این رودخانه زیبا، قاتلی بی‌رحم است
بین باردن تاور (barden Tower) و بولتون ابی (Bolton Abbey) در شهر یورکشایر (Yorkshire) انگلستان یکی از خطرناکترین تله های طبیعت قرار دارد.
برترین ها: بین باردن تاور (barden Tower) و بولتون ابی (Bolton Abbey) در شهر یورکشایر (Yorkshire) انگلستان یکی از خطرناکترین تله های طبیعت قرار دارد. این تله ی مرگبار یک رودخانه ی به نظر بی خطر به عرض یک متر و هشتاد سانتی متر است که بولتون استرید (Bolton Strid) یا استرید (Strid) نام دارد. اما زیر جریان آب سطحی این رودخانه، شکافی عمیق با جریان های زیرمینی قوی وجود دارد که هر کس را که در آن بیافتد به کام مرگ می کشاند. باور بر این است که تا به حال حتی یک نفر نیز از این رودخانه زنده بیرون نیامده است. حتی اجسادشان نیز پیدا نمی شود.
برای فهمیدن اینکه چگونه یک نهر کوچک کوهستانی می تواند چنین شهرتی داشته باشد باید خلاف جهت آب حرکت کرد. کمتر از ۹۰ متر بالاتر، این جریان "کوچک" تبدیل به یک رودخانه به عرض نه متر می شود. این رودخانه که وارف (Wharf) نام دارد از میان یورکشایر می گذرد و وقتی به منظقه ی بولتون ابی می رسد مجبور می شود که در فضایی باریک حرکت کند که در نتیجه سرعت و عمق بسیار زیادی پیدا می کند. عرض کم استرید هم یک توهم است، چرا که کناره های این رودخانه از زیر خالی هستند. زیر کناره ها پر از سوراخ ها و تونل هایی است که بقیه ی آب رودخانه در آن جریان دارد. کسی واقعا نمی داند عمق استرید چقدر است.
سطح استرید آنقدر آرام است و کناره های رودخانه آنقدر به هم نزدیک هستند که در گذشته بازدید کنندگانی بی پروا فکر می کردند که می توانند عرض آن را بپرند یا پا درون رودخانه گذاشته و از آن بگذرند چرا که به نظر می آمد عمق آن تا زانو می رسد. به درستی باور بر این است که اسم این رودخانه از Stride به معنای گام برداشتن است. در آن منطقه بر روی درختان علایم هشدار دهنده نصب شده تا مردم را از پریدن از عرض رودخانه منصرف کند، با این حال داستان های بسیار زیادی راجع به کسانی که لیز خورده و بی رحمانه به درون حفره ها و تونل های زیرزمینی این رودخانه کشیده شدند وجود دارد.
یکی از مقتولین استرید، ویلیام دورومیلی (William de Romilly) پسر بانو الیس دو رومیلی (Alice de Romily) بود که قصد پریدن از عرض رودخانه را در سال ۱۱۵۴ داشت و کشته شد. مادرش آنقدر از مرگ پسرش اندوهگین شد که تمام زمین آن منطقه را به صومعه ی بولتون اهدا کرد. این داستان غم انگیز بعدها با شعر ویلیام وردزورف (William Wordsworth) به نام نیروی دعا (The Force of Prayer) جاودانه شد.
برای فهمیدن اینکه چگونه یک نهر کوچک کوهستانی می تواند چنین شهرتی داشته باشد باید خلاف جهت آب حرکت کرد. کمتر از ۹۰ متر بالاتر، این جریان "کوچک" تبدیل به یک رودخانه به عرض نه متر می شود. این رودخانه که وارف (Wharf) نام دارد از میان یورکشایر می گذرد و وقتی به منظقه ی بولتون ابی می رسد مجبور می شود که در فضایی باریک حرکت کند که در نتیجه سرعت و عمق بسیار زیادی پیدا می کند. عرض کم استرید هم یک توهم است، چرا که کناره های این رودخانه از زیر خالی هستند. زیر کناره ها پر از سوراخ ها و تونل هایی است که بقیه ی آب رودخانه در آن جریان دارد. کسی واقعا نمی داند عمق استرید چقدر است.
سطح استرید آنقدر آرام است و کناره های رودخانه آنقدر به هم نزدیک هستند که در گذشته بازدید کنندگانی بی پروا فکر می کردند که می توانند عرض آن را بپرند یا پا درون رودخانه گذاشته و از آن بگذرند چرا که به نظر می آمد عمق آن تا زانو می رسد. به درستی باور بر این است که اسم این رودخانه از Stride به معنای گام برداشتن است. در آن منطقه بر روی درختان علایم هشدار دهنده نصب شده تا مردم را از پریدن از عرض رودخانه منصرف کند، با این حال داستان های بسیار زیادی راجع به کسانی که لیز خورده و بی رحمانه به درون حفره ها و تونل های زیرزمینی این رودخانه کشیده شدند وجود دارد.
یکی از مقتولین استرید، ویلیام دورومیلی (William de Romilly) پسر بانو الیس دو رومیلی (Alice de Romily) بود که قصد پریدن از عرض رودخانه را در سال ۱۱۵۴ داشت و کشته شد. مادرش آنقدر از مرگ پسرش اندوهگین شد که تمام زمین آن منطقه را به صومعه ی بولتون اهدا کرد. این داستان غم انگیز بعدها با شعر ویلیام وردزورف (William Wordsworth) به نام نیروی دعا (The Force of Prayer) جاودانه شد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر