خاطره تلخ وزیر آموزش و پرورش از دوران مدرسه
وزیر آموزش و پرورش با ذکر خاطره‌ای از تنبیه بدنی در دوران دانش آموزی‌اش گفت: به یاد دارم به خاطر قصوری که در تمرین ریاضی داشتم، معلم خودکار لای انگشتم گذاشت.
خبرگزاری تسنیم: سیدمحمد بطحایی وزیر اموزش و پرورش همزمان با آغاز سال تحصیلی جدید با بیان خاطره‌ای از نخستین روز حضورش در شغل معلمی، اظهار کرد: روزی که ابلاغم را دریافت کرده و به عنوان معلم به مدرسه رفتم، ۱۹ سالم بود و از نظر جثه هم کوچک بودم بنابراین وقتی از در مدرسه وارد شدم.
معاون مدرسه که جبروت خاصی هم داشت به سرعت به سمت من آمدو گفت این در محل ورود معلمان است، چرا از آنجا وارد شدی؛ وقتی ابلاغم را به او نشان دادم فهمید که من معلم هستم. البته بهتر است که کامل آن را در برنامه نگویم اما یک سیلی هم به گوش من نواخت.
وی افزود: در دوره تحصیل نیز معلمی داشتم که بسیار عصبانی بود و به خاطر قصوری که در تمرین ریاضی داشتم خودکار لای انگشتم گذاشت که این موضوع علاوه بر دردی که برایم داشت باعث تحقیر شخصیتم شد و تا الان هم در ذهنم باقی مانده است.
وزیر آموزش و پرورش با بیان اینکه هم اکنون فراوانی تنبیه بدنی کم شده است، گفت: تنبیه بدنی خط قرمز ما در آموزش و پرورش است و حتی درباره تنبیه لفظی نیز مخالف هستیم چرا که باعث می‌شود دانش‌آموز در جمع کلاس تحقیر شود.
بطحایی با طرح این پرسش که هم اکنون دانش آموزان هنگامی که صبح‌ها به مدرسه بیایند برایشان بسیار دشوار است، عنوان کرد: برای رسیدن به مدرسه بانشاط موانعی داریم که باید برطرف شود که مهمترین آن برنامه‌های درسی است و آنچه که در مدارس آموزش می دهیم مطابق با علائق دانش‌آموزان نیست. از سوی دیگر محیط آموزشی جذاب نیستند و برخی مدارس فرسوده هستند به گونه‌ای که هم اکنون ۲۵ درصد مدارس کشور فرسوده هستند.
وی ادامه داد: چشم امید ما به خیران است که مانند گذشته در بحث مدرسه سازی به کمک آموزش و پرورش بیایند، متأسفانه با این سرعتی که ما حرکت می‌کنیم این نگرانی وجود دارد که مدارس ناایمن جان بچه‌ها را تهدید کند بنابراین نیاز به گام‌های جدی برای رفع آن است.
وزیر آموزش و پرورش درباره مبالغ دریافتی از خانواده‌ها توسط برخی مدارس عنوان کرد: این از سوالاتی است که نمیدانم چه جوابی به آن بدهم چرا که اگر بگویم مورد تأیید نیست آن وقت مدرسه هزینه‌های خود را چگونه تأمین کند آن هم در شرایطی که دولت به آنها سرانه‌ای نمیدهد و اگر بگویم تأیید می شود ممکن است.
در برخی موارد بی‌انصافی‌هایی در حق خانواده‌ها شود. به عنوان مثال کارگری که هم اکنون در شرایط سخت اقتصادی زندگی خود را اداره می‌کند برای پرداخت ۱۰۰ هزار تومان به مدارس دچار مشکل است. در بحث کمک‌های مردمی به مدارس معتقدیم که باید به گونه‌ای باشد که به خانواده‌ها فشار نیاید و مدارس نیز بتوانند نیازهای خود را تأمین کنند.
