سینماگران آمریکای لاتین در برابر ترامپ

روزنامه بانی فیلم: یک بازیگر مکزیکی و کارگردان اهل شیلی شناخته شده درباره قدرت و وظیفه‌ای که سینمای آمریکای لاتین برای مبارزه با نژادپرستی در عصر دونالد ترامپ دارد صحبت کردند.

به نقل از گاردین، با استناد به دو نفر از چهره های برتر سینمای آمریکای لاتین، سینمای این منطقه می تواند و باید «نژادپرستی و نفرتی» که صعود دونالد ترامپ به کاخ سفید مجسم می کند را به چالش بکشد.

گائل گارسیا برنال بازیگر و پابلو لارین کارگردان اخطار داده اند که جوی از تنش و خطر در ایالات متحده می‌تواند باعث شکل گیری خشونت سیاسی و حتی جنگ شود، اما همچنین می تواند یک پاسخ هنرمندانه پرانرژی را به وجود بیاورد. لارین، کارگردان اهل شیلی که فیلم بیوگرافیکی اش درباره جکی کندی با نقش آفرینی ناتالی پورتمن یکی از رقبای اصلی در فصل جوایز امسال است، می گوید «ترامپ کدهای هسته ای و ارتش آمریکا را دارد. ما چه چیزی داریم؟ یک دوربین. و من از آن استفاده خواهم کرد.»

برنال هم که ستاره مکزیکی «خاطرات موتورسیکلت» و «موزارت در جنگل» است، می گوید لاتین تبارهایی که در صنایع خلاق تاثیرگذار هستند باید از کسانی که امتیازهای کمتری دارند دفاع کنند. او گفت: «ما حقوق داریم و باید از کسانی حمایت کنیم که حقوق ندارند و تعدادشان هم خیلی زیاد است. نقش ما این است که بسیار هوشیار و بسیار صادق باشیم.»

لارین و برنال این صحبت ها را در مصاحبه ای با گاردین مطرح کردند که برای تبلیغ فیلم «نرودا» برگزار شد. این فیلم درباره شکار پابلو نرودا، شاعر و سناتور کمونیستی که مجبور شد بعد از جنگ جهانی دوم خود را مخفی کند است.

آن ها اخطار دادند که ایالات متحده با انتخاب کردن مردی که احساسات بیگانه هراسی و ضدیت با اقلیت ها را پخش می کند، وارد عصری تیره و خطرناک شده است. طی کمپین ریاست جمهوری، ترامپ مهاجران مکزیکی را متجاوز و خلافکار خواند و قول داد میلیون ها مهاجر غیرقانونی را از کشور بیرون کند، مرز جنوبی کشور را با یک دیوار ببندد و پول دیوار را از مکزیک بگیرد. او همچنین به مسلمانان تاخت.

برنال که در فیلم درام «دایانی کریستال کیست؟» نقش یک مهاجر را بازی کرد می گوید این لحن در ترکیب با دسترسی آسان به سلاح می تواند باعث به وجود آمدن خشونت های مردمی شود. او اضافه کرد: «حالا که نژادپرستی و نفرت قدرت گرفته و به نحوی قانونی شده اند، هرکسی می تواند یک اسلحه به دست بگیرد و بخواهد کارها را خودش انجام بدهد. یک جرقه کوچک می تواند انفجاری بزرگ به وجود بیاورد. نسل کشی ها ناگهانی شکل می گیرند.»

در پاسخ به اینکه آیا واقعا برنال فکر می کند احتمال نسل کشی وجود دارد، او سرش را به نشانه تایید تکان داد. به گفته او، مدتی قبل ایده ریاست جمهوری ترامپ هم تا همین حد دور از ذهن به نظر می رسید.

لارین که در فیلم «نه» سقوط آگوستو پینوشه را به تصویر کشید، می گوید ظاهرا دنیا از درگیری هایی که طی یک قرن گذشته به خاطر نفرت و بیگانه هراسی به وجود آمد درسی نگرفته است. او گفت: «آیا به یک جنگ دیگر نیاز داریم تا صلح و احترام به وجود بیاوریم؟ قابلیت درک کردن یکدیگر را نداریم. خیلی ترسناک و خیلی عجیب است.»

این کارگردان گفت خوشحال است فرزندانش در شیلی زندگی می‌کنند. «ما در معرض این خطر و تنشی که در نیم کره شمالی وجود دارد نیستیم.»

در بازه زمانی باقی مانده تا سوگند یاد کردن ماه آینده، رییس جمهور منتخب سخنان تنش را کمی آرام کرده، اما جوامع لاتین تبار هنوز هم از این می ترسند که دولت ترامپ ممکن است آن ها را دیپورت کند و به شعله های تبعیض و طبقه بندی نژادی دامن بزند. رابرت کروکس، رهبر یک گروه شبه نظامی واقع در آریزونا می گوید پیروزی ترامپ جنبش او را تقویت کرده است. او گفت: «ما داریم نتایج کارمان را می گیریم. خیلی از غیرقانونی ها از همین حالا شروع به دیپورت کردن خودشان کرده اند چون می دانند تغییری در راه است.»

