جاباما
۳۵۱۹۸۲
۷ نظر
۵۱۱۶
۷ نظر
۵۱۱۶
پ

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

قشنگ معلوم است که عصبانی است. کی عصبانی نیست؟ قشنگ معلوم است که این همه سال بیرون ماندن از عرصه اجرا و تنبیه شدن بابت ساده ترین حرف ها و رفتارها چقدر برایش سنگین تمام شده...

هفته نامه تماشاگران امروز: قشنگ معلوم است که عصبانی است. کی عصبانی نیست؟ قشنگ معلوم است که این همه سال بیرون ماندن از عرصه اجرا و تنبیه شدن بابت ساده ترین حرف ها و رفتارها چقدر برایش سنگین تمام شده. معلوم است که تماشای آنچه که بر زندگی مردم می رود و آنچه دور و برش می گذرد، وقتی که تریبونی نداشتهتا بتواند حتی طرح موضوع کند، چقدر برایش رنج آور بوده.

مجری محبوب کرجی که دهه هفتاد و در عصر بی رسانگی یکهو ستارهشد و البته خیلی زود هم از مقابل چشم ها کنار رفت. جواد یحیوی، حالا در پنجمین دهه زندگی انگار دارد به هر دری می زند تا سال های رفته را جبران کند. از تئاتر و سینماتا اجرای برنامه اینترنتی، برای اینکه نشان دهد این همهس ال را ناجوانمردانه پشت خط مانده است اما قشنگ معلوم است که حتی از این کارهایش هم به رضایت خاطری که باید نمی رسد. همین دلتنگی همه جانبهای که در هر جمله اش هست، همین که خودش منتقد آخرین دلمشغولی هایش هم هست.

جوادیحیوی ساده و راحت برای مصاحبه آمد. نه شرط گذاشت، نه نیازی به خواندن و اصلاح مجدد حرف هایش می دی و نه از گفتن نظراتش ابایی داشت. یک جور درویشی و جسارت توأمان که این روزها گوهر نایابی است. سعی کردیم با او حرف های تازه ای بزنیمو البته کمی کلنجار برویم. بدون اینکه نیازی به بازگویی مسائل خانوادگی اش باشد، بدون مجیز و ملامت. شاید شبیه همان برخوردی که اگر خودش بودو امروز دوربین و بیننده میلیونی در اختیارداشت، می توانستباطرف مصاحبه اش داشتهب اشد.

پرسش و پاسخ ما را بدون ممیزی و البته کمی خلاصه تر از آنچه در اصل بود می بینید. از جواد یحیوی خوش تان بیاید یا نه، می توانید تایید کنید که او سعی می کند خودش باشد. اوریجینال. با همه ضعف ها و قوت هایش. این تلاش برای صداقت و راحتی حتی اگر به کمال نتیجه نداده باشد، قابل احترام است. به شدت.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

می خواستیم درباره ممنوع التصویرها در تلویزیون حرف بزنیم. امسال یکسری اتفاقات تازه افتاده و افرادی مثل رضا رشیدپور، مهران مدیری، فرزاد حسنی و ... به تلویزیون برگشته اند. در تلویزیون چه اتفاقی افتاده، در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد؟

- بخواهم راستش را بگویم من اصلا الان به این مسئله فکر نمی کنم. یعنی مدت هاست دیگر به آن فکر نمی کنم. برای این که جذابیت هایش را برایم از دست داده...

تلویزیون؟

- بله. تلویزیون و نگاهی که بر آن حاکم است. همان موقع هم که ما آنجا بودیم ذوق زده کار در تلویزیون نبودیم. همانزمان هم مدام دعوا می کردیم که این شیوه، شیوه درستی نیست. سابقه من در تلویزیون یعنی اولین اجرایم به سال ۷۶۵ برمی گردد. قبل از آن در رادیو گویندگی و گزارشگری کردم و در تلویزیون در شبکه دو، سال ۷۳ دستیار تهیه بودم ولی اگر فقط اجرا را در نظر بگیریم در این ۱۸ سال نزدیک به ۱۲ سال آن را من ممنوع الکار بودم و فقط شش هفت سال آن را کار کردم.

که بیشتر هم همان اوایل بود.

- بله، من ۷۶ تا ۷۸ کار کردم. یعنی حدود دو سه سال، بعد دیگر کار نکردم تا ۸۱.

این ممنوع التصویری اولیه به خاطر حضور در مهمانی بود؟

- نه، برای اجرایم در برنامه طعم آفتاب بود.

آن زمان اولین شومنی بودی که بعد از رفتن شهریاری و آتش افروز گل کرده بودی و یک مقدار هم شیک تر بودی.

- الان که عکس های خودم را می بینم اصلا آدم شیکی نبودم. آنقدر تلویزیون ما بیچاره بوده...

به نسبت معیارهای آن زمان...

- من فقط کتم را درآورده بودم و مثلا روی زمین می نشستم یا کارهای دیگری می کردم که مجری ها آن زمان نمی کردند. همان موقع در تابستان ۷۷ برای اینکه کاظم احمدزاده در طعم آفتاب بدون کت اجرا کند، تقریبا با هم دعوا کردیم.

او هم کلیشه ای بود.

- همه تلویزیون کلیشه بود و هیچ کس جز این نبود. ما سعی کردیم یک مقدار این فضا را بشکنیم و گفتگوهای مان یک مقدار غیررسمی تر شد. هیچ وقت به معنای جدی و واقعی به هاردتاک دست پیدا نکردیم ولی یک مقدار گپ های مان راحتتر و گوشه دارتر بود. حرف هایی که تاآن زمان نمی دانم چرا تلویزیون از گفتن آن ابا داشت و هنوز هم از آن ابا دارد را گفتیم. آ« زمان درباره ماهواره و وجود و ظهور آن حرف زدیم و توبیخ شدیم.

