دوره ات گذشته «مربی»

طرفداری: همیشه اغلب مربیان در ایران زمانی که نتیجه نمی گیرند یک بهانه دست به نقد در جیبشان دارند و معتقدند که آن ها یا تیم را خودشان نبسته اند یا اجازه نداده اند آن طور که دوست داشتند ترکیب تیم را کامل کنند.

اما ژنرال داستان ما زمان کافی برای این به قول خودشان " تیم بستن " را داشت. استقلال در فصل نقل و انتقالات خیلی پر شور و با قدرت، البته در ظاهر عمل کرد و هر آن چه مربی و کادر فنی درخواست می کرد انجام می شد.

فصل آغاز شد و در نظر خیلی ها، استقلال ژنرال مدعی اصلی کسب عنوان قهرمانی لیگ بود. تیم امیر قلعه نویی مثل فصل گذشته خوب بازی نمی کرد، اما به هر ترتیبی که بود برنده می شد. اما این برگ برنده تنها در بازی های به ظاهر آسان به درد می خورد. استقلال در برابر تیم هایی که " ردای " قهرمانی داشتند، شکست را متحمل میشد. فولاد، سپاهان، نفت تهران، ذوب آهن یحیی و دیشب هم " پرسپولیس. "


البته قابل درک است این پرسپولیس با ردای قهرمانی کمی فاصله دارد و شاید در رویا بتوان آرزوی قهرمانی برای این تیم کرد، اما به هر حال استقلال یک بازی بزرگ دیگر را هم باخت تا ثابت کند وسواس عجیبی در شکست دیدارهای بزرگ دارد.

اگر قبل از دیدار نگاهی به ترکیب دو تیم می انداختیم، خیلی راحت متوجه می شدیم که طرف قدرتمند تر کدام تیم است، حداقل روی کاغذ!

استقلال ژنرال به مصاف پرسپولیسی می رفت که به جرات می توان گفت یکی از ضعیف ترین تیم های تاریخش را در اختیار داشت. تیمی که درون دروازه با یک پارادوکس احمقانه از ابتدای فصل دست و پنجه نرم می کرد، تیمی که مدافعین چپ و راستش در حد نامش نبودند، هافبک های دفاعی اش یا قهر بودند یا مصدوم، ستاره اش که پیام صادقیان باشد به شکل فاجعه باری فصل را طی می کرد و مهاجمینی کم نام و نشان، البته پر تلاش. اصلا قصد کوچک شماردن کسی درمیان نیست، اما به شکل واضح این نشانه ها همه به ما نشان می دهند که پرسپولیس، حداقل در حد نام خودش یار نداشته است، البته جدا از این دیشب در لحظاتی خاطرمان آوردند که شاید، پرسپولیس خسته، هنوز از پا ننشسته!

اما استقلال بر خلاف رقیب دیرینه اش پر از مهره بود. دفاع چپ تیم ملی، دفاع راستی که خود مربی او را خریداری کرده بود، مدافعین وسط با تجربه، هافبک های میلیاردی و وجود آرش آقای گل! شما وقتی چنین ترکیبی در اختیار دارید و از همه مهم تر در برابر تیمی قرار میگیرید که از نظر مدیریت و بازیکن در حد " صفر " است، دیگر بهانه تراشی خنده دار ترین و البته آسان ترین کار ممکن می تواند باشد.

این که کرار نبوده و تیم موفق نشده موقعیت ایجاد کند، مشکل مربی است. وقتی یک تیم این همه برگ برنده در اختیار دارد و نمی تواند از آن ها استفاده کند و زمانی که تیم مدت هاست به سانترهای خسرو و ضربات کاشته آندو بسنده کرده، ما را تنها به یاد یک موضوع می اندازد، " ترس " ! بله آقای مربی، ترس. رینوس میشل می گفت ترسو، بازنده است.

استقلال در دیدار دشب جلو افتاد، بنابراین با وجود این گل بهترین فرصت برای آبی ها بود که بعد از چندین دربی برنده بازی بزرگ شوند، اما به قول الکس فرگوسن پیروزی در بازی بزرگ جرات می خواهد. استقلال در بهترین زمان ممکن گل برتری اش را به ثمر رساند و خیلی خوشحال به رختکن رفت. اما وقتی از رختکن بازگشت دیری نگذشت که همه متوجه شدند برنامه چیست! خیلی خنده دار است، طرف قوی تر باشید، بازی را هم برنده باشید، اما از دقیقه ۵۵ دفاع محض انجام دهید.در صورتی که استقلال خیلی راحت می توانست به جای دفاع کردن، به فکر ضد حمله و باز کردن چند باره خط دفاع متزلزل حریفش باشد.

اشتباهی که استقلال در اکثر بازی هایش آن را تکرار می کند. اما مطمئنا دلیل آن در تمام این بازی ها، " شکم سیری " یاران آبی پوش نیست.

بنابراین اگر ما نا خود آگاه در این روز ها به یاد دیالوگ معروف رضا کیانیان در فیلم آژانس شیشه ای بیافتیم، جای تعجب ندارد.

جای تعجب ندارد که بشنویم، بگویند : " دوره ات گذشته، مربی."