۱۰۰ فوتبالیست برتر تاریخ (۵)

وب‌سایت طرفداری - شهروز حدادیان: انتخاب بهترین های تاریخ، همواره کاریست که رسانه ها و خبرنگاران علاقه خاصی به آن دارند و کاملاً امری سلیقه ای است، که می تواند موافقین و مخالفین زیادی همراه داشته باشد. وب سایت Fourfourtwo، صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال را اینگونه چینش کرده است:

۶۰. کوین کیگان (انگلیس)


«موش توانا» به نخستین ورزشگاه بریتانیایی تبدیل شد که در تبلیغات شرکت کرد. در زمین اما نمایش کوین کیگان نقشی اساسی در موفقیت لیورپول بیل شنکلی در دهه ۷۰ میلادی داشت، از جمله قهرمانی های آن ها در لیگ انگلستان و رقابت های اروپایی. زیر نظر شنکس که جانشین باب پیزلی شده بود، کیگان که حالا ستاره انگلستان به حساب می آمد، خود را به سطح دیگری از فوتبال رساند. او به لیورپول کمک کرد تا در سال ۱۹۷۷ قهرمان جام باشگاه های اروپا شود. سپس به هامبورگ رفت، در بوندسلیگا قهرمان شد و توپ طلا را هم به دست آورد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: گزارشگر بی بی سی که پس از گل کیگان در فینال جام حذفی ۱۹۷۴ در برابر نیوکاسل به وجد آمده بود، گفت: "برای گل زدن باید پولش را بدهید و کیگان حالا سهمش را پرداخت کرد." او در آن بازی گل سوم را هم به ثمر رساند تا قرمزها با نتیجه ۳-۰ در جام حذفی قهرمان شوند.

۵۹. آندرس اینیستا (اسپانیا)


در دوران فوتبال مدرن بازیکنان هیجان انگیزتری از اینیستا می توانیم پیدا کنیم، برخی از آن ها مهارت بیشتری نسبت به آن یکی دارند و یا قاطع تر از دیگری هستند، اما بازیکنی که به این زیبایی تماشایی بازی کند را به ما معرفی نکرده است.

به نوعی می توان گفت اینیستا بدشانس بوده است که در دوران بازی خود در سطح باشگاهی و ملی در کنار دو بازیکنی بازی کرده است که از بهترین های تاریخ بوده اند. شاید اگر او توسط لیونل مسی و ژاوی و دیگران احاطه نشده بود از احترام بیشتری برخوردار بود. او نه تنها توانسته خودش را با آن ها همراه کند، بلکه نظمی به امورات داد که شاید خلاقانه ترین نوع ممکن باشد و او باید قبولش کند (از جمله مجموعه مدال هایی که به معنای واقعی کلمه، کامل است.)

برهه برجسته زندگی حرفه ای: زدن گل قهرمانی در جام جهانی ۲۰۱۰ برای اسپانیا با زدن یک ضربه تماشایی.


58. آدولفو پدرنرا (آرژانتین)


دو پای جادویی، فوق العاده سریع، با استعداد فنی وحشتناک، پدرنرا که به عنوان بهترین بازیکن تاریخ ریورپلاته شناخته می شود، به "ماشین" ملقب بود. او به عنوان مهاجم نوک، وینگر و هافبک هجومی بسیار مهلک بود و آلفردو دی استفانو در دوران جوانی اش وی را مورد تحسین قرار داد و اذعان کرد که پدرنرا اسطوره اش بوده و شگفت انگیزترین بازیکنی بوده که تاکنون دیده است. وی موفق شد پنج بار فاتح لیگ آرژانتین شود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: پدرنرا دو بار به همراه آرژانتین در سال های ۱۹۴۱ و ۱۹۴۵ فاتح کوپا آمریکا شد.

