پیام صادقیان؛ یک استعداد تلف شده!

آی اسپورت: نیمه شب یکشنبه، وقتی که هنوز حسرتِ از دست دادن یک پیروزی دیگر همراه پرسپولیسی ها بود، خبری تازه از اردوی تیم منتشر شد. خبر اخراج بازیکنی که حالا، حتی کریم باقری را هم کلافه کرده بود. پسری که آنقدر نسبت به فوتبال سرد شده بود، که دیگر نمی خواست یا نمی توانست گرم کند و همانطور خسته و خواب آلود، توی محوطه فنی جلوی نیمکت خشک شده بود. یک نفر، باید این کار را تمام می کرد. اگر دایی چشم هایش را روی درگیری خونین او با حقیقی بسته بود، اگر درخشان، خمیازه های بی ادبانه و تعمدی او را ندیده گرفته بود، حتی اگر همه دنیا می خواستند در مقابل او تساهل به خرج بدهند و منتظر بازگشت اش باشند، باز هم دلیلی وجود نداشت که این روند، تا ابد ادامه پیدا کند. یک نفر باید این کار را تمام می کرد و او، برانکو ایوانکوویچ بود. بد بودنِ دنیای این روزهای پیام صادقیان، درست از بعد از این اخراج آشکار شد. وقتی که هواداران باشگاه، این خبر را در دسته «خبرهای خوب» می گنجاندند.

پیامِ لیگِ سیزدهم بازیکنِ درج یکی بود که شیطنت تنها گاهی از آرنج اش خارج می شد و به صورت بازیکن حریف می رسید. با او، فوتبال ایران قرار بود صاحبِ یک پستِ ۱۰ ایده آل شود اما کارلوس کی روش، انگار این روزها را دیده بود که از دعوت او به تیم ملی طفره می رفت. لیگِ چهاردهم برای پیام، با هل دادن داور و محرومیتی طولانی شروع شد و بعد از پایان این محرومیت نیز، آسیب دیدگی و حواشی دست از سر او برنمی داشتند. دوران حضور هافبک شماره ۱۱ در پرسپولیس، می توانست همان وقتی تمام شود که بعد از تعویض، حاضر به دست دادن با درخشان نشده بود و از دست هایش، برای صادر کردن علامت هایی خاص استفاده کرده بود. یا همان موقع که توی تمرین، از دستور مربی برای پاس دادن سرپیچی کرد و دوباره به سنگرِ اینستاگرام پناه برد تا به جای پرسپولیس، برای تیم زاکربرگ و رفقا بازی کند! یا نهایتا وقتی که کار را به آنجا رساند که تتلو، به خودش اجازه بدهد او را از سیگار کشیدن و حاشیه بازی منع کند!


«غمگین ترین چیزِ زندگی، تماشای یک استعداد تلف شده است!». تماشای پیام، که راه پیشرفت در فوتبال را درست مثل گوشی اش توی این تصویر برعکس گرفته، بلافاصله یادآور همین جمله لورنزو در «برانکس تیل» است. یادآور اینکه پسر سابقا بااستعداد فوتبال ایران، حالا به جای بازیکنان رقیب، سرنوشت اش را دریبل می زند. بازیکنی که از حالا باید با فراموش کردن رویاهای بازی در اروپا، به یکی دیگر از تیم های لیگ برتر برود و خودش را از آغوشِِ بخت خواب زده برهاند و دوباره شبیه همان بازیکنِ سابق بشود تا شاید راهی که می رود، از مسیرِ ترکستان فاصله بگیرد. شاید.