از انقلاب کلوپ تا استمرار پوچتینو

وبسایت نود: جدال تاتنهام و لیورپول در فینال لیگ قهرمانان، علاوه بر حساسیت و جذابیت هایش به عنوان بازی نهایی معتبرترین تورنمنت اروپایی. به خاطر تقابل دو تفکر، دو مربی و دو چهره بزرگ دنیای فوتبال اهمیت و جذابیت دارد. اما این اهمیت و جذابیت از کجا می آید؟

از تاتنهام شروع می کنیم...

مسیر صعود تاتنهام به فینال لیگ قهرمانان، راهی است که از پنج سال پیش پایه گذاری شد و امروز به ثمر نشسته است. اهمیت ثبات و استمرار درسی است که باید از تیم پوچتینو در این سالها گرفت. حتی اگر این تاتنهام موفق به قهرمانی در لیگ قهرمانان نشود، پوچتینو خوب می داند که برای رسیدن به قهرمانی و برداشتن گام بعدی باید چه کند. مسیر پیشرفت آنها در طی این سالها به خوبی بیانگر این موضوع است. فراموش نکنید که تاتنهام در حالی به اینجا رسیده که خریدی در تابستان نداشت و حالا پوچتینو این فرصت را دارد تا در تابستان خرید کند و تیمش را از این هم بهتر کند.

البته این بدان معنا نیست که اسپرز ترکیب کوچکی دارد. تاتنهام در فصل گذشته لیگ برتر، بیش از رقبای خود در top6 بازیکنان ترکیب اصلی متفاوتی را به زمین فرستاد. و هیچ کس بیش از پوچتینو در کل لیگ برتر، در ترکیب ابتدایی تیمش تغییر ایجاد نکرد. هیچ بازیکنی در ترکیب تاتنهام نیست که فصل 2017-2018 در ترکیب ابتدایی این تیم به میدان رفته و در فصل قبل برای این تیم از ابتدا بازی نکرده باشد. نسبت به فصل قبل تر از آن نیز اوضاع خیلی متفاوت نیست. تنها سه بازیکن بودند که فصل 2017-2018 دیگر در ترکیب ابتدایی تاتنهام به میدان نرفتند. واکر که به سیتی فروخته شد، ویمر و یانسن.

اما در عین حال استمرار نکته‌ای است که در پس زمینه کلی تاتنهام قابل تصور است. نباید فراموش کرد که این بازیکنان مدت زیادی است که در کنار هم حضور دارند، رشد کرده، آموخته و پیشرفت کرده اند و البته به درک متقابلی از هم رسیده اند. پس بیایید به این هارمونی دقیق تر نگاه کنیم؛

اولین گل هری کین چه زمانی به ثمر رسید؟ مقابل ساندرلند در سال ۲۰۱۴. چه کسی پاس گل را ارسال کرد؟ اریکسن. اولین گل دله الی نیز سال بعد از آن رقم خورد. در مقابل لستر. این بار هری کین روی این گل تاثیرگذار بود. مثلثی که در طی پنج سال اخیر در بخش هجومی چهره ای تاثیرگذار از خود نشان داده اند.

اولین گل سون نیز داستان مشابهی داشت. یک ضدحمله و روی همکاری با لاملا و اریکسن. به همین دلیل است که بازی در مقابل تاتنهام این قدر سخت می تواند باشد. آنها کاملاً یکدیگر را می شناسند. وقتی در ژانویه دله الی مقابل فولام گلزنی کرد، برای خیلی ها این گل تازه به نظر نمی آمد. آنها حق داشتند این گل شبیه به گل دو سال قبل در مقابل چلسی بود. با سانتر اریکسن و ضربه سر الی.