تا اینجا شواهد زیادی از این خود اخراجی دیده نشده، اما والدین و معلمان سراسر آمریکا شاهد اظهار ترس و عدم اطمینان از سوی کودکان لاتین تبار بوده اند. برنال که در آرژانتین زندگی می کند، می گوید دوستان مکزیکی اش در آمریکا نمی توانند حرف های ترامپ را برای فرزندان شان توضیح دهند. او می گوید: «قلب آدم را می شکند. این مسئله ای نیست که ظرف یک یا دو روز یا حتی یک دوره کامل ریاست جمهوری حل بشود. کودکانی هستند که دارند همین حالا با چنین مسایلی بزرگ می شوند.»

هیات مدیره مدارس لس آنجلس، سانتا آنا و دیگر شهرهای تحت کنترل دموکرات ها عهد بسته اند که اگر کاخ سفید هر تلاشی برای مورد هدف قرار دادن کودکان بدون مدارک انجام دهد، با آن مقابله خواهند کرد.

حتی پیش از پیروزی ترامپ هم فیلمسازان لاتین تبار اخطار داده بودند. الحاندرو گونزالس ایناریتو که برای «بردمن» و «بازگشته» برنده جایزه اسکار شد گفت ترامپ علیه مکزیکی ها به ترویج نفرت مشغول شده است. یوناس و آلفونسو کوآرون که برای «جاذبه» اسکار برد هم از یکی از سخنرانی های ترامپ به عنوان آهنگ تریلر فیلم شان «Desierto» استفاده کردند. داستان این فیلم درباره یک تک تیرانداز قاتل است که کسانی که از مرز عبور می کنند را مورد هدف قرار می دهد و برنال هم نقش یکی از این افراد را بازی کرد.

لارین که با فیلم هایی مثل «کلوب» درباره کشیش های کودک آزار و «Post Mortem» درباره کودتای سال ۱۹۷۳ پینوشه وجدان شیلی را به کار گرفته است، میگوید صداهایی جذاب و قدرتمند می توانند از سرکوب سر برآورند. او گفت: «وقتی بحران هست، هنر هم هست. وقتی درد هست، هنر هم هست. وقتی زجر هست، هنر هم هست. به عنوان بشریت، ما وقتی درگیر هستیم چیزهای جدید خلق می کنیم. سینما همیشه یک اکت سیاسی است، همیشه.»

لارین قول داد از دوربین استفاده می کند تا از حقیقت آنطور که خودش آن را درک می کند، حمایت کند. او گفت: «نمی دانم چقدر تاثیر دارد. نمی دانم چقدر می تواند نفوذ کند و تغییر ایجاد کند. اما می روم بیرون و به فیلم ساختن ادامه می دهم. کارمان این است. برای همین اینجا هستیم.»

برنال گفت آمریکای لاتین زجر کشیده و از گذشته پرتلاطم انقلاب ها، دیکتاتوری ها و رهبران مسیحایی خود درس گرفته است. او اضافه کرد: «ما حالا بالغ تر هستیم، از این نظر که می دانیم مسایل روز پاسخی جادویی ندارند.»

این بازیگر می گوید با وجود تمام مشکلات ادامه دارش، آمریکای لاتین حالا یک نیروی فرهنگی پرانرژی و یک مسیر سیاسی پیچیده دارد که دیگر در بند ایالات متحده نیست. او گفت: «آمریکا از نظر فرهنگی محوری بود که همه مان دورش می چرخیدیم. جایی بود که نیروی کششی جاذبه از آن نشات می گرفت. حالا یک کشور ضروری نیست. گفتن این حس رضایت بخشی دارد. از این نظر ضروری نیست که چیزی نیست که ما مجبور باشیم قبولش کنیم. مرکز دنیای فرهنگی نیست.»

این بازیگر می گوید حمایت دولتی به فیلمسازان آمریکای لاتین آزادی آزمایش کردن را داد و «با آن سرمایه گذاری ها، حالا بر عهده ماست که فیلمی خوب بسازیم و بر عهده ماست که از آن آزادی دفاع کنیم.»

مدتی پیش قرار بود لارین بازسازی «صورت زخمی» را در لس آنجلس مدرن با یک شخصیت اول مکزیکی بسازد، اما از آن پرژه جدا شد. حالا که جکی نقدهای درخشانی دریافت کرده، آیا ممکن است لارین بخواهد فیلمی درباره یک بانوی اول دیگر مثلا ملانیا ترامپ، همسر متولد اسلوونی دونالد ترامپ بسازد؟ چشمان کارگردان بعد از شنیدن این سوال گرد می شود و او می گوید: «نه، نه، نه، نه. من باید شخصیت هایی که با آن ها کار می کنم را دوست داشته باشیم. در این مورد خیلی سخت می شود. علاوه بر این من به او بانوی اول نمی گویم. می گویم بانوی مهاجر که عنوان خیلی خوبی برای فیلم هم می شود.»