سکوت عجیب زنان در فیلم اسکورسیزی

همشهری آنلاین: وقتی اعلام شد آنا پاکویین به جمع بازیگران "ایرلندی" اسکورسیزی پیوسته است، بسیاری گمان کردند حضور کنار بزرگانی چون رابرت دنیرو، ال پاچینو و جو پشی می‌تواند سکوی پرتاب بازیگری باشد که آخرین درخشش او مربوط به سریال "خون حقیقی" بوده است. پاکویین تنها شخصیت اصلی زن در "ایرلندی" بود و انتظار می‌رفت در مثلث مردان قدرتمند جایی مناسب برایش در نظر گرفته شود.

به نقل از گاردین، اما پس از نخستین نمایش‌های فیلم تازه اسکورسیزی تمام امیدها برای درخشیدن تنها زن داستان بر باد رفت. پگی شیران با بازی پاکویین دختر فرانک شیران آدمکش با بازی دنیرو است و از دور و نزدیک شاهد جنایت‌های پدرش. او تقریبا به عدد انگشتان یک دست در فیلم دیده می‌شود و حضورش روی پرده به کمتر از ۱۰ دقیقه می‌رسد. نکته تاسف‌بار اینکه پگی در یک روایت سه ساعت و ۲۹ دقیقه‌ای فقط شش واژه بر زبان می‌آورد و تقریبا لال است.

با این توصیف، آیا می‌توان پگی شیران و آنا پاکویین را نماد و نشانه زنان در دنیای امروزی هالیوود دانست؟ هر چه باشد، اسکورسیزی بارها در فیلم‌های گنگستری خود شخصیت‌های زن ماندگار خلق کرده و در دنیای مردانه مردانه مردانه آثارش برای برخی از آنها جای مناسب در نظر گرفته است. برای نمونه، بنگرید به نقش‌آفرینی لورین براکو در "رفقای خوب" و شارون استون در "کازینو" که هر دو هنوز هم در یادها مانده‌اند.

برای پگی شیران و آنا پاکویین البته اوضاع کاملا متفاوت است. اسکورسیزی که استادی خود را در روایت داستان‌های مردانه با حضور زنان تاثیرگذار نشان داده، اینجا از پگی به عنوان ابزاری پر کردن خلاءهای عاطفی صحنه سود می‌برد و فقط در یک نما اجازه می‌دهد پرسشی شش واژه‌ای از دهان او بیرون بیاید؛ جایی که پگی پس از یکی از خیانت‌های پدر با او مواجه می‌شود و شاید قرار است کارش را به چالش بکشد.

شخصیت بی‌کلام پاکویین در "ایرلندی" به شدت یادآور حضور تزئینی یک بازیگر نامزد اسکار در فیلمی دیگر است. هنوز کسی نمی‌داند چرا کوئنتین تارانتینو به ستاره زن فیلم خود "روزی روزگاری در هالیوود" یعنی مارگو روبی به اندازه بازیگران مرد دیالوگ نداده است. این پرسش کلیدی در تمام تابستان ذهن‌ها را مشغول کرده بود و کسی نمی‌دانست زنان در فیلم‌های مردانه تارانتینو قرار است قدرتمند به نظر برسند یا در سایه.

اگر ار کارنامه فیلمسازی اسکورسیزی یک نکته آموخته باشیم، این است که زنان غالبا در یک دنیای مردانه گرفتار آمده‌اند؛ در قالب قربانی یا زن حیله‌گر یا بردگان عشق. در "ایرلندی" هم پگی نمونه و نماینده "دختر بابا" نیست و به یک افسون‌زدایی نسلی اشاره می‌کند.