پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

اکران: «مادر قلب اتمی» را پیش تر قول داده بودیم که درباره اش بنویسیم و حالا که فیلم به شکلی یواش توقیف شده بهانه ای شد که بر سر آن عهدی که هستیم بمانیم.!«مادر قلب اتمی» فیلمی است که هویت مستقل دارد و تحت تاثیر سینمای مثلا اجتماعی این سال ها نیست در اجرا و بازی ها قابل قبول است و کلا فضای به نسبتا جدیدی در سینمای ایران عرضه می کند. فیلم دو نیمه ی متفاوت دارد نیمه شوخ و شنگ که لحظات ابتدایی را پر کشش و جذاب نشان می دهد با هنرنمایی مهرداد صدیقیان که هم بازی می کند و هم تیپ می سازد و در نیمه دوم که گلزار جایگزین صدیقیان می شود. خشونت تمام فیلم را می گیرد. با کلی ارجاعات سیاسی و اجتماعی که اتفاقا فیلم از همین ناحیه ضربه می خورد که خیلی پر گو می شود وگرنه خط داستانی و سورئالیسم دلچسب فیلم و حتی شکل دیالوگ های پر حرکتی که نوشته ،همه و همه «مادر قلب اتمی» را دوست داشتنی نشانمان می دهد. البته این نکته هم می ماند که ریتم در نیمه دوم می توانست بهتر باشد و در مورد توهین به مسیحیت هم که جدا چیز خاصی ندارد.

تماشاخانه: «سیستم گرون هلم» نوشته جوردی گالچران و به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی به بازی الهام پاره نژادف سینا امیر حسین رستمی و رضا مولایی در تماشاخانه پالیز در حال اجراست. متنی که شاملیت بالایی دارد و هر کسی را که در یک سیستم کاری مشغول باشد را درگیر می کند و به فکر می اندازد و در عین افشاگری، راهکار هم ارائه می دهد. نقد فضای کسب و کار امروزی چگونگی ترفیع و رشد در سیستم های مختلف کاری و چگونگی تعامل با مدیر و همکاران، فضاهایی است که در «سیستم گرون هلم» پرداخت شده و کیفیت قابل قبولی هم دارد. البته این متن قبل تر ها هم کار شده بود چون سوژه فی نفسه جذاب است و همچنان کشش دارد به هر حال پرسش هایی دارد که ذهن همه را درگیر می کند، دیدن این نمایش تجربه بدی نیست چون خوش ریتم است و طنز ظریفی هم دارد.

کیوسک: «مهرنامه» جدید با سرمقاله ی عجیب محمد قوچانی روی کیوسک آمده. مقاله ای ۲۳ صفحه ای که نسبت شریعتی با مکتب های مختلف فکری جهان اسلام را نقد و بررسی می کند و البته نسبت شریعتی با تفکر اقتصادی و اجتماعی، نقش او در انقلاب اسلامی و به زعم قوچانی سهم واقعی او از رادیکالیسم سیاسی، نقد تقریبا تند به یک شمایل محبوب سیاسی و اجتماعی که درستی و نادرستی اهالی فن باید نظر بدهند. «مهر نامه» در این شماره یک گفت و گوی مبسوط و پر از واقعا ناگفته ها با بهروز افخمی دارد خیلی از نکته های مطرح شده در مصاحبه واقعا تازه است.

از خواندنی های دیگر گفت وگو با موسی غنی نژاد و علی اصغر سعیدی است که مفهوم طبقه بندی در جامعه ایرانی ر ا به بهانه شعار 4 درصدی قالیباف مطرح کرده اند . این که چنین شعارهایی آیا می تواند منجر به جنگ طبقاتی بشود؟ و البته پرونده ای در رابطه با جوانگرایی در کابینه دوم روحانی که اکبر ترکان در مورد آن حرف هایی زده و در رابطه با انتخابات هم عباس عبدی و محسن گودرزی در میزگردی آن چه که گذشت را بررسی کرده اند. «مهرنامه» در این شماره یک پرونده ویژه هم در مورد فیلم هامون داریوش مهرجویی دارد که البته خواندنی است.

نمایش خانگی: «نفس» ساخته نرگس آبیار از آن دست آثاری است که تماشایش در سینما لذت دیگری دارد، چون زبان فیلم کاملا سینمایی است و جذابیت ها و ظرافت های فیلمبرداری و نوع قابل بندی و البته فضا سازی کم نظیر آن در پرده سینما به چشم می آید و در نمایش خانگی خیلی دیده نمی شود. اما در هر صورت فیلم روایتی دلنشین دوست داشتنی دارد که برای متولدین دهه های قبل تر نقاط پیوند زیادی دارد. فرم و محتوا به خوبی کنار هم دلنشین درآمده و بازی ها هم که کم نقص است از شبنم مقدمی و پانته آ پناهی ها و تا مهران احمدی و حتی کوچولوهای کار که کاملا تحت کنترل بازی کرده اند. تنها ایراد کار نگاه مختصر ایدئولوژیکی است که به وقایع آن سال ها دارد و خب خیلی گل درشت نیست. تماشای «نفس» فرصتی برای تخیل و پرواز ذهن است، آن را از دست ندهید.

خورجین: «غلاف تمام فلزی» فیلم روانکاوانه از استنلی کوبریک فقید است. فیلمی که اگر می خواهید بیشتر از ماهیت خشونت و سیستم های کنترل کننده انسان ها بدانید باید آن را ببینید. «غلاف تمام فلزی» داستان سربازانی است که در یک پادگان برای جنگ ویتنام آماده می شوند و فیلمساز به نرمی و ظرافت به زیر متن هایی اشاره می کند که ماهیت خشونت را مقابلمان عریان می کند. مفاهیمی مثل جنگ دفاع از وطن و...مورد شک و تردید قرار می گیرد و وحشی گری جنگ افروزان البته که مدل کوبریکی نقد می شود، این هنر کوبریک است که فیلمی جنگی می سازد که توامان هم جنگی هست و هم نیست، ببینید بیشتر متوجه می شوید.

کتاب: «آقای فریدمن کوچک و داستان های دیگر» اثر توماس مان و ترجمه حسن نقره چی در انتشارات نیلوفر که مجموعه ای از بیست داستان کوتاه است.

«این داستان غم‌انگیز مردی گوژپشت عملا نقطه‌ی عطفی در داستان زندگی شخصی من شد که مایه‌ی اصلی همه‌ی کارهایم گشت و بعد در تک تک داستان‌هایم تم اصلی را پدید آورد. شخصیت اصلی داستان مردی است که با نقص مادرزادی و طبیعی خودش به‌ شکلی زیرکانه کنار آمده است و به گونه‌ای صلح جویانه و فلسفی سرنوشت‌اش را پذیرفته است و در زندگی‌اش آرامشی همراه تفکر و صلح و صفا برقرار. پیدا شدن زنی بسیار زیبا و افسونگر و جذاب، اما سرد و بی‍‌‌ احساس و بی‌رحم، بر سر راه این زندگی، آرامش قهرمان ما را برهم می‌زند و...»