آقای لاریجانی روی آنتن زنده تلویزیون مد و نشست گفت ما باید تکلیف مان را با تو روشن کنیم. وقتی ماهواره در این مملکتغیرقانونی و غیراخلاقی و غیردینی است مجری ما که سخنگوی سیستم است نباید درباره آن حرف بزند. آن زمان آوردن اسم ماهواره در تلویزیون باعث توبیخ و ممنوع الکاری شد اما امروز باید بجنگیم برای اینکه آگهی فیلم های سینمایی مان را جم پخش می کند جلویش را بگیریم یا نگیریم.

الان هم اسم تلگرام تابو است.

- هر بار یک مسئله بی معنی تابو است، فقط به این دلیل که حواس ما نیست که این رودخانه در جریان است.

ممنوع التصویری بعدی چه زمانی بود؟

- ۷۸ بار اولی بود که ممنوع التصویر شدم که حدود سه سال و نیم طول کشید.

کارمند تلویزیون بودی؟

- نه، من هیچ وقت کارمند تلویزیون نبودم.

پس ممنوع التصویر نشدی، دیگر به تو کار ندادند.

- نه. اگر بیرون هم کاری اجرا می کردم که قرار بود در تلویزیون پخش شود، مجوز نمی گرفت.

به طور رسمی که نگفتند ممنوع التصویر هستی؟

- هیچ وقت به طور رسمی نمی گویند، الان هم نگفته اند.

چه شد که بعد از سال ۷۸ دوباره برگشتی؟

- بعد از مدتی با جابجایی هایی در مدیریت صدا و سیما مذاکراتی شد و من برگشتم. زمان لاریجانی برگشتم ولی با این اجازه که فقط در شبکه های استانی کار کنم و آن زمان «تهران» جزو شبکه های استانی محسوب می شد، بنابراین من می توانستم در شبکه تهران کار کنم.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

یک برنامه شبانه داشتی.

- یک برنامه هفتگی داشتم که شب بود. به اسم آدینه که با محمود علیقلی با هم اجرا می کردیم. یکی دو دوره جشن رمضان داشتم. یک مدتی هم برنامه صبح ها را اجرا می کردم. مسابقه های تلفنی زیاد اجرا کردم.

اینها را اجرا می کردی که یک جورهایی مجوز ورود بگیری؟

- نه، آن زمان یا هنوز هم برنامه جدی کار کردن یعنی برنامه سیاسی که من نه دوستش دارم و نه اهل این بازی هستم. باید برنامه مذهبی کار می کردم که با تلقی که از دین در سازمان بود، من حداقل با شکل ارائه اش مشکل داشتم. بنابراین برنامه مذهبی جدی هم نمی شد کار کرد. برنامهاجتماعی هم نمی شد کار کرد. البته الان هم می گویند برنامه اجتماعی کار می کنند ولی به نظر من برنامهای که هیچ مستندات اجتماعی نداشته باشد، اجتماعی نیست. ما در صدا و سیما هیچ وقت ظرفیت برخورد مستند با جامعه را نداشته ایم. همان موقع هم که پورمحمدی مدیر گروه اجتماعی شبکه یک بود، من آنجا یک برنامه دوربین مخفی کار می کردم به اسم «ما و ما».

اولین اجرای تلویزیونی ام همان برنامه بود. به خاطر دوربین مخفی ها من با میکروفون و دوربین خیلی زیاد بین مردم بودم، در موقعیت های واقعی مردم بودم نه موقعیت های تنظیم شده برای فیلمبرداری. دغدغه های خودم هم به عنوان یک جوان بیست و دو سه ساله همین چیزها بود و برایم اهمیت داشت که تلویزیون ما چقدر آیینه جامعه ماست. شما صدتا نباید دارید برای اینکه یک تصویر لانگ شات از یک میدان در همین شهر بگیرید. بعد چطور ما در فضای برنامه سازی اجتماعی وارد جهان و دنیای آدم ها شویم؟ چطوری راجع به تردیدها، ایمان و شادی ها و غم های شان یا موفقیت ها و عدم موفقیت های شان حرف بزنیم؟

یعنی خود خودشان را نمی توانیم نشان بدهیم.

- ما اصلا در لانگ شات نمی توانیم اینها را نشان بدهیم. می گوییم پشت موهای طرف بلند است، نمی توانیم پخش کنیم. تحمل پشت موی یک شهروند را نداریم. می خواهیم بگویم آن زمان اگر یکی از معانی کار جدی کردن کار اجتاعی بود، ارتباط صدا و سیما با جامعه قطع بود و باید در لابراتوار درست می شد. من باید می آمدم در خیابان کلمات را از دهان شما مخی گرفتم، می بردم در باکس مونتاژ یک جمله می ساختم که همه مشت محکمی در دهان آمریکا می زنند. اینکه دیگر کار اجتماعی نمی شد. سیاسی و مذهبی و معارفی هم نمی شد کار کرد.

بنابراین برای من جذاب تر بود که بروم مسابقه کار کنم. در مسابقه تلفنی که یک بیس انیمیشنی کامپیوتری دوزاری داشت. کار کردن برای من در فضای یک مسابقه راحت تر و درست تر بود. در این فضا نه قرار بود صبح که سر کار می آیم به کسی درود و سلام بگویم نه قرار بود به کسی تعزیت و تهنیت بگویم و ... صاف می رفتم سراغ آن قواعدی که با مخاطبم تعریف کرده بودم و آن را اجرا می کردم.

