شش گام برای آوردن عروس چینی
مراسم عروسی در هر کشوری مراسمی خاص دارد علی الخصوص که آن کشور دارای تمدنی قدیمی هم باشد.
خبرآنلاین: در کشور چین درست همانند ایران رسوم عروسی دارای مراحل و پیچیدگی های خاص خود است اما مرور زمان این رسوم را کمرنگ کرده است .
اما برای آوردن عروس چینی یک پسر باید از شش مرحله رد می شد.
در چین عروسی دارای شش مرحله بود که به آن "لیولی" (Liu Li) گفته می‌شد. مرحله اول "ناکای" (Nacai) یا همان خواستگاری بود. وقتی مردی به زنی علاقمند می‌شد، اقوام یا آشنایان خود را به همراه هدایایی برای خواستگاری نزد اقوام دختر می‌فرستاد. قبول این هدایا به معنی آغاز راه برای عروسی بود.
در دومین مرحله که "ونمینگ" (Wenming) نام دارد، خواستگاران از والدین دختر تقاضا می‌کردند بر روی یک برگ نام، تاریخ تولد و دیگر اطلاعات او را بنویسند. سپس این برگه به همراه برگه اطلاعات پسر به یک معبد برده می‌شد تا در آنجا طالع‌بینان نظرشان را در مورد خوشبختی و سرنوشت این دو بگویند.
مرحله سوم که "ناجی" (Naji) نام داشت، دارای شباهت زیادی با مرحله دوم بود. این مرحله در اصلاحات اجتماعی دوران امپراتوری "مینگ" - بین سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۶۴۴ میلادی - لغو شد.
در مرحله چهارم - "ناژنگ" (Nazjeng) - باید خانواده داماد به خواسته‌های خانواده عروس عمل می‌کرد و هدایایی را برای خانواده عروس تهیه و برای آن‌ها ارسال می‌کرد.
در صورتی که خانواده عروس از هدایا راضی بودند، آنگاه مرحله نامزدی یا "Qingqi" آغاز می‌شد. مرحله نامزدی یک امر رسمی بود و دیگر اجازه تغییر در آن وجود نداشت. در این مرحله تاریخ ازدواج تعیین می‌شد که معمولا در جشن بهار یا ایام سال نو بودند.
تا این مرحله دو جوان رسما با همدیگر آشنا نبودند. در آخرین مرحله که "ینگ‌چین" (Yingqin) نام دارد، دو خانواده خود را برای جشن عروسی آماده می‌کردند. در قالب این رسوم، رنگ قرمز به معنی خوشبختی بی‌نهایت است. به همین دلیل عروس لباس قرمز به تن می‌پوشید و خانواده داماد باید قبل از ساعت ۱۲ عروس را به خانه خود می‌برد.
با ورود عروس به خانه داماد، عروس نخست از روی آتش عبور می‌کرد که به معنی پشت سرگذاشتن همه بلایا بود. عروس و داماد سپس برای زمین، آسمان و خانواده‌های خود دعا می‌کردند و در ادامه روانه "حجله" می‌شدند.
داماد در حجله تازه اجازه داشت روی عروس خود را ببیند. در حجله عروس و داماد چند تار موی یکدیگر را می‌بریدند و به عنوان "گرویی" نگهداری می‌کردند.
در شامگاه جشن عروسی از میهمانان با غذا و نوشیدنی پذیرایی می‌شد و جوانان مجرد اجازه داشتند در رسمی به نام "نائو دونگ‌فانگ" (Nao Dongfang) آزمایش‌هایی را در مقابل زوج جوان قرار دهند که به شادی جمع می‌افزود.
در دهه‌های اخیر جامعه چین دستخوش تغییرات بسیاری شده است. حالا یک مراسم عروسی به‌طور متوسط بین یک هزار تا ۱۲ هزار یوان خرج برمی‌دارد که تأمین آن از توان بسیاری از زوج‌ها خارج است.
حالا دیگر برخی از رسوم گذشته در چین وجود ندارند و برخی از نمادهای غربی وارد رسوم چینی‌ها شده‌اند؛ مثل لباس عروس سفیدرنگ. در گذشته رنگ لباس عروس در چین قرمز بود؛ رنگ خوشبختی بی‌پایان.
حالا اما برداشتن عکس‌عروسی از اهمیت بسیار بالایی در چین برخوردار است. عکس‌های عروسی هفته‌ها و شاید ماه‌ها قبل از خود جشن عروسی برداشته می‌شوند. این عکس‌ها تنها به منظور تهیه آلبوم برداشته نمی‌شوند، بلکه از آن‌ها برای چاپ بر روی لیوان و فنجان یا استفاده در جاسوئیچی نیز استفاده می‌شود.
