ثبات، حلقه مفقوده فوتبال ایران

خبرآنلاین: لیگ برتر ایران این روزها شرایط عجیبی را به خود می‌بیند و تغییرات پیاپی مربیان این روزها بیش از هر زمانی کشاهده می‌شود.

نوزدهمین دوره لیگ برتر ایران در شرایطی به پایان رسید که این دوره از مسابقات لیگ برتر از چندین جهت یکی از عجیب‌ترین ادوار تاریخ فوتبال ایران بود. با عبور از چهارمین قهرمانی پیاپی پرسپولیس و طولانی شدن لیگ برتر به خاطر کرونا، یک اتفاق عجیب حسابی به چشم می‌آید و آن هم تغییرات پیاپی مربیان است. بسیاری از تیم‌های لیگ برتری در طول فصل دو یا سه مربی مختلف را روی نیمکت خود دیدند و تنها تیم‌های فولاد خوزستان، نفت مسجدسلیمان و سایپا فصل را با همان مربی ابتدای فصل خود به پایان بردند. در فوتبال ایران چیزی به نام برنامه بلندمدت چه در سطح مربیگری و چه در سطح مدیریتی وجود ندارد و تیم‌ها به قدری درگیر امور جاری خود هستند که فرصتی برای آغاز پروژه‌های بلندمدت وجود ندارد.

این موضوع حتی در میان مربیان لیگ برتری هم وجود دارد و اغلب آن‌ها به دنبال افزایش مبلغ قرارداد خود و حضور در تیم‌های بهتر هستند و کسی حوصله انجام یک پروژه بلندمدت و پیشرفت پله پله را ندارد. اغلب اتفاقات فوتبال ایران محصول شانس و تصادف است و حتی اگر تیمی در شرایط خوبی قرار می‌گیرد، نمی‌توان ان را به برنامه ریزی و اندیشه ربط داد.

در سال‌های اخیر تغییرات پیاپی مربیان روی نیمکت تیم‌های لیگ برتری تبدیل به یک عادت شده و این روزها مربیانی هستند که در یک فصل روی نیمکت دو یا سه تیم می‌نشینند! نکته عجیب درباره این تغییرات بی‌پایان این است که اغلب آن‌ها چندان هم به سود تیم‌ها نبوده و تغییری در روند نتیجه‌گیری به وجود نیاورده است. این موضوع حتی در لیگ یک هم وجود دارد و کمتر تیمی دیده شده که فصل را با یک مربی به پایان برساند. این اتفاقات در حالی رخ داده که روزگاری در فوتبال ایران به خاطر تغییرات پیاپی مربیان در کشورهای عربی به آن‌ها طعنه می‌زدند ولی این روزها اوضاع نیمکت‌های مربیگری در لیگ برتر حتی از کشورهای حاشیه خلیج فارس هم بدتر است!

در لیگ شانزده تیمی عربستان، فصل گذشته ۷ تیم الهلال، النصر، الفیصلی، الرائد، الاتفاق، ابها و الفیحا فصل را با یک مربی گذراندند و در میان ۹ تیم دیگر، الاتحاد و الاهلی که مدتی هم برانکو ایوانکوویچ را روی نیمکت خود داشت، با سه و چهار مربی رکورددار تغییرات بودند. تیم‌هایی که با وجود هزینه هنگفت نتوانستند به موفقیت بزرگی برسند و شاید اگر آن‌ها هم دقیق‌تر انتخاب می‌کردند و به انتخاب‌های خود فرصت می‌دادند، فصل بهتری را تجربه کرده بودند.

در لیگ ستارگان قطر اوضاع جالب‌تر به نظر می‌رسد؛ در از میان ۱۲ تیم حاضر در فصل گذشته این رقابت‌ها فقط تیم‌های الدحیل، الاهلی، ام صلال، القطر و الشحانیه دست به تغییر مربیان خود زدند و باقی تیم‌ها فصل را با یک مربی به پایان رساندند که در این بین مثلا تیم السد با هدایت ژاوی با وجود آنکه نتوانست نتایج خوبی کسب کند ولی مدیران این تیم به سرمربی اسپانیایی خود اعتماد کردند و نشان دادند با او برنامه بلندمدتی دارند. این موضوع حتی در سطح تیم ملی قطر هم به چشم می‌خورد و آن‌ها از سال ۲۰۱۳ پروژه بلندمدتی را با فلیکس سانچز اسپانیایی آغاز کردند و در جام ملت‌های ۲۰۱۹ هم نتیجه آن را دیدند.

در لیگ امارات که روزگاری نماد تغییر مربیان بود هم اوضاع از فوتبال ایران بهتر است و شش تیم از لیگ ۱۴ تیمی امارات فصل را با همان مربی که آغاز کرده بود به پایان بردند. تیم‌های الشارجه، الوصل، الظفره، بنی‌یاس، عجمان و حتا چنین شرایطی را تجربه کردند.

در واقع این آمار و ارقام نشان می‌دهد وضعیت فوتبال ایران از نظر شرایط ثبات حتی از کشورهای عربی که روزگاری مورد تمسخر اهالی فوتبال بودند هم بدتر است.