انسان هایی که غذا نمی خورند! +عکس

همشهری سرنخ: آنها مدعی هستند که انرژی لازم برای ادامه حیات را نه از غذا که از منابع دیگر طبیعت مثل باد و خورشید دریافت می کنند. ادعای این افراد آنها را تبدیل به افراد مشهوری در جهان کرده است اما آیا آنها راست می گویند؟

یک سال در درخت

«رام بهادر بامجون» نهم آوریل 1990، در روستای «راتاتاپوری» نپال متولد شد. او توجه بسیاری از مردم و رسانه ها را موقعی به خود جلب کرد که ادعا کرد مدت زمان طولانی را در مدیتیشن گذرانده است.

او شانزدهم ماه می 2005 به داخل یک درخت توخالی رفت و آنجا نشست و مدیتیشن خود را آغاز کرد و تا شانزدهم ماه مارس 2006 از داخل درخت بیرون نیامد. در این مدت افراد بسیار زیادی برای تماشای رام به جایی که او نشسته بود رفتند اما ادعا کردند که رام داخل درخت نبوده است. وقتی دوران مدیتیشن رام به پایان رسید و از او سوال کردندکه چرا بعضی وقت ها داخل درخت دیده نمی شد او پاسخ داد که ازدحام جمعیت مرا بسیار اذیت می کرد و برای همین ترجیح می دادم که بروم و روز دیگری که خلوت تر است بازگردم. رام در دسامبر 2006 بار دیگر تصمیم گرفت در نپال مدیتیشن کند اما سه ماه بیشتر در آنجا نماند.

در ۲۶ مارس ۲۰۰۷ ماموران پلیس منطقه، رام را داخل یک خندق به عمق ۲ متر پیدا کردند که در حال مدیتیشن کردن بود. نکته ای که توجه افراد زیادی را به رام جلب کرده این است که هنگام مدیتیشن های طولانی مدت این جوان هیچ وقت دیده نشده که او چیزی بخورد یا بیاشامد. از این رو بسیاری بر این باورندکه رام بدون آب و غذا زنده است اما در مقابل عده دیگری این نظریه را رد می کنند. آنها بر این باورند که غیرممکن است رام مدت ها بدون آب و غذا در طول مدیتیشن زنده بماند و به همین دلیل است که گاهی اوقات او بین طلوغ و غروب خورشید دیده نمی شود.

آنها می گویند که چنین چیزی از نظر فیزیکی غیرممکناست. این گروه می گویند اگرچه در طول روز رام بر بالای یک درخت دیده می شود و هیچ کس اجازه ندارد به او نزدیک شود اما او شب ها وقتی همه به خانه شان می روندمی تواند به دنبال غذا برود بدون اینکه شاهدی او را ببیند.

بسیاری از اطرافیان رام مدعی هستندکه او به هیچ عنوان آب و غذا نمی خورد و بی حس بودن او در طول مدیتیشن و در هوای سرد و بارانی، خود گواهی بر این مطلب است. یک بار یک نویسنده آمریکایی به نام «جورج ساندرز» تصمیم گرفت از نزدیک با رام ملاقات کند. او یک شبانه روز را در کنار رام گذراند و بعد از آن گفت که رام در هوای بسیار سرد که همه از آن فرار می کردند بدون اینکه کوچکترین احساس سرمایی کند نشسته بود و تکان نمی خورد.

در دسامبر ۲۰۰۵، گروه دیگری متشکل از ۹ نفر از مسئولان دولتی نپال تصمیم گرفتند به مدت ۴۸ ساعت رام را زیر نظر بگیرند. او در تمام این مدت به هیچ عنوان نه غذایی خورد و نه آبی نوشید.

یک سال بعد شبکه دیسکاوری مستندی به نام «پسری با قدرت عجیب» درباره زندگی رام تهیه کرد. هدف از ساخت مستند، بررسی این موضوع بود که آیا رام واقعا چیزی نمی خورد و نمی آشامد. مستندسازهای دیسکاوری رام را چهار شبانه روز تحت نظر گرفتند. در اولین تلاش برای فیلمبرداری، دوربین های دید در شب قادر به فیلمبرداری از رام که بالای درخت نشسته بود نشدند.

