فرزان عاشورزاده در آرزوی مدال المپیک

هفته نامه چلچراغ - مرتضی میثاقی: وقتی در سن ۱۷ سالگی و در مسابقات آسیایی اینچئون موفق به کسب طلای تکواندو شد، کاملا می شد حدس زد که روزی مرد اول وزن خودش در این رشته خواهدشد. سه سالی از اتفاق گذشته و حالا شانس اول طلای المپیک ریو ۲۰۱۶ به حساب می آید.

صحبت از فرزان عاشورزاده است که تا قبل از ۲۰ سالگی مدال های متعدد جهانی و قاره ای را کسب کرده و حالا برای کسب مدال المپیک تلاش می کند. عاشورزاده که از سوی فدراسیون جهانی تکواندو لقب سونامی را یدک می کشد، یکی از سه نماینده ایران در ریو ۲۰۱۶ خواهدبود. در این روزها با سونامی تکواندو جهان گفت و گو کردیم.

چرا تکواندو؟

این موضوع بر می گردد به حدود 14 سال پیش. تابستان 81 بود که در سن شش سالگی و به پیشنهاد مادرم برای گذراندن اوقات فراغت و تعطیلات تابستانی در یک باشگاه تکواندو ثبت نام کردم و کم کم به این رشته علاقه مند شدم. کارم از رقابت های منطقه ای شروع شد و بعد از آن نوبت به استانی و قهرمانی کشور رسید، تا الان که در خدمت تیم ملی ایران هستم.

اصالتا مازندانی هستی؟

بله. اهل متل قو (سلمان شهر).

آن خطه که همه کشتی گیر هستند، تو انگار سنت شکنی کردی؟

واقعا همین طور است. آن جا درخت ها هم در خیابان پای تو را می گیرند و آماده اجرای فنون کشتی هستند. در شهر ما خب مربیان و باشگاه های خوبی برای تکواندو وجود دارد و سرمایه گذاری انجام می شود. در ضمن من در شروع کار به عنوان تفریح وارد این رشته شدم و هدفی نداشتم، اما واقعا علاقه مند باشگاه شدم و از تکواندو هم خوشم آمد.

آن موقع در ذهنت تجسم می کردی که یک روزی شانس اول کسب تکواندوی المپیک باشی؟

آن اوایل که قطعا نه. اصلا در شروع کارم نمی دانستم المپیک چی هست؟ اما وقتی چند سال گذشت و در سطح استان مقامی کسب کردم و رقابت بزرگان این رشته مثل هادی ساعی و یوسف کرمی را در المپیک 2004 از تلویزیون مشاهده کردم، دوست داشتم که مثل آن ها به موفقیت دست پیدا کنم. ولی اصلا نمی دانستم که چگونه و از چه راهی می شود به این موفقیت ها دست یافت. البته وقتی در مسابقات کشوری به مقام رسیدم، دیگر فکر می کردم که یک روزی باید به اوج افتخار در تکواندو برسم و نماینده شایسته ایران در المپیک شوم.

چه ویژگی ای در تکواندو وجود داشت که به کارت در این رشته ادامه دهی؟

به هر حال رسیدن به یکی سری از اهداف باعث شد تا تکواندو را جدی تر دنبال کنم. اول این که بتوانم خانواده ام را خوشحال کنم و پدر و مادرم به من افتخار کنند. وقتی در دوران تحصیل در مقطع راهنمایی تکواندو را جدی تر دنبال می کردم، بارها می شد که مدرسه نمی رفتم و به قول معروف کلاس ها را می پیچوندم. با این که درسم همیشه خوب بود، اما پدر و مادرم می گفتند اولویتت درس باشد.

من اکثر مواقع سه شنبه ها کلاس ها را رها می کردم تا یک جلسه بیشتر تمرین کنم. اما پدر مادر می گفتند این کارها را می کنی به چه قیمتی. من می گفتم بگذارید خودم را در این رشته ثابت کنم و از آن ها فرصت می خواستم. آن ها شاید این آینده را برای من پیش بینی می کردند، ولی فرزان عاشورزاده تحصیل کرده می خواستند. باور کنید من خیلی از مواقع کتاب هایم را در میز کلاسم می گذاشتم تا کوله پشتی ام را خالی به خانه ببرم و لباس هایم را در آن بگذارم، جوری که پدر و مادرم متوجه نشوند.

و خیلی زود این تلاش ها نتیجه داد.

من در مقطع دبیرستان تحصیل می کردم که موفق شدم در رده بزرگ سالان در بازی های آسیایی اینچئون به قهرمانی آسیا دست پیدا کنم. من هدف داشتم و خیلی برای رسیدن به آن تلاش کردم. همیشه دوست داشتم هرچه زودتر به تیم ملی برسم و افتخار کسب کنم. البته امیدوارم در این شرایط باقی بمانم.

با طلای اینچئون شرایط برای تو خیلی متفاوت شد. دقیقا یادم هست که در آن مقطع همه می گفتند یک بچه طلای بازی های آسیایی را به دست آورده. دیدگاه ها نسبت به تو بعد از آن قهرمانی چقدر تغییر کرد؟

قبل از بازی های آسیایی بود که من قهرمان آسیا در رده بزرگ سالان شده بودم، ولی این قهرمانی خیلی بازتاب نداشت. وقتی خدا کمکم کرد و قهرمان اینچئون شدم، واقعا نگاه مردم و جامعه ورزش ایران خیلی به من بیشتر شد. در شهر خودم که خیلی شرایط متفاوت بود، همه دیگر به چشم یک قهرمان به من نگاه می کردند.

خودم هم دیگر سعی کردم دیدگاهم را به ورزش تغییر بدهم و حرفه ای تر نگاه کنم. اول در پس اصلاح رفتارهای خودم برآمدم. وقتی دیدم. رفتارها و دیدگاه ها نسبت به فرزان عاشورزاده تغییر کرده و بهتر شده، پس من هم باید بهتر می شدم و حرفه ای تر کار می کردم. بازی های آسیایی 2014 اینچئون سکوی پرتاب من بود و خوش شانس بودم که حضور در بازی های آسیایی خیلی زود نصیب من شد.

محبوبیت و معروفیت چه حسی دارد؟

من که هنوز خیلی آن را تجربه نکرده ام (می خندد)، ولی خب قطعا این ویژگی ها حس خوبی دارد و مسئولیت را سنگین تر می کند.

الان در جامعه تو را می شناسند؟

بله می شناسند، ولی خب نه در حدی که همه بشناسند که مثلا بگویم از یک جمع پنج نفره چهار نفر مرا بشناسند. اما خب خیلی از جاها می روم و مردم به من ابراز لطف می کنند.

اسمت معروف تر است یا چهره ات؟

قطعا اسمم. معروفیت حس خوبی است. این که در جامعه برایت ارزش قائل می شوند، خیلی خوب است. اما خب قطعا یک سری سختی هم دارد. این که یک سری رفتارها را نمی شود انجام داد و باید یک سری کارها را که از چشم بقیه عادی است، انجام نداد. به هر حال بیشتر زیر ذره بین بودن کمی سخت است.

بیش از این عنوان کرده بودی که هدف اصلی ات طلای المپیک است که قطعا نقطه اوج هر ورزشکاری است. برای رسیدن به این مهم چه سختی هایی کشیده ای؟

۱۶ سالم بود که به خاطر رسیدن به هدف هایم در تکواندو از خانواده جدا شدم. خیلی خستی ها را پشت سر گذاشتم، از خیلی چیزها چشم پوشی کردم. خیلی ها در سن من دوست دارند در کنار خانواده باشند، به تفریح و خوش گذرانی و درس برسند، اما من این همه سختی را تحمل کردم و حس کردم که تحمل این سختی نتیجه دارد که خوشبختانه تا این لحظه به بسیاری از هدف هایم رسیده ام. همه این سخت ها پایانش یک خوشحالی داشته است و امیدوارم با مدال طلای المپیک همه این سختی ها، دوری از خانواده، مصدومیت ها و... جبران شود.

شب ها خواب مدال المپیک را می بینی؟

خوابش را نمی بینم. ولی شرایط مسابقه در المپیک و مدال المپیک را برای خودم تجسم می کنم. در ذهنم هیچ بازی سختی در المپیک وجود ندارد. من چهار مسابقه سخت در ریو خواهم داشت و تمام تلاشم را می کنم که برای کشورم افتخار کسب کنم.

آن موقعی که فدراسیون جهانی به تو لقب سونامی داد، چه حسی داشتی؟

فکر کنم بعد از قهرمانی در مسابقات گرند پریکس ۲۰۱۵ که سه حریفم را که همه قهرمان جهان بودند شکست دادم، این لقب به من داده شد. خب قطعا از شنیدنش خوشحال شدم و هنوز هم خوشحالم. اما دیگر به این لقب فکر نمی کنم. بعد از این ماجرا خیلی اتفاق ها افتاد. خیلی ها انتقاد کردند که دادن لقب به عاشورزاده با توجه به سن کمش زود بوده است. اما مگر من خواستم که فدراسیون جهانی به من لقب بدهد. این اتفاق جز این که کار من را سخت تر کند، هیچ چیز دیگری نداشت؛ البته نکات مثبتی هم داشت، ولی در کل کار من را سخت تر کرد.

