جاباما
۹۰۶۳۱۲
۱ نظر
۵۰۰۰
۱ نظر
۵۰۰۰
پ

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

نشریه FourFourTwo به مرور نام و عملکرد مهم‌ترین بازیکن‌هایی پرداخته که در بازی‌های ملی فراتر از آنچه در دیدار‌های باشگاهی می‌دیدیم، بودند.

خبرورزشی: چگونه می‌توانی در جام جهانی بدرخشی، اما مثلاً در تیمی مثل کوئینزپارک‌رنجرز نتوانی عملکرد خوبی داشته باشی؟ با دیدن نمایش برخی بازیکن‌ها در دیدار‌های ملی این سؤال برای همه پیش می‌آمد، سؤالی که هیچ‌وقت پاسخ روشنی نداشته است. نشریه FourFourTwo به مرور نام و عملکرد مهم‌ترین بازیکن‌هایی پرداخته که در بازی‌های ملی فراتر از آنچه در دیدار‌های باشگاهی می‌دیدیم، بودند.

لوکاس پودولسکی (آلمان)

دیدن نام پولدی در این لیست بدیهی است. نمی‌توانیم جذب لوکاس پودولسکی را برای بایرن‌مونیخ و آرسنال یک شکست بزرگ تلقی کنیم، اما نشانی از آن اسطوره‌ای که همیشه در کلن (باشگاهی که او را پرورش داد) بوده و هست هم نخواهیم دید. با این حال با قضاوت درباره شرایطی که در باشگاه‌های بزرگ داشته شایسته این نیست که بین بزرگ‌ترین بازیکنان آلمانی تاریخ قرار بگیرد.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

البته این چیزی نیست که آمار نشان می‌دهد. او ۱۳۰ بازی برای مانشافت انجام داد که باعث می‌شود در رده سوم پشت‌سر لوتار ماتئوس و میروسلاو کلوزه قرار بگیرد و مهم‌تر اینکه با ۴۹ گل‌زده سومین گلزن برتر تاریخ آلمان پس از میروسلاو کلوزه و گرد مولر هم هست. پولدی همچنین در رختکن بازیکنی باروحیه برای تیم یواخیم لو بود. نکته جالب اینکه بدون بازی در مراحل حذفی جام جهانی ۲۰۱۴ جام را بالای سر برد.

ادواردو وارگاس (شیلی)

زمانی درباره تفاوت کیفیت ادواردو وارگاس در دیدار‌های ملی و باشگاهی پرسیدند و او گفت: «هیچ ایده‌ای ندارم که چرا در تیم ملی بهتر بازی می‌کنم.» مهاجم لاروخا یکی از محبوب‌ترین بازیکنان شیلی محسوب می‌شود. مردم شیلی به‌ندرت بازی ناامیدکننده‌ای از وارگاس به یاد دارند. او در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ برای دو دوره متوالی آقای گل کوپا آمریکا شد که هر دو تورنمنت با قهرمانی شیلی به پایان رسید.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

اهمیت این قهرمانی‌ها و آقای‌گلی وارگاس وقتی دوچندان می‌شود که به یاد بیاوریم پیش از آن هیچ‌گاه قهرمان کوپا آمریکا نشده بودند. در جام جهانی ۲۰۱۴ هم در بازی مهم تیمش برابر اسپانیا گل زد. در مجموع ۳۸ گل در ۹۰ بازی ملی، اما در رده باشگاهی در تیم‌های ناپولی، والنسیا، کوئینزپارک‌رنجرز و هوفنهایم نشانی از مهاجم ارزشمند تیم ملی شیلی نداشت. با وجود تجربه بازی در ایتالیا، اسپانیا، انگلیس و آلمان بازی‌های خوب اندکی انجام داد. در حال حاضر در عضویت تیم تیگرس مکزیک است و بعید است دیگر به اروپا برگردد.