در دومین تلاش مستندسازها موفق شدند ۹۶ درصد پی در پی از رام فیلمبرداری کنند و او در تمام این مدت به هیچ عنون لب به غذا و آب نزد. پس از ۹۶ ساعت همه انتظار داشتندکه رام گرسنه اش شود اما وی همچنان غذا و آب نخورد و همه را شگفت زده کرد. طبق گفته دانشمندان یک فرد عادی چنانچه به مدت چهار شبانه روز آب ننوشد کلیه اش از کار می افتد و می میرد و این درحالی بود که در رام هیچ نشانه ای از بیماری به دلیل خشک شدن آب بدنش دیده نمی شد.


72 سال غذا نخورده ام

«پرالاد جانی» پیرمرد 83 ساله اهل هندوستان معروف به «ماتاجی» یکی دیگر از افرادی است که ادعا می کندبه مدت 72 سال لب به آب و غذا نزده است.

ادعای ماتاجی آنقدر باورنکردنی بود که پزشکان بیمارستان استرلینگ در گجرات احمد آباد آزمایش های زیادی در سال های 2003 و 2010 روی او انجام دادند.


به گزارش تیم تحقیقاتی که ماتاچی را زیر نظر داشت او در تمام مدتی که تحت آزمایش بود به هیچ عنوان غذا نخورد و آب ننوشید. اما باز هم به نظر پزشکان، نخوردنو ننوشیدن ماتاچی در طول آزمایش ها نمی توانست ثابت کند که او ۷۰ سال چیزی نخورده است.

نتیجه تحقیقات اینطور اعلام شدکه پرالاد جانی به مدت دو هفته بدون آب و غذا زنده مانده و احتیاجی به دستشویی رفتن نداشت، ضمن اینکه کلیه هایش کاملا سالم بودند.


100 هزار دلار برای غذا نخوردن

«ویلی بروک» بنیانگذار موسسه «زندگی بدون آب و غذا» در آمریکاست. او نخستین بار سال 1980 در برنامه تلویزیونی به نام «این باورنکردنی است» به مردم معرفی شد. او برای مدت ها، کلاس های آموزشی درباره زندگی بدون آب و غذا برگزار می کرد اما اخیرا کلاس هایش را تعطیل کرده تا به گفته خودش به تحقیق درباره اینکه چرا گاهی اوقات برای زنده ماندن باید غذا بخورد بپردازد.

او ادعا می کند در مطالعاتش به این نتیجه رسیده که چهار عامل باعث می شود تا او به غذا خوردن نیاز نداشته باشد. آلودگی جمعیت، آلودگی محیط، آلودگی غذا و آلودگی حاصل از تولیدات برقی.

اگرچه بروک یکی از مدعیان زندگی بدون آب و غذاست اما سال ۱۹۸۳ او را با یک ساندویچ هات داگ و چند خوراکی دیگر در خیابان دیده اند. او برای توجیه کار خود به مجله «کالرز» اینطور گفت که گاهی اوقات رژیم خود را با خوردن چیزبرگر و نوشابه می شکند تا بتواند تعادل را در بدنش برقرار کند.

بروکز در موسسه خود به طرفدارانش آموزش لازم برای زندگی بدون آب و غذا می دهد اما در ازای این آموزش ها مبلغ قابل توجهی شهریه به جیب می زند. شهریه کلاس های او از ۱۰۰ هزار دلار شروع می شود و در شروع ترم داوطلب ها می بایست حداقل ۱۰ هزار دلار در حساب بروکز سپرده گذاری کنند. جالب اینجاست که متقاضیان برای پرداخت این پول مدت زمان مشخصی را دارند که در این مدت اگ راین پول را پرداخت نکننداجازه شرکت در کلاس ها را ندارند.