ولی اگر کسی اینقدر جدی که می گویی دغدغه های اجتماعی داشته باشد بعد بیاید و یک مسابقه ساده اجرا کند، ممکن است ارضا بشود.

- حتما همین طور است.

اگر خیلی آرامانگرایانه تر به ماجرا نگاه می کردی، آن مسابقه را هم نباید اجرا می کردی.

- اول اینکه به من هم چقدر برنامه جدی می دادند. بعد هم ما در فرهنگ می خواستیم متناسب با هضم و جذب مخاطب ریز ریز روی او کار کنیم. بنابراین می گفتیم می توانی بروی در یک برنامه دهانت را باز کنی و هر چه دلت می خواهد بگویی و صد واحد اطلاعات به بیننده بدهی تا روز بعد برنامه تعطیل شود و خودت هم ممنوع التصویر شوی یا یک برنامه روتین بگیری و در روز دو واحد اطلاعات به بیننده بدهی، دو نکته بگویی، یک کنایه بزنی و ... ولی هزار برنامه بروی. آن زمان با همین تفکر که میدان را نباید خالی کرد، این رسانه برای ماست و برای مردم است و باید حرف مردم زده شود.

اگر من نباشم شخص دیگری می رود چاخان تحویل مردم می دهد و ... با همه اینها می رفتم و مسابقه اجرا می کرم و از آن تفکر ایده آلیستی که بروم هارد تاک بگیرم وزیر و وکیل را به صلابه بکشم، فاصله گرفتم. فقط برای اینکه بتوانم ذره ذره حرف بزنم. اما یک روز متوجه شدم این دوز رقیق شده ای که داشتم تجربه می کردم، در هیاهوی رسانه گم است و اصلا شنیده نمی شود و خودم هم دارم دچار استحاله می شوم و به مسابقه تلفنی کار کردن راضی شده بودم و در نهایت هم آن نارضایتی که می گویی از خودم داشتم و شاید به همین دلیل ارتباط من با تلویزیون کم و کمتر شد. برای اینکه خودم هم درگیر این بودم که اگر در تلویزیون نشود کار موثر و مفید انجام داد، حتما جای دیگری کار بهتری از من بر می آید. دلیلی ندارد اینجا بایستم و درجا بزنم.

یک دوره ای بعد از اینکه مجری های جوان تر به صدا و سیما آمدن پوشیدن لباس های رنگی تر در بین آقایان بیشتر شد.

- همان زمان در طعم آفتاب وقتی قرار شد بدون کت اجرا کنیم و یک مقدار راحت تر باشیم، رفتیم چند پیراهن لیمویی و سبز و آبی آسمانی گرفتیم با شلوار کتان سفید و کفش کالج سفید. آن زمان هیچ کس آنلباس را در تلویزیون نمی پوشید. از آنجا یک مقدار این ماجرا شروع شد. همان روزها همکارهای من به من پالس های خوب دادند. فرزاد حسنی بعد از اولین اجرایش به من گفت نظرت چی بود و از من نظر خواست. فرزاد حسنی بعد از اینکه از اجرایش با رادان بیرون آمد را در محوطه جام جم دیدم. به من گفت کاری کردم که تو سال ها پیش کردی. گفتگویی را با رییس پلیس گرفتم که خط شکنش سال ها پیش تو بودی. این پالس ها خیلی خوب بود.

به فرزاد نگفتید کار تو فرق می کرد؟

- بله. بعدها گفتم که جنسش با هم فرق می کرد. آن رفتاری که فرزاد کرد، رفتاری نبود که من می کردم. اینکه طرف اسمش شبیه بهرام رادان باشد، بپرسی تو خوش تیپ تری یا بهرام، این خیلی سوال بی معنی و بی ربطی است. رییس پلیس است و قرار نیست خوش تیپ باشد ولی از یک بابت خوب بود چون فرزاد همیشه همه را از زاویه بالا نگاه می کند اما اگر بلدی و می توانی، رییس پلیس را گوشه رینگ بگذار نه یک شهروند عادی معمولی را بیاور بگو ۵۰ میلیون می دهیم، بعد بگو زرشک! چرا یک آدمی که همینجوری هم جلوی دوربین دست و پایش می لفرزد و آب دهانش را نمی تواند قورت بدهد را خراب می کنی؟

در ماجرای رادان هم اگر یک مقدار مدیریت شده تر و هوشمندانهتر برخورد می کرد می توانست ادامه بدهد.

- فرزاد آن موقع می خواست که آن کار را انجام بدهد. برای اینکه قبلش یک مجموعه گفتگوهایی انجام داده بود که مردم خیلی آنها را دوست نداشتند. برای همین می خواست یک جایی به نفع مردم خودی نشان بدهد.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

برنامه محرمانه را می گویی؟

- بله. در دفتر آقای هاشمی با او گفتگو کرد. با ناطق گفتگو کرد. ناطق داشت خاطرات ورود امام و ۱۲ فروردین را می گفت، فرزاد گوله گوله اشک می ریخت. بعد از برنامه ناطق بهش گفته بود: «آخه فلانی من که خودم اونجا بودم اینجوری اشک نمی ریزم، آن وقت تو...». از فیدبکی که از آن گفتگوها گرفته بود، یک مقدار ناراضی بود. اینکه فرزاد باهوش است، سواد اجرا دارد و ویژگی های خاصی دارد که خیلی از امروزی ها ندارند، در این شکی نیست.

خیلی ها در تلویزیون گل کردند و مدت زیادی بودند مثل فرزاد حسنی و رضا رشیدپور، یا شهاب حسینی که ترکاند اما تو تا آمدی اوج بگیری...

