چرا مردان قاجار زنان چاق را می‌پسندیدند؟!

عصر ایران: اگر تصاویر زنان دوره قاجار را دیده باشیم حتما دلمان برای مردان آن زمان می‌سوزد که مجبور بوده‌اند با زنانی سبیل‌دار و دارای ابروهای پرپشت و به هم پیوسته معاشرت کنند... ." این اول یک مطلب تاریخی از یک مورخ نیست، این ابتدای مطلبی است که عباس عبدی در باب مساله‌ای به نام چاقی نوشته است.

عباس عبدی در این یادداشت که عنوان"زیباترین چاقی" را بر پیشانی دارد به تحلیل چاقی زنان قاجار پرداخته و اینکه چرا اینگونه زنان بیشتر مورد توجه پادشاهان و ثروتمندان این دوره از تاریخ بوده‌اند.

عبدی در تحلیلی جالب به زیبایی شناختی مساله‌ای پرداخته که این روزها زنان ایرانی پول‌های زیادی را برای آن هزینه می‌کنند. چاقی و لاغری همان مقوله‌ای است عباس عبدی درباره‌اش می‌نویسد: "اگر در گذشته و نیز حال زیبایی مساله اصلی زنان بود، امروز به موضوع مردان و جوانان هم تبدیل شده است به طوری که هزینه‌های آرایش برخی از آقایان کمتر از خانم‌ها نیست، هر چند در مجموع هنوز در این زمینه زنان پیشگام هستند.

این مساله در ایران به صورت نابه‌هنجار نیز درآمده است به طوری که برخی از آمارها موید رتبه اول ایران در جراحی‌های صورت و بینی بانوان است و حتی برخی از افراد طبقات پایین جامعه هم اگر پولی به دست آورند، صرف این کار می‌کنند و عجیب نبود که چند سال پیش شنیده شد همسر یکی از افراد شناخته شده که علی القاعده باید بالای ۵۰ سال می‌داشت بر اثر عمل ساکشن و برداشتن چربی شکم دار فانی را وداع گفت!"

عباس عبدی ادامه می‌دهد: "چاقی نیز از این قاعده مستثنی نیست، اگر در گذشته افراد چاق اعم از زن یا مرد زیبا به نظر می‌رسیدند، امروز قضیه فرق می‌کند. در این نوشته می‌کوشم یکی از دلایل تغییر ذائقه را شرح دهم. اگر از کسی که در تهران زندگی می‌کند و با محلات آن آشناست، بپرسیم که نظرش درباره زیبایی‌شناسی کلمات"عباس آباد"، "علی آباد" یا "حسن آباد"، "یوسف‌آباد"، "جوادیه"، "قیطریه" و "حشمتیه" چیست، چه پاسخی خواهد داد؟

پاسخ داده شده بر حسب موقعیت جغرافیایی و اقتصادی و اجتماعی محله‌ای که به این اسامی مربوط می‌شود فرق می‌کند، به عبارت دیگر هر چه محله مربوطه، از موقعیت شهری بهتری برخوردار باشد، کلمه مرتبط با آن محله نیز زیبایی‌شناسی بیشتری خواهد داشت، در حالی که به نظر می‌رسد زیبایی‌شناسی کلمات را باید از آهنگ و آوای خود کلمات استخراج کرد."

"چاقی هم از این قاعده تبعیت می‌کرد. در گذشته، چاقی عادی و نه چاقی بیمارگونه، نمادی از ثروت و دارایی و رتبه بالاتر اجتماعی محسوب می‌شد لذا زیبا هم می‌نمود! در نتیجه چاقی نماد دارایی و تشخص می‌شد و صورت‌های افراد چاق طراوت بیشتری داشت و زنان چاق هم برای زایمان، دارای سلامتی بیشتری معرفی می‌شدند.

ولی هنگامی که اقتصاد مردم به اندازه‌ای پیشرفت کرد که همه می‌توانستند به اندازه‌ای بخورند که چاق شوند، از یک طرف چاقی آن معنا و مفهوم متمایزکننده پیشین خود را از دست داد و از طرف دیگر کار کردن نیز ارزش و اعتبار شد، در نتیجه چاقی به مرور و کم‌کم فاقد ارزش زیبایی شناسانه گردید و حتی معنای معکوس نیز پیدا کرد... ."