شرکت‌های مخصوصی تدارک جشن عروسی و تهیه اتومبیل‌های گران‌قمیت و مناطق زیبا برای عکس‌برداری را برعهده می‌گیرند.
بسیاری از چینی‌ها در دوران جوانی از پس هزینه‌های عروسی برنمی‌آیند، اما چند سال بعد مراسمی که در آغاز زندگی مشترک از برگزاری آن ناتوان بودند را برگزار می‌کنند.
اما برای آوردن عروس چینی یک پسر باید از شش مرحله رد می شد.
در چین عروسی دارای شش مرحله بود که به آن "لیولی" (Liu Li) گفته می‌شد. مرحله اول "ناکای" (Nacai) یا همان خواستگاری بود. وقتی مردی به زنی علاقمند می‌شد، اقوام یا آشنایان خود را به همراه هدایایی برای خواستگاری نزد اقوام دختر می‌فرستاد. قبول این هدایا به معنی آغاز راه برای عروسی بود.
در دومین مرحله که "ونمینگ" (Wenming) نام دارد، خواستگاران از والدین دختر تقاضا می‌کردند بر روی یک برگ نام، تاریخ تولد و دیگر اطلاعات او را بنویسند. سپس این برگه به همراه برگه اطلاعات پسر به یک معبد برده می‌شد تا در آنجا طالع‌بینان نظرشان را در مورد خوشبختی و سرنوشت این دو بگویند.
مرحله سوم که "ناجی" (Naji) نام داشت، دارای شباهت زیادی با مرحله دوم بود. این مرحله در اصلاحات اجتماعی دوران امپراتوری "مینگ" - بین سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۶۴۴ میلادی - لغو شد.
در مرحله چهارم - "ناژنگ" (Nazjeng) - باید خانواده داماد به خواسته‌های خانواده عروس عمل می‌کرد و هدایایی را برای خانواده عروس تهیه و برای آن‌ها ارسال می‌کرد.
در صورتی که خانواده عروس از هدایا راضی بودند، آنگاه مرحله نامزدی یا "Qingqi" آغاز می‌شد. مرحله نامزدی یک امر رسمی بود و دیگر اجازه تغییر در آن وجود نداشت. در این مرحله تاریخ ازدواج تعیین می‌شد که معمولا در جشن بهار یا ایام سال نو بودند.
تا این مرحله دو جوان رسما با همدیگر آشنا نبودند. در آخرین مرحله که "ینگ‌چین" (Yingqin) نام دارد، دو خانواده خود را برای جشن عروسی آماده می‌کردند. در قالب این رسوم، رنگ قرمز به معنی خوشبختی بی‌نهایت است. به همین دلیل عروس لباس قرمز به تن می‌پوشید و خانواده داماد باید قبل از ساعت ۱۲ عروس را به خانه خود می‌برد.
با ورود عروس به خانه داماد، عروس نخست از روی آتش عبور می‌کرد که به معنی پشت سرگذاشتن همه بلایا بود. عروس و داماد سپس برای زمین، آسمان و خانواده‌های خود دعا می‌کردند و در ادامه روانه "حجله" می‌شدند.
داماد در حجله تازه اجازه داشت روی عروس خود را ببیند. در حجله عروس و داماد چند تار موی یکدیگر را می‌بریدند و به عنوان "گرویی" نگهداری می‌کردند.
در دهه‌های اخیر جامعه چین دستخوش تغییرات بسیاری شده است. حالا یک مراسم عروسی به‌طور متوسط بین یک هزار تا ۱۲ هزار یوان خرج برمی‌دارد که تأمین آن از توان بسیاری از زوج‌ها خارج است.
حالا دیگر برخی از رسوم گذشته در چین وجود ندارند و برخی از نمادهای غربی وارد رسوم چینی‌ها شده‌اند؛ مثل لباس عروس سفیدرنگ. در گذشته رنگ لباس عروس در چین قرمز بود؛ رنگ خوشبختی بی‌پایان.
حالا اما برداشتن عکس‌عروسی از اهمیت بسیار بالایی در چین برخوردار است. عکس‌های عروسی هفته‌ها و شاید ماه‌ها قبل از خود جشن عروسی برداشته می‌شوند. این عکس‌ها تنها به منظور تهیه آلبوم برداشته نمی‌شوند، بلکه از آن‌ها برای چاپ بر روی لیوان و فنجان یا استفاده در جاسوئیچی نیز استفاده می‌شود.
شرکت‌های مخصوصی تدارک جشن عروسی و تهیه اتومبیل‌های گران‌قمیت و مناطق زیبا برای عکس‌برداری را برعهده می‌گیرند.
بسیاری از چینی‌ها در دوران جوانی از پس هزینه‌های عروسی برنمی‌آیند، اما چند سال بعد مراسمی که در آغاز زندگی مشترک از برگزاری آن ناتوان بودند را برگزار می‌کنند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر