موزه هنرهای بد!

بدترین ها: مایکل فرانک، رئیس یک موزه متفاوت است و بازارهای کک و سمساری ها دقیقا جاهایی هستند که او هروقت بخواهد مجموعه موزه را گسترش دهد به آن ها مراجعه می کند. فرانک برای موزه هنرهای بد کار می کند، تنها موزه جهان که به آوردن بدترین هنرهای جهان به وسیع ترین گروه مخاطبان جهان اختصاص دارد.

این موزه دارای سه گالری در بروکلین، سامرویل و ویموت جنوبی، همگی در منطقه بوستون است، جایی که بیش از 70 اثرهنری بد همزمان نمایش داده می شود هم چنین مجموعه واقعی موزه دارای حدود 600 اثر است. موزه هنرهای بد بیش از بیست سال پیش در سال 1994 آغازبه کار کرد، زمانی که دلال عتیقه «اسکات ویلسون» یک نقاشی را در سطل آشغال انداخت و آن را به دوستان خود نشان داد که سپس به او پیشنهاد کردند که یک مجموعه را شروع کند. ویلسون چند قطعه به همان اندازه وحشتناک به دست آورد و شروع به پذیرایی در خانه دوستش کرد. یک سال بعد استقبال خوب از این نمایشگاه باعث شد او مجموعه اش را به زیرزمین یک تئاتر در تئاتری در ددهام در ماساچوست منتقل کند.

وقتی آن ساختمان فروخته شد او یک محل دائمی در سامرویل برای نمایشگاهش درنظر گرفت، درست در جایی که صدای دائمی سیفون توالت و بوی بد وارد مجموعه می شد و فضای نامطبوعی ایجاد می کرد که با نوع موزه که حفاظت از بدترین ها بود، تناسب داشت. علاوه بر اینکه آثار موزه از دست دوم فروشی ها، بازارهای کک، گاراژهای فروش و زباله ها به دست می آمد، اغلب خود هنرمندان آثارشان را هدیه می دادند. همه آثار ورودی به موزه باید از یک فرآیند بررسی دقیق عبور می کردند. آثار کودکان، آثار کم کیفیت، نقاشی های روی مخمل سیاه، نقاشی با اعداد و ... اجازه ورود به این موزه را نداشتند. آنچه آن ها به دنبالش بودند، آثارهنری بود که در تلاش برای ایجاد نوعی بیانیه هنری ایجاد شده اند اما به وضوح چیزی اشتباه شده باشد. چیزی که باعث شود بایستید و فکر کنید چرا هنرمند چنین اشتباهی کرده است. به گفته متصدی افتخاری «اولی هالوول» هنر باید کیفیت «اوه! خدای من» را داشته باشد. از ۱۰ اثر ۹ اثر تایید نمی شوند زیرا به اندازه کافی بد نیستند. اثری که به نظر هنرمند ممکن است بد به نظر برسد الزاما استانداردهای این موزه را کسب نمی کند.