اصغرزاده: قهر با صندوق رای هم یک راهکار است

روزنامه ایران با ابراهیم اصغرزاده؛ فعال سیاسی اصلاح طلب درباره فضای سیاسی کشور و انتخابات ۹۸ گفتگو کرده است که بخشی از آن را می‌خوانید.

بخشی از این گفتگو:

* هر چه انتخابات افراد بیشتری را به پای صندوق‌های رأی بکشاند، به معنی ثبات سیاسی و موقعیت پایدار آن است. طبعاً مشارکت بالا به ارتقای امنیت ملی و حفظ منافع ملی در نظام بین‌المللی می‌انجامد. اتحاد و انسجام ملت را تقویت می‌کند. اما همه اینها تنها یک روی سکه است.

* انتخابات و فراتر از آن سیاست ورزی مبتنی بر اصل نمایندگی کارزاری به منظور تحقق دموکراسی و توسعه سیاسی هم هست. پروژه انتخابات از این رو برای اصلاح‌طلبان هم استراتژی است و هم تاکتیک. شرایط فعلی برای جبهه اصلاح‌طلبان سنگلاخی و ناهموار شده است. فشار فلج کننده ترامپ، رادیکالیزه شدن حرکات اعتراضی مردم و آلترناتیو سازی‌های خارج که موجب گردیده بریده‌ها سرود کاشکی اسکندری پیدا شود را زیر لب زمزمه کنند، عملکرد دولت و عزم جزم اقتدارگرایان برای تسخیر همین چند تپه باقیمانده در دو دستگاه دولت و مجلس، گفتم دولت و مجلس، نه قوای مقننه و مجریه. اصلاح‌طلبان را در موقعیتی به مراتب دشوارتر از یک پروژه انتخاباتی قرار داده است.

* اکنون اگر اصلاح‌طلبان بخواهند در جبهه مردم بمانند، ناچارند سقف مطالبات خود را با کف خواسته‌های مردم و معوقات انباشت شده و متنوع اصناف و اقشار مماس کنند و بر مبنای آن رابطه خود را با اصولگرایان حاکم و انتخابات پیش رو تنظیم نمایند. ایستادن در کنار اصولگرایان به بهانه امنیت ملی بدون دست گذاشتن و تمرکز بر گسل‌های فعال شده از تبعیض و نابرابری، جداسازی‌های تصنعی خودی غیرخودی، تحقیر و فقر و طرد فزاینده در لایه‌های وسیع اجتماعی، و بدون اعلام تصمیم قاطعانه برای حل یا تعدیل قسمتی از این گرفتاری‌ها و مشکلات، آنها را در مقابل مردم و در صف رانده شدگان ملت قرار خواهد داد. کنار کشیدن و توسل به سیاست صبر و انتظار هم آنها را به نیروهای فرصت‌طلب غیرمسئول که در بزنگاه نیمکت نشین می‌شوند بدل خواهد کرد.

* اصلاح‌طلبان روز‌های سختی در پیش دارند. اگر نتوانند با جلب اعتماد و بسیج مردم، قدمی رو به جلو بردارند و رقیب را وادار به عقب‌نشینی کنند، وارد یک بازی دو سر باخت خواهند شد. مشکل اصلاح‌طلبان این است که ابتکار عمل ندارند یا اگر دارند آن را در موقعیت نامناسبی به کار می‌برند، جایی که می‌توانند تفاهم کنند قهر می‌کنند و جایی که نباید کوتاه بیایند، کوتاه می‌آیند و چک سفید امضا به رقیب می‌دهند.

* آنچه به درستی و نادرستی تصمیمات ما معنا می‌بخشد، در وهله نخست راهبرد خود ماست نه عملکرد دیگران. به‌جای تاکتیک‌های بازی باید زمین بازی را تغییر داد؛ تغییراتی که بر ساخت‌ها اثر بگذارد. اصلاح‌طلبان باید با مردم به‌صراحت گفت‌و‌گو کنند. در مقابل دولت پنهان ایستادگی قاطع از خود نشان دهند و حمایت خود از دولت روحانی را مشروط و مقید به پیگیری مطالبات صنفی و سیاسی مردم نمایند.

* چند پیشنهاد فوری برای ترمیم اعتبار اصلاح‌طلبان. درخواست حمایت مجدد از کابینه مشروط به افزودن چهره‌های اصلاح‌طلب سالم و شجاع و جدیت دولت در تخصیص بودجه کلیه دستگاه‌ها از جمله صدا و سیما منوط به اجرای قانون و انجام اصلاحات و رعایت بی‌طرفی.

* اینکه مثلاً دولت در گفت‌و‌گوی سازنده با قوه قضائیه با جدیت رفع حصر محصوران و آزادی زندانیان سیاسی را پیگیری نماید. نظارت بر بنگاه‌های اقتصادی تحت کنترل نظامیان و دریافت مالیات از آنها، واگذاری کلیه مبادی ورود و خروج کالا به دولت، تأمین و تضمین آزادی فعالیت احزاب، تشکل‌های مدنی و مطبوعات در چارچوب قانون و پایان دادن به فیلترینگ شبکه‌های اجتماعی. برپایی میتینگ‌های قانونی و برگزاری تجمعات با مجوز و ده‌ها مورد مشابه این قبیل اقدامات. روشن است که اگر اصلاح‌طلبان نتوانند چنین مطالباتی را به کرسی بنشانند، وارد یک بازی دوسر باخت خواهند شد. انتخابات این فرصت را به ما می‌دهد که جامعه را با سیاست آشتی بدهیم.

* به ریکاوری و تجدید قوای اندیشه و راهکارهای اصلاح‌طلبانه بپردازیم. فرصت خوبی است که به‌جای انفعال و تسلیم یا خروج و تحریم به راهبردهای دیگری هم فکر کنیم. سیاست قهر و تحریم انتخابات نه تنها به مشروعیت‌زدایی نظام که به بلاموضوع شدن هر رویکرد اصلاح‌طلبانه قانونمدار می‌انجامد.

* رویکرد تسلیم بی‌قید و شرط به اصولگراها و اینکه از قبل مصمم باشیم تحت هر عنوان در هر شکل و حالت تا انتهای انتخابات برویم بدون آنکه به رد صلاحیت‌ها اعتراض کنیم یا به مداخله دولت پنهان در امر انتخابات معترض باشیم خب نتیجه‌اش معلوم است بی‌آنکه حضوری مؤثر و شایسته بر تصمیمات کلان و روندهای موجود داشته باشیم تنها چند کرسی زینتی در قدرت به ما خواهد رسید که هم چوب را خورده باشیم هم پیاز را.

* سیاست ورزی مطالبه‌محور با تبیین و ترویج اجتماعی مطالبات ولو حداقلی به اقشار و صنوف مختلف اجتماعی تکیه داشته و تلاش می‌کند نامزدها و انتخابات را برنامه‌محور کند نه شخص‌محور. جامعه ایران جامعه‌ای جنبشی و انبساطی است. مردم خواهان رفاه، توسعه، گشودگی و تغییرات مثبت هستند و بسته شدن جامعه، بازگشت انحصارات و محدود شدن فرصت‌ها به اشخاص و نهادهای خاص را بر نمی تابند.