آنگلوس کاریستیاس (یونان)

با گلی که در فینال یورو ۲۰۰۴ وارد دروازه پرتغال کرد، در یونان یک اسطوره است. آنگلوس کاریستیاس در یک‌چهارم نهایی آن تورنمنت هم گل مهمی وارد دروازه فرانسه کرد. کاریستیاس ۲۵ گل برای تیم ملی یونان زده و دومین گلزن برتر تیم ملی کشورش محسوب می‌شود. اکثر گل‌هایش اهمیت زیادی داشته‌اند و فقط ۴ گل در بازی‌های دوستانه بوده است.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

آنگلوس همیشه در تیم ملی بازیکن مورد اعتمادی بود، اما هیچ‌گاه در باشگاه‌هایش عملکرد قانع‌کننده‌ای نداشت. او در بهترین دورانش بازیکن وردربرمن بود و در فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۲ در بوندس‌لیگا ۹ گل زد که بهترین آمار گلزنی‌اش در یک فصل لیگ به حساب می‌آید. بعد‌ها هم در آژاکس، فاینورد، نورنبرگ، بایرلورکوزن و شالکه هم آماری بدتر داشت.

آلیوشا آسانوویچ (کرواسی)

اگر از هواداران فوتبال کرواسی سؤال کنید به شما خواهند گفت که چقدر آلیوشا آسانوویچ بازیکن خوبی برای تیم ملی کشورشان بود. هافبک ریزنقش قلبِ همه‌چیز در تیم ملی کرواسی در اواخر دهه ۱۹۹۰ به حساب می‌آمد. بازیسازی او باعث شد کرواسی تا یک‌چهارم نهایی یورو ۱۹۹۶ برسد و به رده سوم جام جهانی ۱۹۹۸ دست پیدا کند.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

آلیوشا هیچ‌گاه در تیم ملی نسبت به ستاره‌هایی همچون زوونمیر بوبان، رابرت پروسینچکی، آلن بوکسیچ، داوور شوکر و رابرت یارنی سطح پایین‌تری نداشت. با این حال اگر نام او را بیرون از کرواسی بیاورید کسی چیزی از او به یاد نخواهد آورد. او تنها بخش کوچکی از توانایی‌هایش را در تیم‌هایی مثل مون‌پلیه، دربی، ناپولی و پاناتینایکوس به نمایش گذاشت.

فابیو گروسو (ایتالیا)

شادی فابیو گروسو پس از گلزنی در دقیقه ۱۱۹ نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ برابر آلمان برای هواداران آتزوری فراموش‌نشدنی است. این مدافع چپ با ضربه شگفت‌انگیزش تور دروازه ینس لمان را به لرزه درآورد. ۵ روز بعد گروسو آخرین ضربه پنالتی ایتالیا در فینال جام جهانی برابر فرانسه را تبدیل به گل کرد. عملکرد کلی‌اش در آن مسابقات عالی بود و در ۲۸ سالگی همه را غافلگیر کرد.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

عجیب بود که گروسو در ۲۳ سالگی در چند دسته پایین‌تر بازی می‌کرد. بعد از آن هم عملکرد قابل ذکری در پالرمو و پروجا نداشت. بعد از جام جهانی به اینتر رفت، اما این انتقال برای او چندان خوشایند نبود. در لیون و یوونتوس هم مثل اینکه جادو شده بود. دوران باشگاهی برای او یک شکست بود. او برای تیم ملی عملکردی کاملاً متفاوت داشت.

آندرس اسونسون (سوئد)

چه کسی برای تیم ملی سوئد بیشترین بازی را انجام داده؟ شاید روی نام زلاتان ایبراهیموویچ نظر داشته باشید، اما او حتی به این رکورد نزدیک هم نیست. آندرس اسونسون با ۱۴۸ بازی بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۳ برای تیم ملی سوئد این افتخار را دارد. او ۲۱ گل ملی هم در کارنامه‌اش دارد، از جمله گل زیبایش از روی ضربه ایستگاهی برابر آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۲ که باعث صعود سوئد به مرحله حذفی شد.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

در مجموع اسونسون در ۲ جام جهانی و ۳ جام ملت‌های اروپا همراه سوئد بود. او استعداد و شخصیت بازی کردن در لیگ برتر را هم داشت، اما فقط ۴ فصل کم‌فروغ در ساوتهمپتون داشت. بقیه دوران بازی‌اش را در الفسبورگ گذراند و ستاره محبوب آن تیم شد. اسونسون در الفسبورگ هم چندان پرافتخار نبود و فقط به ۲ قهرمانی رسید.