اکنون حدود یک دهه از اولین بازی آلدرویرلد و فرتونخن در کنار هم در اژاکس می گذرد. حتی سرج اوریه و لوکاس مورا نیز در ترکیب پاریسن ژرمن تجربه بازی در کنار هم را دارند. بعد از موفقیت این دو مدافع محصول آژاکس در تاتنهام، این اطمینان خاطر وجود داشت که سانچز نیز در اسپرز می درخشد و همین اتفاق هم افتاد. چون اسپرز بر مبنای نقشه و طراحی کارش را جلو می برد.

در روز پیروزی ۶-۲ مقابل اورتون در کریسمس، سیسوکو صدمین بازی اش را برای اسپرز انجام داد. اما در همان مسابقه نه بازیکن از ده بازیکن دیگر تاتنهام بازیکنانی بودند که سابقه بیشتری به نسبت سیسوکو در ترکیب تیم داشتند. این نشاندهنده تمام استمرار و ثباتی است که در ترکیب یک تیم می تواند دیده شود. همینطور فرصتی که به بازیکنان داده می شود تا خود را نشان بدهند. فرصتی که به سیسوکو هم داده شد و بعد از شروع نه چندان خوبش، بدل به بازیکنی ثابت و ارزشمند در ترکیب اسپرز شد.

پوچتینو از این بابت، شایسته اعتبار و احترام است. چه در زمینه مدیریت فردی بازیکنان، چه از لحاظ نبوغ تاکتیکی و چه از منظر جذب بازیکنان. فراموش نکنید لوکاس مورا تنها خرید او در سه پنجره ترانسفر گذشته است. فراموش نکنید که در فوتبال مدرن امروز، شرایط طوری رقم خورد که اگر یک تیم در ابتدای پنجره نقل و انتقالات حتی چهار بازیکن هم بخرد و ترکیب خود را ببندد، از فعالیت بی سر و صدای تیم در بازار نقل و انتقالات صحبت می شود. اکنون در صنعتی حاضریم که تیم ها در شرایطی که هنوز ستاره گرانقیمت قبلی شان در ترکیب جا نیفتاده، دست به خرید گرانقیمت بعدی می زنند. برای منافع تجاری برای جلب نظر هواداران. و حالا تیمی را می بینیم که به مدد استمرار به اینجا رسیده است.

انقلابی که در آلمان استارت خورد...

درست است که کلوپ برای دومین سال پیاپی لیورپول را به فینال لیگ قهرمانان رسانده است ولی اعتبار و جایگاهش در فوتبال مدرن امروز، به مدد دستاوردهای نخستش در دورتموند است. کلوپ از همان ابتدای حضورش در عرصه مربیگری سبک بازی بارسلونا را می ستود.

کلوپ در توصیف سبک پرس بارسا گفته است: «سبک پرس بارسلونا و بازپس گیری توپ آنها در جلوی زمین فوق العاده است. باورتان نمی شود که تا کجا پرس می کنند و چطور توپ را می گیرند. دلیل این هم به خاطر این است که تمام بازیکنان بارسلونا پرس می کنند. اگر لیونل مسی هم توپ را از دست بدهد، برمیگردد تا توپ را بگیرد. حتی او به دنبال بازپس‌گیری توپ می رود.»

اما در تفکرات کلوپ و سبک مالکانه گواردیولا که ابتدا در بارسلونا مشاهده شد، تفاوت هایی دیده می شود. اینجاست که انقلاب کلوپ را می توان مشاهده کرد. تیم های پپ سریع پاس می دهند چرا که دوست ندارند خود را در موقعیت ناخوشایندشان ببینند؛ یعنی عدم تصاحب توپ. گواردیولا بر این باور است که تیمش بدون توپ فاجعه است و نیاز به توپ دارد تا سوار بر بازی شود.

تیم دورتموند کلوپ متفاوت با سبک گواردیولا بود. آنها در زمان عدم تصاحب توپ و در موقع دفاع نیز بسیار مستحکم بودند. با عقب نشستن در یک سوم دفاعی، آنها می توانستند از شکاف احتمالی در ضدحملات جلوگیری کنند. به بیان دیگر بارسلونای گواردیولا و دورتموند کلوپ هر دو در تلاش برای تصاحب هر چه سریعتر توپ بودند ولی برای اهدافی متفاوت.