زنی با رکورد چهار روزه

«آلن گرو» معروف به «جاسموهین» در دهه 1990 بسیار مشهور بود. این زن اهل استرالیا ادعا می کرد که می تواند ماه ها بدون خوردن غذا و فقط با نوشیدن یک فنجان چای زنده بماند. جاسموهین می گفت که انرژی لازم برای زنده ماند را از دیگر منابع موجود در جهان می گیرد و این درحالی بود که خبرنگاران غذای بسیار زیادی در خانه جاسموهین پیدا کردند و وقتی از او پرسیدند که چرا این همه مواد غذایی در خانه اش نگهداری می کند او پاسخ داد که همه غذاها را همسرش می خوردو خودش لب به چیزی نمی زند.

سال 1999 جاسموهین داوطلب شد تا یک شبکه استرالیایی در برنامه ای به نام 60 دقیقه او را به مدت یک هفته زیر نظر داشته باشد تا او بتواند ادعای عجیب خود را ثابت کند. در روز اول جاسموهین نتوانست دوام بیاورد و غذا خورد. او گفت که چون اتاقی که در هتل برایش در نظر گرفته بودند نزدیک یک خیابان شلوغ بود نتوانسته انرژی لازم را از محیط بگیرد و استرس به او وارد شده است و به هوای تازه نیاز دارد.

چند روز بعد او به منطقه ای کوهستانی برده شد. وی چهار روز تمام چیزی نخورد و پس از پایان این مدت، دکتر بریس وینک از انجمن پزشکی استرالیا که وضعیت جاسموهین را زیر نظر داشت نسبت به کار این زن اعتراض کرد و از او خواست هر چه زودتر چیزی بخورد.

به گفته دکتر بریس، پس از چهار روز سر کردن بدون آب و غذا، پلک چشم جاسموهین بی اختیار بسته می شد و قدرت حرف زدن از او گرفته شده بود و بدن او مقدار زیادی آب از دست داده بود. به عقیده آقای دکتر اگر او به این کار ادامه می داد مطمئنا کلیه هایش از کار می افتاد.

وی در برنامه مستند ۶۰ دقیقه، نظر خود را درباره این ماجرا اینطور بیان کرد: «متاسفانه افراد زیادی حرف های جاسموهین را باور می کنندو به نظر من تشویق دیگران به انجام کاری که برای سلامتی شان ضرر دارد کار بسیار غیرمسئولانه ای است.»
وقتی ادعاهای جاسموهین در برنامه مستند 60 دقیقه زیر سوال رفت او گفت: «60 هزار نفر از طرفداران من کاری که من می کنم را در سراسر دنیا انجام می دهندو هیچ اتفاقی برای آنها نیفتاده است.»

او درحالی چنین ادعایی کردکه مرگ چند نفر از طرفدارانش از جمله «وریتی لین» 49 ساله اهل استرالیا، «تیمو دیگان» 31 ساله معلم مهد کودک از آلمان و «لانی مارسیاموریس» 53 ساله اهل استرالیا به ثبت رسیده بود. همگی آنها زمانی که در حال انجام تمرین رژیم غذایی جاسموهین بودند جان خود را از دست دادند. پس از اعلام مرگ این افراد، جاسموهین ادعا کرد که هیچ ارتباطی با این سه مرگ ندارد.


انرژی از باد و نور

«کاربی دولانیرول» اهل سریلانکا یکی از انسان های شگفت انگیز دنیاست، مردی که غادعا می کند از نور و باد برای ادامه بقا، انرژی می گیرد.

انسان های بسیاری در طول تاریخ تصمیم گرفتند بدونآب و غذا و فقط با گرفتن انرژی از محیط زندگی کنندن کهس رنوشتی جز مرگ در انتظارشان نبود اما کاربی دولانیرول مدعی است که از پنج سال گذشته به هیچ عنوان مثل افراد عادی لب به غذا نزده است.

او که صاحب مدال طلا در مسابقات تیراندازی سال ۱۹۹۵ است و همچنین در رشته ورزشی بوکس مدال های زیادی آورده است از نظر اطرافیانش در زندگی انسان بسیار موفقی است. به گفته کاربی او این موفقیت ها را زمانی به دست آوردکه تصمیم گرفت زندگی اش را وارد مرحله جدیدی بکند.