- شهاب هیچ وقت در تلویزیون استار نشد.

با اکسیژن...

- اکسیژن برنامه اش گرفت ولی من بعد از آن هم با شهاب یک برنامه اجرای دو نفره داشتیم ولی برنامه دیده نشد. شهاب خیلی کار هوشمندانه ای کرد که سراغ بازی رفت. او مغز اجرا نداشت.

یعنی سرعت عمل انتقال مفاهیم جلوی دوربین و ...

- امروز با شهاب که حرف می زنی متوجه می شوی سوادش هم افزایش پیدا کرده. آن روز برای اجرا سواد خوبی هم نداشت. ما با هم یک برنامه ضبط می کردیم که تولیدی بود. با من جدا می گرفتند، با شهاب هم جدا می گرفتند.

من می رفتم در استودیو پلاتوهای ۸ برنامه را می گفتم و می آمدم. بعد قرار بود فردایش با شهاب بگیرند و دوباره پس فردا من می دیدم سه روز من را آفیش نمی کنند. می پرسیدم، می گفتند برنامه شهاب پیش نمی رود. بعد شهاب من را دید می گفت چطوری می روی ۸ برنامهرا می گویی و می آیی؟ می گفت من یادم نمی ماند، تپق می زنم و ... سرعت را پایین بیاور تابا هم برویم. حضور ذهن و تمرکز و حاضرجوابی اجرا را نداشت. امروز از این نظرها خیلی بهتر شده. مسئله این است که شهاب مال این کار نبود و استعداد خودش را پیدا کرد.

ولی کلا نبود یحیوی زود فراموش شد. مجری های بعد از تو خیلی گل کردند.

- دارم فیدبک آدم ها را در خیابان می بینم. من۹ سال است روی آنتن تلویزیون نیستم ولی هنوز مردم من را می شناسند و با من معاشرت می کنند و در خیابان من را به اسم کوچک صدا می کنند و این برای من ارزش دارد چون نشان می دهد که من فراموش نشده ام. خیلی از بچه هایی که بعد از من آمدند و چهره شدند، جنس کارشان را من نمی پسندم و به آن نقد دارم ولی شاید برای ماندن یا شاید برای اسم و فیس بودن یا فراموش نشدن آن رویه درست تر بود. یک جای دیگر من گفتگو کردم باعث دلخوری رضا رشیدپور هم شد.

اینکه گفته بودید دیدن شدن برایش اهمیت دارد؟

- اول حرفم این بود که چرا فضای فرهنگی و رسانه ای در سرزمین ما آنقدر باثبات نیست که یک چهره فعال رسانه ای مثل رضا رشیدپور برای اینکه بتواند کار کند یک روز باید با شبکه ایرانیان برای مشایی کار کند.

این را که تکذیب کرد.

- من هم امروز اگر هر کس بگوید برای مشایی کار کردی تکذیب می کنم. مجوز شبکه ایرانیان را پسر آقای خزعلی گرفت و علیرضا داد که رفیق فابریک آقای حسینی وزیر ارشاد آن زمان بود. ایرانیان لوگوی چه کسی بود؟ که بعدا دانشگاه ایرانیان و مرکز ایرانیان و ... راه افتاد؟ شبکه ایرانیان هم زیرمجموعه همان پکیج بود. کاری ندارد که بعدا تکذیب کنیم و بگوییم ربطی نداشت.

من اگر جای رشیدپور باشم می گویم جواد یحیوی هم سال ۸۸ برای میتینگ انتخاباتی موسوی کار کرد و بعد الان هم با فضای اینترنتی کار می کند. همان انتقاداتی که به رشیدپور داشتی.

- مهم این است که تو تکلیفت با فضای اطرافت روشن باشد. اگر ما در فضای فرهنگ و هنر فکر و فعالیت می کنیم و فکر می کنیم در این حوزه مسئولیت هایی داریم و برای روشنگری یا آگاهی بخشیدن و اصلا آگاهی کسب کردن در جامعه تکلیفی داریم پس باید تکلیف مان با فضای فکری مان روشن باشد. من هر چیزی که قبلا درباره اش حرف زدم تا امروز هم درباره همان حرف می زنم. این نیست که هر بار به یکی از جریانات فکری خودم را قلاب کنم و فرصتی برای بیزینس، کار و دیده شدن ایجاد کنم. این بحث من بود که آنجا کامل منتشر نشد.

شما از همان ابتدا گفتید آدم سیاسی نیستم به همین خاطر برنامه سیاسی کار نکردم. کار تبلیغاتی کردن برای یک نامزد انتخابات انجام دادن هم یک علقه ای می خواهد. بعید است که بدون دلبستگی این کار را انجام داده باشید.

- اگر تو در فضای اجتماعی در تعقیب یک ایده و فکری هستی، طبیعتا به جریانات سیاسی که فضای آن اجتماع را تعریف و هدایت می کند وصل می شوی. موضوع سیاسی بازی به این معنا که تو کار حزبی کنی نیست. یک جایی می بینی که اتفاق وحشتناکی در سرزمینت دارد رخ می دهد و مثل یک خیانت بزرگ است و تو به عنوان آدمی که مردم می شناسندت، اگر های کنی چهار نفر بیشتر متوجه می شوند. خب اینها را باید بگویی.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

این خطر که می گویی یعنی در واقع از انتخاب مجدد آقای احمدی نژاد می ترسیدی؟

- بله. به خاطر اینکه یک دوره کار او را دیده بودیم و از طرفی من با احمدی نژاد قبل از اینکه شهردار تهران شود کار کرده بودم و او را می شناختم. از زمان شورای شهری که احمدی نزاد را به عنوان شهردار معرفی کرد. ما برای انتخابات آن شورا قرار بود در شبکه تهران یک برنامه بسازیم. آقای عطابخشی تهیه کننده آن برنامه بود. عطابخشی آمد گفت من مهمان های سیاسی و کارشناس ها را چه کنم؟ گفتند نمی خواهد تو کاری کنی، ما یک نفر را به تو معرفی می کنیم.

