچار فرانسه» بارسلونا را یدک می‌کشید، حالا لیونل مسی حکم «جعبه ابزار» این تیم را دارد. او از دفاع تا حمله مدیریت تمام خطوط بارسلونا را برعهده گرفته و عدم خلاقیت آبی و اناری‌ها باعث شده تا ستاره آرژانتینی در همه بن بست‌های تاکتیکی، فقط خودش را صاحب توپ و میدان ببیند. اما نباید از لیونل مسی انتظار داشت در چنین شرایطی افتخار آفرینی کند. او فقط به قهرمانی در لالیگا و سوپرجام اسپانیا کفایت کرده چرا که کم کم همان نقشی را در بارسلونا پذیرفته که در آرژانتین از آن فراری است؛ مرد اول و آخر ترکیب بودن.

مسی در خط حمله هیچ بازیکنی را در سطح خودش نمی‌بیند. با مهاجرت نیمار به پاریس، باشگاه تلاش زیادی کرد تا جانشین مناسبی برای او پیدا کند اما کوتینیو، مالکوم و عثمان دمبله هرگز نتوانستند جای خالی نیمار را پر کنند و لوییز سوار هم از روزهای ایده‌آلش فاصله گرفته است. یک خط عقب‌تر، در شرایطی مشابه با خط حمله، مردان مناسبی برای نشستن روی صندلی آندرس اینیستا و ژاوی هرناندز پیدا نشده‌اند و بارسلونا به شکل عجیبی از نبود خلاقیت در میانه زمین رنج می‌برد.

برطرف کردن این بی‌حوصلگی به لیونل مسی سپرده شده و او باید با همان حرکات بی‌نظیر و سریع خود وظیفه هافبک‌های آبی و اناری را برعهده بگیرد. همین چند شغله بودن در ترکیبی که تا همین چند سال پیش همه اجزایش به بهترین شکل ممکن در کنار یکدیگر همکاری می‌کردند، باعث شده لیونل مسی نقش مهم‌تری را در ترکیب بارسلونا برعهده بگیرد و آمار بهتری داشته باشد اما نتایج، آن طور که باید چشم‌نواز نیستند.

اخبار ضد و نقیض زیادی پیرامون بارسلونا وجود دارد؛ از تلاش‌های مسی برای مدیریت درست ترکیب تیم و تمجیدهای اغراق‌گونه از مرد نخست نیمکت تا تصمیم‌های شخصی برای منتفی کردن انتقال بعضی ستاره‌ها. انگار مهاجم آرژانتینی خودش هم دوست دارد به قهرمان دست نیافتنی بارسلونا تبدیل شود و درخشش شخصی‌اش برای سکوهای نیوکمپ را به شلوغ‌تر کردن ویترین افتخارات تمام نشدنی‌اش ترجیح می‌دهد.

فوتبال مثل زندگی عادی انسان‌ها، سرشار از فراز و نشیب‌های بی‌پایان است. لیونل مسی تا همین چند سال پیش سال‌هایی را با بارسلونا پشت سر می‌گذاشت که قهرمانی در لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا صرفا بخشی از افتخارات آن بود و گرفتن توپ طلا و کفش طلای فوتبال اروپا، او را به یک نابغه دست نیافتنی تبدیل می‌کرد.

اگر او واقعا اسطوره بارسلونا است، باید همه این روزهای تلخ را هم مدیریت کند. هر چند که شرایط فعلی چندان هم تلخ نیست، بارسلونا لیگ قهرمانان و جام حذفی اسپانیا را از دست داده اما هنوز می‌تواند به شماره ۱۰ خود افتخار کند؛ او بهترین گلزن فصل ۲۰۱۹-۲۰۱۸ فوتبال اروپا بود! او مسی است و هیچ کسی نمی تواند این را انکار کند.