کاربی ۱۶ سال بیشتر نداشت که معتاد شد. روزهای زندگی اش به سرعت سپری می شد تا اینکه یک روز وی به فکر افتادکه اگر انسان موفقی بود زندگی اش چه تغییراتی می کرد. به این ترتیب او تصمیم گرفت با مثبت اندیشی وضعیت زندگی اش را به گلی تغییر دهد و این تغییر تا جایی بودکه در نحوه غذا خوردنش نیز تاثیر گذاشت.

تقریبا پنج سال پیش بود که کاربی، مقاله هایی درباره انسان هایی خواندکه تا شش سال غذا نخورده بودند و ۴۰ شبانه روز آب نیاشامیده بودند. از طرفی در همین مقاله ها آورده شده بود بسیاری از بیماری هایی که انسان ها به آن مبتلا می شوند به دلیل روش نادرست تغذیه است. کاربی با خواندن این مقاله ها به۸ فکر افتاد تا وعده های غذایی اش را کم کند. او تا یک هفته آب ننوشید و در ماه بسیار کم غذا می خورد اما به گفته این مرد. او به جای اینکه احساس گرسنگی و ضعف کند انرژی بیشتری پیدا کرده بود. کاربی ادعا می کندکه سال گذشته بدون اینکهب رای سه ماه غذا بخورد، توانسته تمرین دوومیدانی کند و یکی از شرکت کنندگاندوی ماراتن ۲۰۱۲ باشد. او در این مسابقه موفق شد ۳۱ کیلومتر را بدون اینکه احساس گرسنگی یا تشنگی کند بدود.

او در جواب خبرنگاران به اینکه انرژی دویدن را از کجا آورده پاسخ داد: «ذرات نور، اشعه خورشید و باد به من انرژی می دهند. در جهان، منابع انرژی قوی تری از غذاهای پر کالری که هر روز ما انسان ها مصرف می کنیم وجود دارد. اگر مراکز جذب انرژی در بدن شما باز باشد، می توانید از هر انرژی ای تغذیه کنید.»


نظر پزشکان درباره مرد پر انرژی

پزشکان متخصص معتقدندکه انسان می تواند چند روز بدون غذا زنده باشد اما کاربی ادعا می کندکه در طول سال هفت تا 10 بار غذا می خورد و هر بار 500 کالری انرژی به او بیشتر نمی رسد. کاربی مدعی است هر بار که غذا می خورد احساس خستگی و بیماری می کند و برای همین سعی می کند غذای ساده ای مثل یک تکه نان و یک نوشیدنی مصرف کند. جالب اینجاست که فیونا همسر کاربی نیز ادعا می کند روش مشابهی را در پیش رگفته و در هفته فقط دو بار غذا می خورد. پزشکان و متخصصان تغذیه درباره خطرات ناشی از غذا نخوردن وادعاهای کاربی درباره گرفتن انرژی از محیط به این مرد جنجالی اخطار داده اند اما او مدعی است که همیشه تحت نظر دکتر قرار دارد و در سلامت کامل به سر می برد. او معتقد است که غذا نخوردن باعث می شودتا روند پیر شدن دیرتر صورت گیرد و عمر طولانی تری داشته باشد.


ادعای ۹ سال غذا نخوردن

هنری مانفورت کالیفرنیایی یکی دیگر از افرادی است که ادعا می کنندبدون آب و غذا زنده مانده است. او مدعی است که سه ماه و سه هفته بدون نوشیدن آب زنده مانده و ۹ سال است که غذا نخورده. از این رو مجله تایمز گفت و گویی را با این مردترتیب داده و از او درباره ادعای عجیب و غریبش سئوالاتی را پرسیده است.