او می گوید با چهمهمانی درباره چه چیزی حرف بزنید. یعنی در حقیقت مهمان ها و سرفصل ها را آن شخص تعیین می کرد. یک روز در اتاق یک روز تعطیل نشسته بودیم، یکباره دیدیم در چارچوب در اتاق یک آقای [...] با یک کیف ایستاده، گفت من دکتر احمدی نژاد کارشناس این برنامه انتخاباتی هستم. لیست برنامهای که انتخابات شورای شهر را در شبکهتهران پیش می برد و فهرست مهمان ها و کارشناس هایش را احمدی نژاد تنظیم می کرد. بعد کهآن برنامهتمام شد و خیلی از آدم ها همان لیست و خیلی از آدم هایی که آن برنامه آنها را ساپورت می کرد وارد شورای شهر شدند و مدت ها بعد یک روز رفقا گفتند آن رفیق تان که برای آن برنامهبه اتاق تان می آمد شهردار تهران شد! کی؟ احمدی نژاد!

برای انتخابات مجلس ریاست جمهوری ۹۲ اگر می گفتند بیا کمک کن احساس مسئولیت نداشتی که بروی؟

- این احساس مسئولیت وجود دارد اما در سال ۸۸ فقط تریبون من میکروفنی است که برایم روشن می شد که حالا یا تلویزیون بود یا یک فضا یا میتینگ انتخاباتی اما الان گشایش اتفاق افتاده و ما مجموعه ای از رسانه ها را در اختیار داریم.

تو در اینستاگرامت شعارهای تبلیغاتی مثل تکرار می کنم یا رأی می دهم را گذاشتی؟

- من اصلا اینستاگرام ندارم.

بالاخره اینکه می گویی من اگر هورا بکشم دوتا آدم را می توانم روشن کنم کجا این کار را کردی؟

- من هیچ کاری نکردم.

پس سرخورده شده بودی.

- این سرخوردگی بعد از سال ۸۸ برای همه پیش آمد ولی معنای آن کار نکردن یا افسردگی نیست. امروز اگر در زمینه فرهنگ و اجتماع من بتوانم در یک لاین دیگر و در یک رسانه دیگر عکس العمل خودم را نشان بدهم.

به نظر می رسد از پاسخ دادن طفره می روی. در یک دوره ای یک کاری کرده ای که می گویی خیلی هزینهداشته و خیلی هم محترم است ولی ۴ سال بعد در سال ۹۲ حس کرده ای نباید دوباره در چنین فضایی قرار بگیری و یک بار هزینه داده ای دیگر نباید این کار را بکنی.

- نه. تو فکر می کنی یک مسئله یک جواب دارد. وقتی ریاضی به مسئله نگاه کنیم دو به اضافه دو، چهار می شود و اگر نمی گویی چهار پس نمی خواهی بگویی ۴. نه این مسئله ریاضی نیست. یک مجموعه پارامترهایی وجود دارد که وقتی اینها را کنار هم می گذاری و جمع بندی می کنی برای تو یک استراتژی هایی تعریف می کند که رفتارت است. تو می گویی این رفتار تو که نرفتی دوباره میتینگ اجرا کنی و در اینستاگرامت هم نگذاشتی از کجاآمد؟

تو آن شکل پررنگی که قبلا عمل کرده بودی بعدا عمل نکردی، این صفر و یک است و باید دلیلی داشته باشد.

- من همین امروز در آپارات یک برنامه سینمایی - فرهنگی می سازم. در اولین گفتگوهم می روم و با آقای نوش آبادی سخنگوی وزارت ارشاد صحبت می کنم. بنابراین من همچنان به آن تعلق خاطرهایم در یک لاین و فضای دیگر عمل می کنم. اینکه از نظر سیاسی و انتخاباتی دیگر فعالیت ندارم برای این است که ضرورت آن روز احمدی نژاد را دیگر ندارم.

آقای نوش آبادی هم که به نظر می رسد سخنگوی وزارتارشاد یک دولت اصولگراست تا دولت آقای روحانی.

- بله. یکی از سوال های من دقیقا همین بود.

آدم فکر می کند یحیوی این برنامه را می سازد تا با تلویزیون رقابت کند و مرحله بعد از تلویزیون زنگ بزنند می گویند بیاحالا برای تلویزیون برنامه بساز. همان اتفاقی که برای آقای رشیدپور افتاد.

- چرا سناریویی که برای یک آدمی اتفاق افتاد را به دیگران هم تعمیم می دهید؟

تعمیم نمی دهیم ولی تصورش هم خیلی غیرطبیعی نیست. برنامه تو تقریبا جای برنامه رشیدپور را در آپارات گرفته.

- بله. به این دلیل که برای آپاراتی ها این تایم (آخر شبپنجشنبه، زمان پخش برنامه آپاراتچی) جذاب است. برای اینکه در آخر هفته آدم ها در نت دنبال علاقه های شخصی تر خودشان هستند.

الان این تصور ما در مورد دعوت به تلویزیون خیلی اشتباه است؟

- من اصلا میلی به برگشتن ندارم.

