ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟

ورزش سه: حمیدرضا صدر چهار دیدار نخستین مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان را زیر ذره بین برده، جایی که زنگ پرواز بلند و ماندن و نظاره کردن به صدا درخواهد آمد...​​​​​​​

پاری سن ژرمن - بارسلونا

آنها شکست دو فصل پیش از بارسلونا را در مرحله یک چهارم نهایی فراموش نکرده اند. شکست 1-5 در دو دیدار را که نیمار 3 گل زد و سوارز 2 گل و تک گل پاری سن ژرمن هم توسط متیو وارد دروازه خودی شد. با این وصف آنها از چیزی با عنوان "جاه طلبی پاریسی" حرف می زنند و سرود "Ici, c'est Paris!" Paris est magique!" (این جا پاریس است، پاریس جادویی است) را زمزمه می کنند. آنها ادعا می کنند در صف باتجربه های مرحله حذفی لیگ قهرمانان قرار گرفته اند و پیروزی 2-4 پارسال در همین مرحله برابر چلسی را به رخ می کشند. آنها به اونای امری دل بسته اند که برای خیلی ها - مثل دل بوسکه - قریحه مربیگری اش بیشتر از لوییز انریکه است. آنها به مردی که سویا را سه بار متوالی قهرمان لیگ اروپا کرده روی آورده اند. آنها می گویند که اگر لیونل مسی تاکنون با 10 گل در لیگ قهرمانان این فصل دروازه ها را باز کرده، ادینسان کاوانی 9 گل زده. می گویند کاوانی 33 گل در همه رقابت ها زده، یک گل بیشتر از لیونل. آنها امیدوارند لوکاس مورا برزیلی و آنخل دی ماریا آرژانتینی، تیاگو موتا، وراتی و دراکسلر برابر مسی، نیمار و سوارز بدرخشند. برابر کاتالان هایی که به یک قدمی دهمین حضور پیاپی شان در مرحله یک چهارم نهایی رسیده اند.

بنفیکا - بوروسیا دورتموند

به نظر می رسید دورتموند در دومین فصل به رهبری توماس توخل پرواز خواهد کرد، ولی رویای رقابت با بایرن در لیگ بر بادرفته و زردپوش ها فقط در ۴۵ درصد بازی های این فصلشان - برخلاف ۷۱ درصد فصل پیش - پیروز شده اند. شکست ۱-۲ از دارمشتاد - آخرین تیم جدول که چهار ماه را بدون پیروزی سپری کرده و با ۱۲ گل بدترین خط حمله لیگ را داشت - پیش از سفر به لیسبون با هر معیاری تکان دهنده بوده. شکستی بی تناسب با ۲۱ گل دورتموندی ها در مرحله گروهی لیگ قهرمانان: ۲۱ گل در شش دیدار شامل ۴ گل برابر رئال که مترادف با پشت سر گذاشتن رکورد ۲۰ گل منچستر یونایتد در ۹۹-۱۹۹۸ بود. پیروزی ۴-۸ دورتموند برابر لژیا - پرگل ترین بازی تاریخ لیگ قهرمانان -نمایانگر چهره دوگانه مردان توخل هم هست: ۸ گل بزن و ۴ گل دریافت کن! ... در این نبرد پایاپای روی ویتوریا که پارسال با بنفیکا قهرمان لیگ شده و عنوان بهترین مربی سال پرتغال را هم گرفته، سودای دومین حضور پیاپی سرخپوش ها در مرحله یک چهارم لیگ قهرمانان را دارد.