بدون غذا، انسان حداکثر می تواند سه ماه زنده بماند و اگر بعد از سه هفته آب ننوشد مطمئنا جان خود را از دست خواهد داد اما شما ادعا می کنید ۹ سال است که لب به غذا نزده اید. چگونه چنین چیزی ممکن است؟

- باید گفت که بین اشتهای به غذا خوردن و گرسنگی تفاوت هایی وجود دارد. من تغاذیه می کنم اما نه از راه غذا خوردن. درست که من دست از غذا خوردن کشیده ام اما طوری برنامه ریزی کرده ام کهس لول های بدنم گرسنه نشوند و از انرژی های جهان تغذیه کنند.

آیا شما مایعات هم می نوشید و در شبانه روز چقدر آب مصرف می کنید؟

- من اگر بدنم به آن نیاز داشته باشد، آب هم می نوشم و اگر تشنه نباشم به هیچ عنوان آب نمی نوشم. باید بگویم که مثلا الان یک ماه می شود که آب ننوشیده ام.

اما شما برای زنده ماندن به آب احتیاج دارید اینطور نیست؟

- من بدون آب هم می توانم زنده بمانم. مثل مرد هندی که ۷۰ سال آب و غذا نخورد. دانشمندان او را مورد آزمایش های گوناگونی قرار دادند و تا ماه ها زیر نظر بود.

آیا شما تحت آزمایش هم قرار گرفته اید؟

- خیر تا به حال هیچ آزمایشی روی منانجام نگرفته است.

از چه زمانی تصمیم گرفتید که خوردن و آشامیدن را ترک کنید؟

- ۹ سال پیش بود که وزنم به رو به افزایش رفت و مشکلات جسمی زیادی پیدا کردم. به سختی نفس می کشیدم و تپش قبل بالایی داشتم. یک روز آنقدر به سختی نفس کشیدم که با خودم تصمیم گرفتم باید کاری برای سلامتی ام انجام دهم. دو سال به طور کوتاه مدت، غذا خوردن را کنار گذاشتم. دو تا سه روز در هفته غذا نمی خوردم. در طول این دو سال موفق شدم وزنم را کم کنم. تا اینکه یک روز تصمیم گرفتم به طور کامل غذا خوردن را کنار بگذارم.

یعنی شما ادعا می کنید که غذا نخوردن باعث شده شما سلامتی تان را به دست آوردید؟
- شاید باور نکنید اما پاسخ من مثبت است. من روماتیسم داشتم و دستانم همیشه درد می کرد. همچنین همیشه دردهای ستون فقرات همراه من بود اما از وقتی غذا نمی خورم همه این دردها مرا رها کرده اند. توانایی و قدرت بدنم به زمانی بازگشته که 20 سال سن داشتم. من قبلا کچل بودم اما موهایم دوباره شروع به رشد کرده اند. به دلیل مشکلات کبدی پوستم همیشه خشک بود اما اکنون پوستم نرمتر شده است. همچنین دیگر از ناحیه لثه و دندان خونریزی ندارم. همه اینها از زمانی که غذا خوردن را ترک کرده ام ناپدید شده اند.

آیا این درست است که شما در شبانه روز فقط یک ساعت و نیم می خوابید؟

- وقتی شما غذا می خورید بدنتان به خواب بیشتری برای هضم غذا نیاز دارد"، بنابراین من به نصف این زمان برای استراحت نیاز دارم.

پس شما وقت زیادی در شبانه روز دارید، این همه وقت را چگونه می گذرانید؟

- بله، من وقت زیادی دارم و سعی می کنم کارهای روزانه ام را در طول شبانه روز تقسیم بندی کنم، البته افراد زیادی هستندکه برای دیدن من می آیند و برای همین معمولا روزها سرگرم مردم هستم و شب ها به کارهای خودم می پردازم.

وقتی شما دوستانتان را ملاقات می کنید و آنها غذا می خورند شما چکار می کنید، دلتان نمی خواهد غذا بخورید؟

- من معمولا آب می نوشم. من مثل همه زندگی عادی دارم. به رستوران می روم، عیدها را جشن می گیرم ولی اصلا به چیزی که مردم می خورند توجه نمی کنم.