نگاه‌های نا‌آرام به راوی خیابان‌های آرام

ایران نوشت: فیلم «ما همه با هم هستیم» که آخرین روزهای اکرانش را می‌گذراند از بحث‌برانگیزترین آثار سینمای ایران در ماه‌های اخیر بوده است؛ فیلمی جنجالی که کیفیت سینمایی و کنایه‌های سیاسی‌اش با واکنش‌های زیادی همراه بوده است.

قصه «ما همه با هم هستیم» از یأس و نومیدی عده‌ای می‌گوید که از نوع نگاه‌شان به زندگی سرچشمه می‌گیرد؛ اما نتیجه این کار با وجود بازیگران بسیارش، به فیلمی تبدیل‌شده که فرجامش، تفکر را به مخاطب هدیه نمی‌کند و آن هم به باور بسیاری از مخاطبان حرفه‌ای و فیلم‌بین، به اسم این فیلم برمی‌گردد. کارگردان در نظر داشته نوعی جدید از فیلم کمدی و اجتماعی خلق کند؛ غافل از این‌که آنچه مخاطب را به سینما می‌کشاند، کنش‌های قبل و بعد از ساخت اثر است که این مسأله این روزها به مدد شبکه‌های فراگیر اجتماعی، به راحتی قابل دسترس است.

استفاده از این نام نشان‌دهنده آن است که فیلمساز کاربلد سینمای ایران، همان کسی است که «مارمولک» را با همه تنش‌های اکرانش ساخته و همان فیلمسازی است که «خیابان‌های آرام» را در کارنامه‌اش دارد. پس در نگاه و بینش سیاسی‌اش، می‌توان تشکیک کرد، ولی نمی‌توان برچسب این طرفی یا آن طرفی به او چسباند.

درست است که منتقدان سینمای ایران این کار را از لحاظ سینمایی فاقد مؤلفه‌هایی قابل تأمل می‌دانند و برخی حتی نوشتن درباره این فیلم را نادرست تلقی می‌کنند، ولی آیا قرار است فیلمساز همیشه به میل و اختیار عده‌ای فیلم بسازد؟ و اگر به هر دلیلی تن به ساخت فیلمنامه‌ای بدهد که مورد سلیقه و نظر خیلی‌ها نیست؛ باید بایکوت خبری و... شود؟ در برخورد با این فیلم یک طرف نگاه افراطی سیاسی دارد و طرف دیگر دیدی سینمایی و هر دو در یک امر اشتراک نظر دارند و آن هم نتیجه بد است.