حماسه ملبورن ۱۸ ساله شد
فقط يك معجزه مي‌توانست باعث صعود ايران به جام جهاني ۹۸ فرانسه شود. استراليايي‌ها آنقدر مطمئن به صعود بودند كه تدارك‌شان را هم در ملبورن ديده بودند. وقت پخش سرود ايران، كل ورزشگاه يكصدا ايران را هو كردند، اما...
روزنامه جوان: فقط يك معجزه مي‌توانست باعث صعود ايران به جام جهاني ۹۸ فرانسه شود. استراليايي‌ها آنقدر مطمئن به صعود بودند كه تدارك‌شان را هم در ملبورن ديده بودند. وقت پخش سرود ايران، كل ورزشگاه يكصدا ايران را هو كردند، اما نه تدارك استراليا و نه غرور اين كشور نتوانست كاري از پيش ببرد و ايران صعود كرد؛ صعودي تاريخي كه هنوز بعد از گذشت ۱۸ سال از ياد نرفته و هشت آذر را در تقويم ايران به تاريخي فراموش نشدني تبديل كرده است.
پرواز طولاني بود؛ تهران- دبي، دبي - استراليا. برخي بازيكنان در قسمت بيزينس كلاس بودند. به رقم جوسازي‌هاي استراليايي‌ها در سفر به تهران، بچه‌ها سعي داشتند روحيه خوبي داشته باشند. همه مي‌دانستند يك كار سخت و شايد محال پيش‌رو دارند. شايد به همين دليل هم بود كه سعي مي‌كردند لحظاتشان را با شادي و خنده سپري كنند. چون بدون شك لحظات سختي پيش‌رو داشتند. استراليا، تيمي كه اكثر بازيكنان آن در ليگ اروپا شاغل بودند و كاملا سرتر از ايران، با آن غرور و تكبر خاص منتظر تيم ملي بودند؛ تيمي كه اگرچه از لحاظ فني، امكانات و تكنيكي از استراليا خيلي كم داشت، اما به جاي غرور، با يك دنيا تعصب و اميدواري براي شاد كردن دل ملتي آمده بود كه بيش از ۲۰ سال حسرت حضور در جام جهاني را داشتند. بازيكنان سعي در حفظ ظاهر داشتند، اما كاملاً مشخص بود كه استرس دارند. ميناوند و استاداسدي كه جو را ديدند با تعريف كردن خاطراتي از اسماعيل هلالي و دين‌محمدي سعي در باز كردن باب خنده و شوخي كردند و جو را تغيير دادند.
در لابي هتل جاي سوزن انداختن نبود. انتظار استقبال ايراني‌ها مي‌رفت، اما نه استقبالي به اين باشكوهي. حضور ايراني‌ها در لابي هتل و حمايتشان مثل نور اميد در دل بازيكنان بود، اما استرس بازي به قوت خود باقي بود و شايد همين استرس و نگراني باعث شد تا دو شب قبل از بازي، سر ميز شام، درگيري لفظي بين علي دايي و خداداد به وجود آيد. قهر خداداد و دايي نگران‌كننده بود؛ چراكه اين مسئله مي‌توانست در روز بازي و هنگام پاسكاري تيم را با مشكلي جدي مواجه كند، اما افتخاري، سرپرست تيم اجازه نداد كار به درازا بكشد و در تمرين فردا، به ماجرا پايان داد. البته علي گلايه داشت كه توقع نداشته خداداد جوابش را بدهد و خداداد هم تقريباً حرف خودش را مي‌زد، اما ماجرا ختم به خير شد تا در زمين بازي خبري از كدورت نباشد.
تيم همان ۱۰ دقيقه اول بايد هفت، هشت گل مي‌خورد. خاكپور كه از همه به عابدزاده نزديك‌تر بود، دقيقه ۹ از دروازه‌بان تيم زمان باقيمانده تا نيمه را جويا شد و اين نشان مي‌داد كه براي آنها كه داخل زمين بودند برخلاف تماشاگراني كه از بيرون بازي را تماشا مي‌كردند، بازي روي دور كند بود. به طوري‌كه خداداد بارها بعد از بازي گفت هر بار اين ديدار را بازنگري مي‌كنم، ترس اين را دارم كه يكي از موقعيت‌ها اين بار گل شود.