نکته دیگر به تفاوت سبک پرس کلوپ و پپ برمی گردد. پرس تیم های پپ سبکی تقسیم بندی شده دارد، وقتی یک نفر روی بازیکن صاحب توپ پرس می کند. باقی نفرات تیم محدوده بازیکنان کناری را برای او تنگ می سازند تا تیم بتواند در چند ثانیه توپ را بازپس بگیرد. تیم های کلوپ کمتر پیش می آید که پرس سراسری در زمین داشته باشند. انجام این کار باعث می شود که حریف ترغیب شود تا به توپ های بلند روی اورد هر چند این اتفاق خود می تواند باعث شود بازیسازی از عقب زمین برای تیم با مشکل مواجه شود ولی این چیزی نیست که مدنظر باشد. کلوپ با تدبیر پرس مخصوص به خود و ترکیب آن با ضدحمله توانست دورانی خوب را در آلمان با دورتموند رقم بزند.

این داستان در لیورپول نیز به نوعی تکرار شد. او در فصل 2017-2018 با سبک خاص خود توانست به فینال لیگ قهرمانان راه یابد. با وجود این موفقیت، اما کلوپ در این فصل تغییراتی مهم را در فاز هجومی تیمش ایجاد کرد که نتایج ثمر بخشی داشت. فراموش نکنید که آنها فقط با یک امتیاز لیگ را از دست دادند و بهترین نایب قهرمان تاریخ لیگ برتر لقب گرفتند.

یکی از تفاوت های کلیدی تیم کلوپ در این فصل در مقایسه با سال گذشته، تغییرات مهم تیم در بخش هجومی بوده است. با وجود موفقیت های فصل قبل مثلث هجومی لیورپول، علیرغم آن که این سه نفر هنوز هم در ترکیب اصلی لیورپول قرار می گیرند ولی پست بازی، وظایف و تاکتیک تیم در بخش هجومی دچار تغییر شده است.

یکی از تغییرات کلیدی، حضور صلاح در نوک پیکان حمله بوده است، تمرکز کلوپ در این فصل در مورد استفاده از صلاح، بیشتر این بوده که این بازیکن گلزن در نقطه ای نزدیک تر به دروازه حریف قرار گیرد تا بتواند بهتر و بیشتر به حریف ضربه بزند و با حضور در پست سمت راست، خیلی مجبور به بازگشت به عقب در طول مسابقه نباشد. کلوپ برای استفاده از صلاح در پست مهاجم نوک، تصمیم به خرید شکیری گرفت و مشاهده کردید که در طول فصل چقدر این ستاره سوئیسی برای لیورپول در زمان مناسب به کار آمد. به طور مثال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان در زمان نبود صلاح، شکیری ایفای نقش کرد و در پیروزی تیمش مثمرثمر بود.

اما تغییر مهم دیگر، در وظایف فرمینو ایجاد شده است. فرمینو که پیش تر مهاجم نوک تیم بود، اکنون با این تغییرات، بیشتر به عقب بر می گردد تا به کار بازیسازی کمک کند و همچنین بیشتر در جریان بازی قرار می گیرد. او اکنون شبیه به یک بازیکن شماره 10 ایفای نقش می کند. طی فصول اخیر ثابت شده که فرمینو جزو بازیکنان مورد علاقه کلوپ در لیورپول است، او کمتر به این ستاره برزیلی استراحت داده و همیشه در پی استفاده از او بوده است.

بدین سال لیورپول تحت نظر کلوپ، همچون دورتموند انقلابی را تجربه کرد که در فصل گذشته مشاهده شد و در این فصل این انقلاب به مرحله رشد و تکامل رسیده است و با قهرمانی در اروپا می تواند مزد خود را بگیرد.