دولتی‌ ها روحانی را تنها می‌گذارند؟

روزنامه ایران: رئیس‌جمهور مدلِ اجماع بین همه جریان‌های سیاسی را بر سایر مدل‌ها ترجیح داده است. از جمله الزامات این مدل، آن است که روحانی وزیران و یارانش را از ورود به مسائل حاشیه‌ای و فرعی بر حذر داشته است. به عبارت روشن این دولتمردان نیستند که روحانی را در بزنگاه‌ها تنها می‌گذارند بلکه روشی است که دولت برای پرهیز از ورود به حاشیه - که خواست تندروها است - در پیش گرفته است.

مدتی است برخی رسانه‌ها با مدلسازی ذهنی عجیب و غریب به تحلیل وقایع نشسته‌اند. این طیف که خارج از جناح اصولگرا قرار دارد، بدون آنکه احساس مسئولیتی نسبت به تبعات و عواقب رفتار و گفتار خویش داشته باشند، در ماجرای استیضاح اخیر، زبان به مؤاخذه دولتمردان و برخی رسانه‌ها گشوده‌اند و این‌گونه القا می‌کنند که اساساً برکناری فرجی دانا نه در رأی مجلسیان که در رفتار دولتمردان رقم خورد.

شتابزدگی و ذهنیت‌گرایی دو ویژگی نگاه این طیف است. نخستین خطای تحلیلی این طیف در قضاوت آنها از سخنان اخیر روحانی در همایش سفرا نمایان شد تا جایی که آن را با زبان و گفتار رئیس‌جمهوری سابق قیاس کردند و اکنون با شتابزدگی نتیجه طرح استیضاح را شکست دولتیان قلمداد می‌کنند.

آنچه در تحلیل این دسته از منتقدان مورد غفلت قرار گرفته فهم درست الگوی مدیریت روحانی است. به نظر می‌رسد رئیس‌جمهوری از بین مدل‌های مختلف اداره کشور و دولت، اجماع بین همه جریان‌های سیاسی را بر سایر روش‌ها و مدل‌های دیگر ترجیح داده است.

بدیهی است که این مدل الزامات خاص خود را دارد. از جمله این الزامات، آن است که روحانی وزیران و یارانش را از ورود به هرگونه مسائل حاشیه‌ای و فرعی بر حذر داشته است. به عبارت روشن این دولتمردان نیستند که روحانی را در بزنگاه‌ها تنها می‌گذارند بلکه روشی است که دولت برای پرهیز از ورود به حاشیه که خواست تندروها است، در پیش گرفته است.

خوشبختانه دولت یازدهم دولتی است که با زبان مکتوب سخن می‌گوید، این زبان کاملاً فصیح و شفاف است. به عنوان مثال همان‌طور که انتظار می‌رفت، روحانی دو روز پس از سخنانش در جمع سفرا از گفتار خویش رمزگشایی کرد. در ماجرای استیضاح بر همین سیاق به حق مجلس کاملاً احترام گذاشت اما در معرفی سرپرست وزارتخانه نشان داد قدمی از اصول خویش مبنی بر دور ساختن دانشگاه از فضای امنیتی عقب ننشسته است. چه بسا امروز، بهتر از سال قبل می‌توان شاهد نتایج مدل مدیریت روحانی بود؛ مدلی که در آن روحانی نماد شاخص دولت محسوب می‌شود و دولتمردان نیز بیش آنکه وارد حاشیه شوند در متن دولت مأموریت‌های اصلی خود را پیگیری می‌کنند.