بين دو نيمه همه گيج بودند و منتظر راه‌حلي از سوي ويرا، اما ويرا هيچ حرفي براي گفتن نداشت. او بهتر از هر كسي مي‌دانست نبرد نابرابر يعني چه. او همه چيز را به دست بازيكنان سپرد و گفت: «شما مسلمان هستيد و اعتقاد داريد. پس دعا كنيد و هر كاري از دستتان بر مي‌آيد، انجام دهيد. اين يك نبرد نابرابر است. هرچه در توان داريد بگذاريد و هر كاري مي‌توانيد بكنيد تا موفق شويم. من ديگر حرفي براي گفتن ندارم.» حرف‌هاي ويرا مثل تجويز پزشكي بود كه بيماري سرطاني را تحويل خانواده‌اش مي‌دهد و مي‌گويد هرچه مي‌خواهد به او بدهيد تا بخورد. بعد از اين حرف ويرا، خاكپور پيشنهاد نذر پنج روز روزه به نيت پنج تن را براي موفقيت داد. همه دست‌ها را روي هم گذاشتند، نيت كردند و با يك يا علي، يا زهرا، راهي زمين شدند.
بعد از بازي همه به دنبال خبر گرفتن از ايران بودند. خداداد اما كاغذي در دست داشت و گوشه‌اي از رختكن مشغول نماز خواندن و راز و نياز كردن بود. آن هم با چنان خلوص نيتي كه اشك همه را درآورده بود. بعد از آن، روزنامه گاردين در خصوص بازي ايران و استراليا تيتر زد: «زمين يك ثانيه سبك شد!» و در متن اشاره كرده بود به از زمين جهيدن شاد و ناگهاني ۶۰ ميليون ايراني از روي زمين.
بعد از آن ايران چند مرتبه ديگر نيز حضور در جام جهاني را تجربه كرد، اما هرگز ماجراي هشت آذر تكرار نشد. نه حضور پرشور ايراني‌ها در خيابان‌هاي كشور به آن باشكوهي تكرار شد و نه گلي چون گل خداداد يا ايستادن يك‌تنه عابدزاده با آن خنده‌هاي خاص و معروفش برابر استراليا در ذهن مردم حك شد؛ روزي كه بسياري آن را تاريخ تولد دوم خداداد عزيزي مي‌نامند.
پرواز طولاني بود؛ تهران- دبي، دبي - استراليا. برخي بازيكنان در قسمت بيزينس كلاس بودند. به رقم جوسازي‌هاي استراليايي‌ها در سفر به تهران، بچه‌ها سعي داشتند روحيه خوبي داشته باشند. همه مي‌دانستند يك كار سخت و شايد محال پيش‌رو دارند. شايد به همين دليل هم بود كه سعي مي‌كردند لحظاتشان را با شادي و خنده سپري كنند. چون بدون شك لحظات سختي پيش‌رو داشتند. استراليا، تيمي كه اكثر بازيكنان آن در ليگ اروپا شاغل بودند و كاملا سرتر از ايران، با آن غرور و تكبر خاص منتظر تيم ملي بودند؛ تيمي كه اگرچه از لحاظ فني، امكانات و تكنيكي از استراليا خيلي كم داشت، اما به جاي غرور، با يك دنيا تعصب و اميدواري براي شاد كردن دل ملتي آمده بود كه بيش از ۲۰ سال حسرت حضور در جام جهاني را داشتند. بازيكنان سعي در حفظ ظاهر داشتند، اما كاملاً مشخص بود كه استرس دارند. ميناوند و استاداسدي كه جو را ديدند با تعريف كردن خاطراتي از اسماعيل هلالي و دين‌محمدي سعي در باز كردن باب خنده و شوخي كردند و جو را تغيير دادند.