۵۷. کارل هاینتس رومنیگه (آلمان)


یک دریبل‌زن فوق‌العاده با قدرت شوت‌زنی بدون دورخیز؛ رومنیگه مسلما در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد موثرترین مهاجم در اروپا بود. زوج موفق او با پل برایتنر (بایرن مونیخ با حضور آن‌ها لقب اف سی برایتنیگه گرفته بود) سه جام اروپایی پیاپی و قهرمانی در آلمان را برای باواریا به ارمغان آورد. رومنیگه مسابقات ملی را نیز به خوبی آغاز کرد. قهرمانی اروپا در سال 1980.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: در اولین ضربه پنالتی جام جهانی، رومنیگه به مانند همیشه آرام بود، ضربه پنالتی‌اش را در آن نیمه‌نهایی ننگین تبدیل به گل کرد تا آلمان غربی به فینال برسد.


۵۶. دنیل پاسارلا (آرژانتین)

این مدافع آرژانتینی به طرز کاملاً گسترده ای به عنوان یکی از بهترین مدافعان مرکزی تاریخ فوتبال شناخته می شود. او به خاطر طیف گسترده مهارت ها و کیفیت هایش شناخته می شود. پاسارلا یک مدافع محکم و سر سخت بود.

او در تکل زدن قوی و در حفظ توپ، به شدت خوب بود. با وجود قد ۱۷۳ سانتی متری پاسارلا، مهارت او در زدن ضربه سر، کاملاً شگفت انگیز و غیر عادی بود! مشارکت وی در حمله خارق العاده بود. پاسارلا در تمامی رقابت ها موفق شد ۱۷۵ گل به ثمر برساند.

او همچنین به دلیل مهارت هایش در بازیسازی از خط دفاعی شناخته می شود، پاس های پاسارلا کاملاً بی نقص بود و یک رهبر بلامنازع بود. دنیل به عنوان یک رهبر بزرگ و عالی شناخته می شد. این مدافع آرژانتینی موفق به فتح عنوان های قهرمانی نیز شد. شش جام از عنوان های پاسارلا، به همراه ریور پلاته بود. پس از آن، این بازیکن به فیورنتینا و اینتر منتقل شد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: کاپیتانی تیم ملی آرژانتین در جریان قهرمانی آن ها در جام جهانی ۱۹۷۸، بی شک مهم ترین لحظه تاریخی او بوده است. پاسارلا به دلیل بیماری، جام جهانی ۱۹۸۶ را از دست داد، اما در لیست بازیکنان تیم ملی آرژانتین حضور داشت و توانست دومین مدال قهرمانی خود را نیز دریافت کند.

۵۵. دینو زوف (ایتالیا)


تنها بازیکن ایتالیایی که موفق به کسب عنوان قهرمانی در هر دو رقابت یورو (۱۹۶۸) و جام جهانی (۱۹۸۲) شده است. دینو زوف زمانی که ۳۲ ساله بود راهی یوونتوس شد و ۳۳۰ بازی متوالی در این باشگاه به میدان رفت و اسکودتو کسب نمود.

زوف بیشتر به دلیل رفلکس های باورنکردنی اش شناخته می شود و حتی در ۴۰ سالگی نیز عملکرد خوبی داشت. انزو بیرزوت سرمربی وقت ایتالیا پس از کسب پیروزی ۳-۲ آتزوری مقابل برزیل در جام جهانی ۱۹۸۲، بوسه ای بر گونه دینو زوف زد و آن را "یک لحظه خاص که مهم ترین صحنه جام جهانی بود" توصیف کرد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: در ۴۰ سالگی زوف به مسن ترین بازیکن تاریخ فینال جام های جهانی بدل شد و در پیروزی ۳-۱ ایتالیا مقابل آلمان غربی کاپیتان بود.

۵۴. گونار نوردال (سوئد)


با ۲۰۱ گل در سری آ، نوردال بهترین گلزن تاریخ میلان است. هیچکس، حتی آندری شوچنکو نیز نتوانست به دستاورد او نزدیک شود. این مهاجم سوئدی تنومد‌، طی اقامت ۶ ساله خود در ایتالیا به فاصله سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۵، پنج بار به عنوان آقای گلی دست یافت که این هم بی سابقه است.

موفقیت او در ابتدای پیوستنش به میلان موجب شد تا روسونری دو هموطن او را نیز به خدمت بگیرد: نیلس لیدهولم و گونار گرن. آن ها در کنار هم یکی از موفق ترین و مشهور ترین مثلث های تاریخ فوتبال را تشکیل دادند. نوردال دو بار با میلان قهرمان سری آ ایتالیا شد و نام خود را به عنوان بهترین گلزن خارجی تاریخ سری آ تا به امروز جاودانه ساخته است.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: نوردال با ۴۳ بار گلزنی در ۳۳ بازی ملی، در آن عرصه نیز خوش درخشید. او در المپیک ۱۹۴۸ نقشی انکار ناپذیر در قهرمانی سوئد در آن رقابت ها داشت.

۵۳. گائتانو شیرآ (ایتالیا)


یک مدافع باهوش و پر سرعت. ظرافت و نگرش متفکرانه ویژگی های شیرآ بود که با ویژگی های کلودیو جنتیله، هم تیمی اش در یوونتوس و تیم ملی ایتالیا در تضاد بود. شیرآ در بیشتر دوران فوتبالش به عنوان مدافع پوششی به میدان رفت و در ۳۶ سالگی در یک سانحه رانندگی درگذشت که تمام هواداران ایتالیا را عزادار کرد. شیرآ طوری به فوتبال نگاه می کرد که دیگران آن را نمی دیدند و همین موضوع باعث شد تا او به یکی از پنج بازیکنی تبدیل شود که فاتح تمام جام های معتبر یوفا و فیفا شده است.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: دینو زوف و پائولو روسی شاید پرآوازه تر از شیرآ باشند، اما نمایش های او در جام جهانی ۱۹۸۲ که به ایتالیا کمک کرد تا فاتح جام جهانی شود، شاهکاری در هنر دفاع کردن بود.

۵۲. روبرتو باجو (ایتالیا)


مردی که شکوه را به ناکامی باشکوه تبدیل کرد و نشان داد که افسانه شدن به گرفتن جام های زیاد بستگی ندارد. لحظه سرنوشت سازی که پنالتی فینال جام جهانی 1994 را به آسمان زد و البته آن هم به افسانه شدنش لطمه ای نزد، بلکه برخلاف انتظار، آن را بیشتر کرد. شماره ده دوپای ایتالیایی که گل های فراوانی به ثمر رساند و کنترل توپش مثال زدنی بود. وی می توانست ضربه آزادش را به هر جای دروازه که می خواست بفرستد. باجو پیشرو و الگو و الهام بخش یک نسل فوتبالی مانند جانفرانکو زولا و الساندرو دل پیرو بود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: باجو مرد سال جهان در سال 1993، در دوران بازی اش 4 جام معتبر کسب کرد که دوگانه داخلی با یوونتوس در سال 1995 بخشی از آن بود.


۵۱. جرزینیو (برزیل)

سرعت انفجاری و شوت های مرگبار جرزینیو، او را تبدیل به بخشی از تاریخ فوتبال کردند. بعد از جام جهانی 1970 بود که جرزینیو، در تاریخ فوتبال، جای خود را فراهم آورد. تیم ملی برزیل در آن جام، بازیکنان بزرگ زیادی داشت و جرزینیو، یکی از بزرگ ترین هایشان بود.

البته با وجود پله و توستائو، او باید در پست های دیگری بازی می کرد. جرزینیو هنوز تنها قهرمان تاریخ جام جهانی محسوب می شود که در تمامی بازی های تورنمنت، گلزنی کرده است. وی بعدها به عنوان استعدادیاب، رونالدو را به فوتبال برزیل معرفی کرد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: گل سه امتیازی جرزینیو برابر انگلیس در جام جهانی 1970، یکی از به یادماندنی ترین لحظات این تورنمنت بود.