رئال مادرید - ناپولی

ناپل را با غذاهای رنگینش می شناسند با اسپاگتی و پیتزا. با ترانه های بل کانتو اپرایی اش. با آتشفشان وزوو که روزگاری پمپی را در خود دفن کرد. با دیگو مارادونا که باشگاهشان را بیست و هشت سال پیش قهرمان جام یوفا کرد. آخرین باری هم که ناپولی و رئال روبه رو شدند، به همان دوران، فصل 88-1987 ، بازمی گردد که سپیدپوشان لئوبین هاکر، ناپولی و مارادونا را 1-3 طی دو دیدار در همان مرحله اول شکست داده و از رقابت ها بیرون انداختند. با این وصف ده هزار طرفدار ناپولی که روی سکوهای برنابئو - به علاوه چهار هزار طرفدار دیگر در بخش های دیگر کنار مادریدی ها - می نشینند قرعه رئال را مترادف با حذف قلمداد نکرده اند. اگر رئال در 11 بازی خانگی اش در لیگ قهرمانان - پس از آن شکست مارچ 2015 برابر شالکه - شکست نخورده، مردان جنوب ایتالیا طی 18 بازی بی شکست مانده اند و 43 بار دروازه ها را گشوده اند. در حقیقت شکست ناپذیری ناپولی برابر رئال مترادف با تکرار رکورد 19 بازی بی شکست تاریخ باشگاه خواهد بود. موریتزیو ساری گفته "ما 80 درصد گل هایمان را در جریان بازی زده ایم و رئالی ها 64 درصد گل هایشان را". مردان تهاجمی ناپولی خبر از نبرد هیجان انگیزی می دهند. درایس مارتنز بلژیکی با شایستگی جای هیگواین را پر کرده و رائول آلبیول و کایخون به مادرید بازمی گردند؛ ولی خط دفاع ناپولی شکننده است: 21 گل در سری آ طی 24 بازی و 8 گل در 6 بازی مرحله گروهی لیگ قهرمانان. زیدان به گلزن هایش می نگرد: رونالدو 21 گل، بنزما 12 گل، موراتا 10گل، سرجیو راموس که این هفته رکورد 500 بازی برای رئال را برجای گذاشت 8 گل و حتی گرت بیل و آسنسیو برغم تعداد بازی های کم شمار 7 گل.

بایرن مونیخ - آرسنال

آرسنال طی شش فصل اخیر از مرحله یک هشتم بالاتر نرفته و هر بار دروازه اش گلباران شده:

۲۰۱۱ برابر بارسلونا (۳-۴)

۲۰۱۲ برابر میلان (۳-۴)

۲۰۱۳ برابر بایرن (۳-۳ و گل خورده بیشتر در خانه)

۲۰۱۴ برابر بایرن (۱-۳)

۲۰۱۵ برابر موناکو (۳-۳ با گل خورده در خانه)

۲۰۱۶ برابر بارسلونا (۱-۵)

توپچی ها طی شانزده سال اخیر ده بار در لیگ قهرمانان برابر بایرن به میدان رفته اند. نیمکت بایرن طی این دوران بارها جابه جا شده: اوتمار هیتسفلد، یورگن کلینزمن، یوپ هاینکس، لویی ونگال، آندریس یانکر، دوباره هاینکس و پپ گواردیولا... ولی آرسن ونگر با آرسنال جلو آمده و جلو. تا این فصل که برابر بایرن به رهبری مربی ایتالیایی اش قرار بگیرد، برابر کارلو آنچلوتی که با میلان و رئال سه بار قهرمان اروپا شده و رویای چهارمین جام و فاصله گرفتن از باب پیسلی را دنبال می کند... تفاوت اصلی رویارویی دو تیم در این مرحله روزگار به هم ریخته ونگر است. دورانی که همه از رفتن پروفسور حرف می زنند و می گویند ناقوس رفتنش به صدا درآمده. دو شکست متوالی از واتفورد و چلسی ورای از کف رفتن شش امتیاز آمیخته به آشفتگی توپچی ها در اکثر پست ها بوده. پتر چک همان سنگربان با صلابت نبوده، خط میانی شامل آکسلید چمبرلین، کاکلین و رمزی شکننده اند و ونگر از اوزیل به عنوان بازیکنی که اعتماد به نفس کافی برای رویارویی با بایرن ندارد، یاد کرده. پیروزی این هفته برابر هال سیتی هم با نزول تیم در نیمه دوم همراه بود، در حالی که همه می دانند بایرن به عنوان صدرنشین بوندسلیگا هنوز همه توانایی هایش را به رخ نکشیده. احتمالا فقط پرواز آرسنال در اروپا نجات بخش ونگر از گرداب خواهد بود، پروازی که تصورش سخت تر از همیشه شده، خیلی سخت.