در لابي هتل جاي سوزن انداختن نبود. انتظار استقبال ايراني‌ها مي‌رفت، اما نه استقبالي به اين باشكوهي. حضور ايراني‌ها در لابي هتل و حمايتشان مثل نور اميد در دل بازيكنان بود، اما استرس بازي به قوت خود باقي بود و شايد همين استرس و نگراني باعث شد تا دو شب قبل از بازي، سر ميز شام، درگيري لفظي بين علي دايي و خداداد به وجود آيد. قهر خداداد و دايي نگران‌كننده بود؛ چراكه اين مسئله مي‌توانست در روز بازي و هنگام پاسكاري تيم را با مشكلي جدي مواجه كند، اما افتخاري، سرپرست تيم اجازه نداد كار به درازا بكشد و در تمرين فردا، به ماجرا پايان داد. البته علي گلايه داشت كه توقع نداشته خداداد جوابش را بدهد و خداداد هم تقريباً حرف خودش را مي‌زد، اما ماجرا ختم به خير شد تا در زمين بازي خبري از كدورت نباشد.
تيم همان ۱۰ دقيقه اول بايد هفت، هشت گل مي‌خورد. خاكپور كه از همه به عابدزاده نزديك‌تر بود، دقيقه ۹ از دروازه‌بان تيم زمان باقيمانده تا نيمه را جويا شد و اين نشان مي‌داد كه براي آنها كه داخل زمين بودند برخلاف تماشاگراني كه از بيرون بازي را تماشا مي‌كردند، بازي روي دور كند بود. به طوري‌كه خداداد بارها بعد از بازي گفت هر بار اين ديدار را بازنگري مي‌كنم، ترس اين را دارم كه يكي از موقعيت‌ها اين بار گل شود.
بين دو نيمه همه گيج بودند و منتظر راه‌حلي از سوي ويرا، اما ويرا هيچ حرفي براي گفتن نداشت. او بهتر از هر كسي مي‌دانست نبرد نابرابر يعني چه. او همه چيز را به دست بازيكنان سپرد و گفت: «شما مسلمان هستيد و اعتقاد داريد. پس دعا كنيد و هر كاري از دستتان بر مي‌آيد، انجام دهيد. اين يك نبرد نابرابر است. هرچه در توان داريد بگذاريد و هر كاري مي‌توانيد بكنيد تا موفق شويم. من ديگر حرفي براي گفتن ندارم.» حرف‌هاي ويرا مثل تجويز پزشكي بود كه بيماري سرطاني را تحويل خانواده‌اش مي‌دهد و مي‌گويد هرچه مي‌خواهد به او بدهيد تا بخورد. بعد از اين حرف ويرا، خاكپور پيشنهاد نذر پنج روز روزه به نيت پنج تن را براي موفقيت داد. همه دست‌ها را روي هم گذاشتند، نيت كردند و با يك يا علي، يا زهرا، راهي زمين شدند.
بعد از بازي همه به دنبال خبر گرفتن از ايران بودند. خداداد اما كاغذي در دست داشت و گوشه‌اي از رختكن مشغول نماز خواندن و راز و نياز كردن بود. آن هم با چنان خلوص نيتي كه اشك همه را درآورده بود. بعد از آن، روزنامه گاردين در خصوص بازي ايران و استراليا تيتر زد: «زمين يك ثانيه سبك شد!» و در متن اشاره كرده بود به از زمين جهيدن شاد و ناگهاني ۶۰ ميليون ايراني از روي زمين.
بعد از آن ايران چند مرتبه ديگر نيز حضور در جام جهاني را تجربه كرد، اما هرگز ماجراي هشت آذر تكرار نشد. نه حضور پرشور ايراني‌ها در خيابان‌هاي كشور به آن باشكوهي تكرار شد و نه گلي چون گل خداداد يا ايستادن يك‌تنه عابدزاده با آن خنده‌هاي خاص و معروفش برابر استراليا در ذهن مردم حك شد؛ روزي كه بسياري آن را تاريخ تولد دوم خداداد عزيزي مي‌نامند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر