ترجمه شاهکار «سولژنیتسین» برای اولین‌بار

خبرگزاری ایسنا: مجموعه رمان تاریخی ماندگار «الکساندر سولژنیتسین» برای اولین‌بار به انگلیسی ترجمه می‌شود.

«گاردین» نوشت: نسخه کامل رمان تاریخی «چرخ قرمز» نوشته «الکساندر سولژنیتسین» برای اولین‌بار به انگلیسی ترجمه می‌شود.

«چرخ قرمز» یک رمان چندجلدی درباره انقلاب روسیه است که بنابر گفته پسر «سولژنیتسین»، "مأموریت عمر" این نویسنده روس برنده نوبل بوده است.

«استفان سولژنیتسین» اعلام کرده است که ترجمه انگلیسی به «قلب انقلاب روسیه و سلطنت هزارساله» آن پرداخته است. این رمان شش‌جلدی توسط «ماریان شوارتز» به انگلیسی ترجمه می‌شود.

«الکساندر سولژنیتسین» که به افشاگر رژیم استبدادی استالین شهرت دارد، متولد ۱۹۱۸ یعنی یک سال بعد از انقلاب روسیه است. او در سن ۱۷ سالگی تصمیم گرفت یک تاریخ‌نگار شود اما جنگ، زندان، بیماری سرطان و درگیر شدن با روایت‌های داستان «گولاگ» باعث شد نتواند مأموریت مهم عمرش را انجام دهد.

«الکساندر سولژنیتسین» در دهه ۱۹۳۰ تصمیم به نگارش «چرخ قرمز» گرفت اما تا سال ۱۹۶۹ نگارش این کتاب را شروع نکرد. بخش‌های اول و دوم این کتاب پیش‌تر به انگلیسی ترجمه شده، اما مجموعه کامل شش جلد این رمان تاریخی اولین‌بار است که در دسترس خوانندگان انگلیسی قرار می‌گیرد.

نشر دانشگاه «نتردام» انتشار این کتاب را بر عهده گرفته و ماه نوامبر را به عنوان تاریخ به چاپ رسیدن آن اعلام کرده است. انتشار این کتاب با کمک یک خیر ناشناس به موسسه «سولژنیتسین» در واشنگتن امکان‌پذیر شده است.

مجموعه رمان «چرخ قرمز» داستان بیش از ۱۰۰ شخصیت را طی دوران فروپاشی امپراتوری روسیه روایت می‌کند. هر یک از بخش‌های این کتاب به سه بخش صبح، عصر و شب تقسیم می‌شود و گاهی داستان ساعت به ساعت و حتی دقیقه به دقیقه روایت می‌شود.

از این مجموعه رمان بارها به عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات جهان نام برده شده و هم‌تراز با آثاری چون «آنا کارنینا»، «دکتر ژیواگو» و «شیاطین» به حساب آمده است.

«الکساندر سولژنیتسین» سال ۲۰۰۸ در سن ۸۹ سالگی درگذشت. او در کتاب‌هایش هراس و رنج‌هایی را که در اردوگاه‌های کار شوروی سابق تجربه کرده بود، روایت می‌کرد. «یک روز در زندگی ایوان دنیسوویچ» و «مجمع‌الجزایر گولاگ» از جمله کتاب‌های مشهور این نویسنده هستند.

«سولژنیتسین» در سال ۱۹۷۰ به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات معرفی شد، اما مقامات شوروی از سفر او به استکهلم برای دریافت این جایزه ممانعت کردند و همسرش، «ناتالیا»، از طرف سولژنیتسین، این جایزه‌ ارزشمند را دریافت کرد. «سولژنیتسین» در شرح ‌حالی که پس از آن برای آکادمی نوبل نوشت، آورد: «طی تمام سال‌های منتهی به ۱۹۶۱، من نه تنها متقاعد شدم که نباید هرگز حتی یک خط از نوشته‌هایم را چاپ‌شده ببینم؛ بلکه واهمه داشتم که به آشنایان نزدیکم اجازه دهم تا نوشته‌هایم را بخوانند، چون می‌ترسیدم که این نوشته‌ها علنی شوند.»

«سولژنیتسین» چهار سال پس از کسب جایزه نوبل، با انتشار کتاب «مجمع‌الجزایر گولاگ» از کشورش تبعید شد. او در سال ۱۹۹۴ به روسیه بازگشت و تا زمان مرگ در وطنش زندگی کرد. او یک سال پیش از مرگش، بالاترین نشان ملی کشورش را در مراسمی از دستان «ولادیمیر پوتین»، رییس‌جمهور وقت روسیه دریافت کرد.

پس از درگذشت «سولژنیتسین»، خیابانی در مرکز شهر مسکو و یک خیابان در شهر رم ایتالیا به نام او نام‌گذاری شد. همچنین جایزه‌ «سولژنیتسین» که یکی از مهم‌ترین جایزه‌های ادبی کشور روسیه به‌شمار می‌رود،‌ برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۷ میلادی به بزرگداشت نام این نویسنده‌ روس‌تبار برگزار شد.