حتی اگر پیشنهادی بشود؟

- درتمام این سال ها بارها آدم هایی زنگ زدند گفتند ما حرف زده ایم و حل شده برگرد تلویزیون، من هم گفتم شما برو حلش کن بعد بیا. ولی هیچ وقت حل نشده. بعد هم من وقتی درباره تلویزیون حرف می زنم درباره یک جایی که دوست دارم به آن برگردم حرف نمی زنم. می گویم تلویزیون بازنده یک فضای رسانه ای است. من برای چی باید دوباره به تیم بازنده برگردم.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

رشیدپور هم قبل از بازگشتش همین ها را می گفت.

- هر کسی مسئول اعمال خودش است. من همین الان رفتاری از رشیدپور درباره ۴ سال گذشته گفتم که نشان می دهد موضع گیری روشن ذهنی و فکری ندارد.

الان این انتقاد به رشیدپور وجود دارد که تو اگر معتقد بودی در تلویزیون نمی شود کار کرد و نسبت به آن موضع داشتی چرا با یک تلفن برگشتی؟

- یک زمانی رضا به من گفت تو نمی آیی در شبکه ایرانیان اجرا کنی چون می خواهی به تلویزیون برگردی.

این احساس وجوددارد که تو هم از مجری های بعد از خودت خوشت نمی آید.

- من بارها مصاحبه کردهام و از من پرسیده اند کدام مجری ها بهتر هستند و من دو سه تا اسم داده ام.

جواد یحیوی بالاخره زندگی دارد و تلویزیون هم سی میلیون بیننده دارد. اگر فردا یک نفر بیاید بگوید این مهر و امضا تو می توانی به تلویزیون برگردی.

- اگر در تلویزیون نشود کاری انجام داد که امروز معتقدم نمی شود، من هرگز بر نمی گردم. مشخص است که تلویزیون علاقه مند است یک آدم هایی را بیاورد و یک آدم هایی را بیرون کند.

شایدر ضا رشیدپور هم الان آن مهر و امضارا گرفته و به این نتیجه رسیده که می تواند کار کند.

- بسم الله! من که به او نمی گویم کار نکند. الان از عید تا حالا رضا (رشیدپور) دیده شده؟ کاری که فرزاد می کند (برنامه اکسیر) خوب است؟ مهران مدیری برنامه خوبی می سازد؟ رامبد جوان برنامه خوبی می سازد؟ برنامه رامبد روی دست مردم سوار است و هر کسی هم می آید داخل همه دست و هورا بعد هم می گوییم شادیم. شادی که قراردادی و با اشاره های مدیر صحنه باشد مثل قراردادهای تاکسیرانی است که می گوید خط تو از اینجا تا آنجاست. اینکه دیگر شادی نیست. این یک شوی تلویزیونی است که یک شکلی از شادی را ابراز می کنیم.

با حرف هایی که خودت گفتی توجیه رامبد جوان هم لابد همین است که از این رسانه استفاده می کنم که یک مقدار کار فرهنگی انجام داده باشم.

- دمش گرم و نوش جانش. اما امروز من نمی توانم این کار را انجام بدهم. من نگاه و نقد خودم را دارم.

پس الان سلیقه ات تغییر کرده؟

- نه، یک عمری همین بوده.

احسان علیخانی هم خیلی معتقد است که یک کلمه حرف نمی زند مگر اینکه به آن اعتقادداشته باشد و در فضایی هم کار می کند که همیشه دغدغه تو بوده یعنی فضای اجتماعی و رو در رو با مردم. البته رشیدپور یک بار به ما گفت احسان علیخانی همیشه خواسته فرزاد حسنی باشد.

- من امروز احسان را خیلی دوست دارم. هر چه پیش آمده بهتر شده ولی شروعش را دوست نداشتم. از همان ابتدا من را یاد آکسان گذاری ها و لحن فرزاد می انداخت ولی رضا رشیدپور نمی توانداین را بگوید برای اینکه او خودش با اکسان ها و جنس حرف زدن های محمود شهریاری با مردم حرف زده. اصلا اینکه کی از چه کسی تاثیر می گیرد اهمیت ندارد. احسان هزار بار گفته من اجرای جواد یحیوی را دیدم عاشق اجرا شدم. بارها به خودم هم گفته و من لطف احسان را به خودم دیدهام. می گویم کاراکتر امروز احسان را دوست دارم برای اینکه خودش را از خیلی از پوسته ها و کلیشه ها رها کرده و ادبیاتش با ادبیات مردم به یک نزدیکی رسیده که حرفش را می شود فهمید.

نقدی که به شومن های ما وارد می شود این است که انگار می خواهند بگویند خیلی به همه چیز مسلط اند و همه چیز را از همه بهتر می دانند.

- خیلی از بچه ها برای شان مهم است که سر صحنه قهرمان باشند و گل را خودشان بزنند. اصلا برای شان مهم نیست که برای برنامه شان چه اتفاقی می افتد، طرف برنامه و باکس و استیج را نابود می کند فقط برای اینکه بگوید دیدید من چه کردم!

توقع ما از برنامه آپاراتچی تو هم خیلی بیشتر بود. فکر می کردیم این بچه هایی که ما ممی شناسیم حتما از این مدیوم استفاده کرده اندکار متفاوت تری از آنچه در تلویزیون انجام می شود ارائه کنند.

- این مهم ترین اشکالی است که همه بچه هایی که در رسانه های جدید و در فضای مجازی کار می کننددارند. ما هم داریم. باید از این گذر کرد. ما برای برنامه سازی در این فضا تربیت نشده ایم.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

چه فضایی؟

- مدیوم جدید.

شما داریدیک برنامه تلویزیونی می سازید.