تکواندو همیشه در همه مسابقات مانند المپیک و بازی های آسیایی، جزو رشته های مدال آور بوده و باری را به دوش کشیده است، اما خیلی مورد توجه نبوده است، در مقایسه با خیلی از رشته های دیگر. هیچ وقت از این موضوع دلخور نشده اید بابت این بی توجهی؟

اوایل حضورم در این رشته خیلی به این موضوع فکر می کردم، به خصوص بعد از قهرمانی در اینچئون، اما این تفکر چیزی جز ناراحتی برای من نداشت و الان خیلی دیگر به این موضوع فکر نمی کنم، چون انگیزه من را کم می کند. قطعا یک بازیکن فوتبال و والیبال خیلی محبوب تر و مورد توجه تر از قهرمان جهان در یک رشته انفرادی است. فکر نکنم این موضوع خیلی عادلانه باشد و حتی قهرمانی های جهان و المپیک ما هم به اندازه یک افتخارآفرینی معمولی در رشته های تیمی بازتاب ندارد. البته آن ها هم زحمت کشیده اند تا افتخار کسب کرده اند، اما در بعد خبری و بازتاب، موفقیت ها متاسفانه دیده نمی شود.

شبکه های مجازی شاید ستاره هایی مثل تو را بیشتر به جامعه شناسانده است و باعث ارتباط بیشتر شده است. بعد از پیروزی ها واکنش مردم به تو چیست؟

همیشه مردم در شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام یا فیس بوک به من لطف دارند و واقعا بعد از قهرمانی ها و پیروزی ها این لطف بیشتر می شود. بعد از قهرمانی ها تعداد کامنت های مردم چند برابر می شود و به نوعی از من تجلیل می شود و پیام های انرژی بخشی دریافت می کنم.

چیزهای عجیب و غریب هم در این باره دیده ای؟

همه چیز وجود داشته است. شاید بعضی وقت ها پیام های ناامید کننده هم دریافت کرده باشم که معدود افرادی خواسته اند روحیه من را پایین بیاورند. اما من فقط جنبه مثبت شبکه های اجتماعی را در نظر می گیرم.

مدیران ورزش ما مانند وزرای ورزش و کمیته ملی المپیک از تکواندو در آستانه المپیک به خوبی حمایت کرده اند؟

من باید از کمیته ملی المپیک تشکر کنم. واقعا شرایط ایده آلی را فراهم کرده اند و در یک سال اخیر به خوبی از طرف کمیته ملی المپیک از ما حمایت شده است و شرایط ما را درک کرده اند. کسب سهمیه در رشته تکواندو واقعا سخت بود. البته وزارت ورزش هم حمایتش را شروع کرده است، اما دیگر زمانی باقی نمانده است. ریاست فدراسیون تکواندو هم تا آن جایی که در توانش بوده، از ما حمایت کرده است.

سونامی تکواندوی جهان در حد اسم و مقام هایش از این رشته درآمد داشته است؟

خب این که ناراضی باشم، ناشکری است. من همیشه راضی و خوشحال بوده ام و شرایط به شخصه برای من خوب بوده است. همیشه در شهرم بیشتر به من توجه شده است. اما اگر بخواهم از لحاظ حمایت های ملی از سوی مدیران ورزش کشور بگویم، باید بگویم شاید می شد حمایت بیشتری صورت گیرد. البته در کل خیلی فکرم را درگیر نمی کنم و به هدفم فکر می کنم.

اگر به مدال المپیک دست پیدا کنی، دیگر هدفی هست که برای رسیدن به آن تلاش کنی؟

اگر خواهد بخواهد و مدال المپیک را کسب کنم، تمام تلاشم را می کنم که این موفقیت ها را ادامه بدهم. تا هر وقت که احساس کنم که توانایی موفقیت در تکواندو را دارم، این رشته را ادامه خواهم داد و اگر غیر از این باشد، تکواندو را کنار می گذارم.

بدترین شکست دوران ورزشی ات در برابر چه حریفی بوده است؟

تلخ ترین شکست من در مسابقات جایزه بزرگ منچستر و در مرحله نیمه نهایی بود. هم آسیب دیدگی داشتم، هم به خاطر اشتباه باسکول مجبور شدم وزن کم کنم و به همین خاطر مغلوب حریف اسپانیایی شدم. لحظه شماری می کنم برای نبرد دوباره با این حریف اسپانیایی که قطعا این اتفاق در المپیک و احتمالا مرحله دوم رخ خواهدداد.

و شیرین ترین لحظه در دوران حضورت در تکواندو؟

قطعا طلای قهرمانی جهان در روسیه. وقتی قهرمان شدم، متوجه شدم که چه کار بزرگی انجام داده ام.

در تهران دور از خانواده زندگی می کنی؟

من در تهران که خانه ندارم، چون همیشه در اردو هستم و به همین خاطر دور از خانواده ام.

به ادامه تحصیل فکر می کنی؟

خیلی زیاد. یکی، دو سالی هست که درس نمی خوانم، اما بعد از المپیک وارد دانشگاه خواهم شد.