آساموا ژیان (غنا)

ژیان یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ غنا محسوب می‌شود. او بهترین گلزن تیم ملی کشورش با ۵۱ گل زده در ۱۰۷ بازی است. او ضربه پنالتی حساس دقیقه آخر برابر اروگوئه در جام جهانی ۲۰۱۰ را از دست داد، اما در همان تورنمنت ۳ گل زد که برای بازیکنی غنایی فوق العاده است.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

او برابر تیم‌های بزرگی همچون آلمان و پرتغال گلزنی کرد، اما در سطح باشگاهی ژیان همیشه بازیکن متوسطی بود و در تیم بزرگی هم بازی نکرد. در اودینزه، رن، ساندرلند و سپس در امارات و چین بیشتر وقت خودش را هدر داد. کارنامه ژیان در اروپا ضعیف است. حالا با جدایی از تیم ترکیه‌ای کایسری‌اسپور بازیکن آزاد شده و تیمی او را جذب نکرده است.

مائوریسیو ایسلا (شیلی)

سخت نیست که این شیلیایی را هم در لیست قرار بدهیم، چرا که مائوریسیو ایسلا می‌توانست در پست خودش یکی از بهترین‌های جهان باشد. ایسلا که حالا ۳۰ ساله است در ابتدای دوران بازی‌اش در سمت راست خط هافبک اودینزه بازی می‌کرد و بیشتر تیم ملی شیلی از عملکرد خوب او بهره برد.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

در ۱۰۲ بازی ملی از جمله ۲ جام جهانی به میدان رفته و او مثل ادواردو وارگاس در راه قهرمانی‌های متوالی شیلی در کوپا آمریکا بازیکن ارزشمندی محسوب می‌شد. سال ۲۰۱۲ بعد از ترک اودینزه تبدیل به نیمکت گرم‌کنِ یوونتوس شد. پس از آن با کوئینزپارک‌رنجرز سقوط کرد و در مارسی هم بازیکن محبوبی نبود. در کالیاری فصل متوسطی داشت و حالا بازیکن فنرباغچه است. دوران این مدافع راست در رده باشگاهی غمناک بوده است.

سرخیو رومرو (آرژانتین)

این سنگربان آرژانتینی از سال ۲۰۱۳ به بعد یک دروازه‌بان ذخیره بوده، در سامپدوریا، موناکو و این روز‌ها در منچستریونایتد، اما در همین سال‌ها او همراه با آرژانتین به ۳ فینال بزرگ (یک جام جهانی و ۲ کوپا آمریکا) راه پیدا کرد. نکته جالب اینکه در این ۳ فینال فقط یک گل در ۳۶۰ دقیقه بازی دریافت کرد، اما به قهرمانی هیچ‌کدام نرسید.

ستاره‌های ملی، معمولی‌های باشگاهی

در مجموع رومروی ۳۲ ساله دروازه‌بان خوبی است، اما چند سال اخیر برای تیم ملی کشورش بازی‌های بیشتری نسبت به باشگاه‌هایش انجام داده است که مورد عجیبی در فوتبال به حساب می‌آید. او ۹۶ بازی ملی دارد و شاید در آینده به باشگاه صدتایی‌ها هم بپیوندد.

پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن برترین ها را نصب کنید.
درآمد ماهیانه 5-20 میلیون از توی خونه با موبایل

آموزش رایگان کسب درآمد 5-20 میلیون ماهیانه از خونه و فقط با یه موبایل ساده رو در یک وبینار رایگان آموزشی یاد بگیر

محتوای حمایت شده

تبلیغات متنی

سایر رسانه ها

    نظر کاربران

    • بدون نام

      مسی بدشانس
      اینا اینطوری قهرمان شده اون وقت داوران مانع قهرمانی های مسی بودند و خواهند بود

    ارسال نظر

    لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.

    از ارسال دیدگاه های نامرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.

    لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.

    در غیر این صورت، «برترین ها» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.

    بانک اطلاعات مشاغل تهران و کرج