- نباید یک برنامه تلویزیونی بسازیم.

یک برنامه تلویزیونی خیلی خوب اگر بسازید در یک شبکه تلویزیونی هم می شود پخش شود. مدیوم خیلی متفاوت نیست.

- نه با تو موافق نیستم. پس تفاوت ها چیست؟

شما یکسری محدودیت های تلویزیون را ندارید ولی تصویر و متن و موسیقی در تلویزیون هست.

- درست می گویی. اینجا ابزارهای ما برای تولید یک محصول بصری همان ابزارهاست اما ما باید این را درست کنیم کهباور کنیم این یک مدیوم متفاوت است. مثلا می گوینددیددر شب دیده شد ولی چی دیده شد؟ یکسری ویدئوهای دو سه دقیقه ای از هر گفتگو دیده شد. کسی ننشست ۴۰ دقیقه را کامل ببیند. این مدیومی است که مثلا پشت چراغ قرمز یک ویدئوی کوتاه لود می شود و می بینیم. باید متناسب با آن بسازیم.

برنامه سینمایی یعنی برنامه ای که از رنگ و دکور و ... هم مشخص باشد که سینمایی است. وقتی به مدیوم شما می رسیم که ضرب آهنگ و همه جذابیت سینما را باید یک جا داشته باشد.

- یک روز بیا دفتر ما ببین در چه فضایی داریم برنامه تولید مین کنیم. تهیه کننده برنامه ما یک آقایی به نام حامد قشلاقی است که هیچ ردی از ایشان در عرصه فرهنگ وجود ندارد و آپارات می گوید ایشان تهیه کننده باشد.

به ما حق می دهید توقع مان بیشتر باشد؟

- حتما. این برنامه تا به حال سه قسمتر ف۵ته.

جیرانی در همین مدت بیشتر گل کرده.

- او تیم تخصصی هفت را دارد که سه سال با هم کار کرده اند. خیلی متخصص تر است. فضای ما مخیلی عمومی تر است. الان ما بیشتر مراقب این هستیم که مثل رضا به حاشیه سینما نیفتیم. خیلی از اتفاقاتی که در حاشیه سینما رخ می دهد زدر است و ما تلاش می کنیم زرد نباشیم.

مخاطب دوست دارد دوتا ایده جدید که در تلویزیون پیدا نمی شود را در برنامه تو ببیند.

- حرف تو درست است و ما هم هنوز به آن دست پیدانکرده ایم. به این دلیل که تو به جایی می رسی که قاچ زین را بچسبی سواری پیشکشت. ما برای کیفیت هایمان هزارتا امتیاز داده ایم و با ایده آل های مان فرسنگ ها فاصله داریم. مشخص است برنامه خیلی اشکال دارد. امیدواریم موفق شویم و بتوانیم انجامش دهیم. البته من خودم تردیددارم با این لشکر شکست خورده بشود ولی تلاش خودمان را می کنیم. خودآپارات هنوز رسانه خودش را نمی شناسد.

به من می گویند بیا برای باکس شب های ماه رمضان یک کاری را بسازیم. می گویم باکس ماه رمضان به چه درد تو می خورد؟ اصلا مال تو نیست. مال تلویزیون است. تیتر احمقانه همه گفتگوهایش هم این است: گفتگوی جنجالی... چه جنجالی؟ نشسته ایم با یک نفر راحت حرف زده ایم. چرا باید حتما صفت جنجالی را برای آن بیاوریمخ؟ ۴۰ هزار نفر می آیند می بینند بعد می گویند چه جنجالی؟ برای همین می گویم ما این مدیوم را نمی شناسیم. فقط همین را می دانیم که خط قرمزها یک مقدار آن طرف تر رفته مثلا دیگر ناظر پخش نداریم که بگوید رژ سحر قریشی را پاک کن. اصلا مگر رژ سحر قریشی مسئله من بوده؟

شهرت هیچ وقت برایت جذاب نبود؟

- این جذابیت برای من در همان سن بیست و سه چهار سالگی تجربه شده بود. روی جلد مجلات بودم و همه من را می شناختند.

شهرت حسی است که هیچ کس از آن سیر نمی شود. آدم ها حتی در ۵۰ سالگی هم دل شان می خواهد دیده شوند.

- جذاب است ولی برای آدمی که هدفش دیده شدن است.

برای تو جذاب نبود؟

- هیچ وقت. شاید همان اولش هم جذاب نبود چون آدمی که دیده شدن برایش اهمیت دارد چهار زانو وسط استودیو نمی نشیند. سعی می کند لباس خوب بپوشد و ژیگول باشد و ...

اتفاقا آن ساختارشکنی باعث شد بیشتر دیده شوی.

- من برای اینکه بیشتر دیده شوم ساختار نشکستم. آن ساختار غلط بود و باید شکسته می شد. ارتباط تلویزیون با جامعه اش قطع بود. ما اطوارهای رسانه ای آن طور که در غرب تجربه می شود را نمی دانیم داشته باشیم. طرف استار است با خودش مد می آورد. شلوار باب اسفنجی می پوشد از فردا مردم شلوار باب اسفنجی می پوشند. مد یا جریان فکری را با آن استارها به وجود می آورند.

الان هم این اتفاق می افتد. همه نگاه می کنند بهرام رادان روی بیلبورد چه پوشیده، تقلید می کنند.

- روی بیلبورد. روی آنتن اجازه نداری لباس آستین کوتاه بپوشی.

گفتگوی جنجالی با یک «جواد یحیویِ» عصبانی

روی آنتن هم مثلا مژده لواسانی طبق سلیقه اش یک رنگی می پوشد...

- چه کسی در خیابان مثل مژده لواسانی لباس می پوشد؟

یا چادری که آزاده نامداری مد کرد در قشر چادر به سر...

- چادر عربی که از قدیم بود یا چادر کش دار همیشه بوده و اگر مثل من در خانواده چادری زندگی کرده باشی این را دیده ای. بار اولی که آزاده نامداری یک برنامه ای را در شبکه تهران اجرا کرد، از استودیو که بیرون آمد من داشتم می رفتم برای یک برنامه ای آماده شوم، گفت چطور بود، کار من را دیدید؟ گفتم آره دیدم ولی تو که چادری نیستی چرا چادر سر می کنی؟ گفت معلوم است چادری نیستم؟ گفتم آره. من در خانواده چادری بزرگ شده ام می دانم چادر یعنی چی و در موقعیت های مختلف گرفتنش چطور است. تو چادری نیستی چرا روی آنتن خودت را با چادر معرفی می کنی؟ گفت فکر کردم این طور بهتر است.

یعنی برای اینکه به تلویزیون بیاید پوشش را عوض کرده بود؟

- از وقتی که جلوی دوربین آمد چادر سر کرد. البته درباره این هم خودش باید حرف بزند. این دیالوگ بین ما اتفاق افتاد. حرف من این است که تلویزیون ما هیچ وقت نتوانسته تیپ یا مد معرفی کند.

من عادل را دوست دارم و فکر می کنم کارش را درست انجام می دهد. نقد تکنیکی زیاد به او دارم. حرف زدنش را دوست ندارم و به نظرم یک جاهایی موقعیت های طلایی خودش را می کشد. وقتی دارد یک ارتباط را وصل یا قطع می کند درست همان لحظه قطع ارتباط زنده با مخاطب یا برگشتن بهآنتن درست زمانی که عادل لابلای کاغذهایش گم شده، درست هم که حرف نمی زند، به دوربین هم نگاه نمی کند و ... به جای اینکه حرف مهمش را آنجا بگوید. هزارتا گیر تکنیکی به عادل دارم ولی عادل یک کاراکتر دارد که موفق شده برای مخاطبان جهان فوتبالش که از پروفسور سمیعی تا من یا هر آدم دیگری هستیم موفق باشد. این کاراکتر، با این شلختگی بی تکنیکی اش به آدمی تبدیل شده که حرف تو را می زند و از جنس تو حرف می زند.

اینکه عادل از چه فرصت هایی بهره گرفته برای اینکه این کار را بکند، اینکه تلویزیون همیشه با فدراسیون فوتبال مشکل داشته برای اینکه پولش را ندهد و هر وقت فدراسیون پولش را می خواسته تلویزیون به عادل می گفته فدراسیون را خراب کن. عادل هم وقت داشته همه را از بالا تا پایین فدراسیون چک و لگدی کند که همیشه موضع خودش را نسبت به تلویزیون حفظ کند.

اینها همه به نفع اش تمام شده. من می خواهم بگویم مجموعه ای از پارامترهاست که این فرصت ها را می سازد. اینکه اصغر پورمحمدی هم رفسنجانی است و چقدر عادل را دوست دارد، به این قضیه ربط دارد یا نه و ... مجموعه عوامل به عادل این فرصت را داده و عادل کاراکتری است که از این فرصت ها به نفع مردم، فوتبال، برنامه اش و ... بهترین استفاده را کرده. نود یکی از معدود برنامه هایی است که در تمام این سال هایی که در تلویزیون نیستم دنبال می کنم.

سیامک رحمانی، فرهادعشوندی، فاطمه پاقلعه نژاد
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن برترین ها را نصب کنید.
درآمد ماهیانه 5-20 میلیون از توی خونه با موبایل

آموزش رایگان کسب درآمد 5-20 میلیون ماهیانه از خونه و فقط با یه موبایل ساده رو در یک وبینار رایگان آموزشی یاد بگیر

همراه با تضمین و گارانتی ضمانت کیفیت

پرداخت اقساطی و توسط متخصص مجرب

ايمپلنت با ١٥ سال گارانتي 8/8 ميليون تومان

ویزیت و مشاوره رایگان
ظرفیت و مدت محدود

محتوای حمایت شده

تبلیغات متنی

سایر رسانه ها

    نظر کاربران

    • بدون نام

      طعم آفتاب یکی از بهترین و موفقترین برنامه های تلویزیون بود، که هرگز نظیرش تکرار نشد

    • بدون نام

      ما آقا جواد را دوست داریم حرف دل ما رو زد اگر توی صداوسیما ده نفر با سواد ودلسوز مردم مثل آقا ی یحیوی بودند پر مخاطب ترین رسانه بود نه مثل الان که یه مشت آدم که فقط نگران منفعت خودشون هستند ............اونجا را میچرخونند

    • ناشناس

      چيزي كه درباره حسني ازاردهنده اول كلاه گيس پرپشتيه كه گذاشته دوم مدل زنانه عمل بينيش سوم لهن حرف زدنش..........

    • بدون نام

      از همه فقط ایراددددد گرفته. تو خوبی

    • بدون نام

      همون بهتر که ممنوع التصویر شدی

    • بدون نام

      از ادمایی که رازهای دیگران یا گفتگوهای دوتفرشون با دیگرانو منتشر میکنن خوشم نمیاد .

    • بدون نام

      ووي ووي وويييييي....دستاتو بشور بيا منم بخور داداش...

    ارسال نظر

    لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.

    از ارسال دیدگاه های نامرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.

    لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.

    در غیر این صورت، «برترین ها» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.

    بانک اطلاعات مشاغل تهران و کرج