نظر کاربران
متاسفم هم برای وزیر و هم همه دست اندرکاران اموزشی .چرا خاطره تلخ تعریف میکنی .چرا خاطره خوب تعریف نمیکنی .چرا مدرسه را هیولا توصیف میکنی .چرا مدرسه را میکوبی .مگر شما باسواد به دنیا امدی .مگر شما از پشت همین میز و نیمکت به مقام وزارت نرسیدی ..پس چرا خاطره تلخ .اگه مدرسه بد بود چرا ترک تحصیل نکردی .چرا بچه هاتو به مدرسه فرستادی .مدرسه که بد بود .شما به عنوان یک وزیر و یک معلم باید از مدرسه دفاع کنی نه اینکه اونو بکوبی .به عنوان یک وزیر برای مدرسه و شان معلم چه کردی .کدام سرانه را به مدارس دادی .به داد کدام مدرسه و معلم رسیدی .معیشت کدام معلم را به سرانجام رساندی .اگر خانواده ها چه با رضا و چه با اجبار پول ندهند که باید در مدارس را بست ..به عنوان یک مسئول از خوبی و خاطرات خوب مدرسه ات بگو .نمیدانم متاسف باشم یا بیخیال .نمیدانم .واقعا نمیدانم .اما بیخیال نیستم فقط متاسفم
پاسخ ها
با سلام علیرغم ایراداتی که به خاطرات ایشان گرفته اید ، از نظر من ایشان در بعد سیاست گذاری و بیان مشکلات اساسی سیستم آموزش و پرورش ، به درستی و بی پروایانه عمل میکنند و در کل اگر بهترین نباشد از بهترینهای این وزارتخانه است. مشکل اصلی کمی اعتبار عمرانی و سرمایه ای در این وزارتخانه است .
ای ول .خوب گفتی
فقط باید بگویم متاسفم برای کشوری که اموزش وپرورش دران اینگونه بدبخت ومفلوک باشد در چنینن کشوری هیچ امیدی به پیشرفت نیست
خانواده ها بر اساس کدام قانون بایدبه مدرسه پول بدهند؟
در حالی که خودتون میگید آموزش وپرورش سرانه به مدرسه ها نمیدهد که وظیفشون هست
پاسخ ها
زیر بنای فرهنگ خانوادگی و فرهنگ اجتماعی کشورمان خیلی ضعیف است ، تنبیه باید باشد ولی به شیوه های مختلف . مگه جهنم و بهشت واسه چیه ؟ توبیخ و تشویق کارمند واسه چیه ؟ تبعید و زندان واسه چیه ؟؟ پس تنبیه هم در جایگاه خودش لازم است . در قدیم چوب زدن و فلک کردن و خودکار لای انگشت گذاشتن و ایستاده نگه داشتن با یک پا و دودست بالا ، رواج داشته ، این روش سنتی جا افتاده بود و کسی معترض نمیشد و انفاقا احترام به بزرگترها هم در پرتو همین روش سنتی برقرار بود . الان که به شاگرد نمیتونیم بگیم بالای چشمات ابروست ، باعث شده که احترام بزرگترها نابود بشه توی اکثر خانواده ها بچه تو رو باباش وایمیسه و به مادرش پرخاش میکنه و میگه فقط حرف خودم . حرف شنوی از والدین نمیکنه . بنابراین هنوز فرهنگ خانوادگی به اون رشد و کمال نرسیده که از تنبیه دانش آموز بی خیال بشیم . به نظرم تنبیه عامل جلوگیری از رفتار ناهنجار دانش آموزان است البته تشویق هم باید در کنارش باشد . تحصیل رایگان است و برای کمک های مردمی ولی دانش آموز به اندازه توانش و به اختیار خودش کمک خواهد کرد . مجبور کردن به وجه معین غیر قانونی است . در شان عوامل آموزش و پرورش نیست که کاسه ی گدایی در دست بگیرند . آقای وزیر برات متاسفم . اوف اوف
حسین جان تربیتی که در راستای ترس و وحشت باشه نتیجه اش میشه جامعه افسرده ای که داریم این بچه ها نیستن که بی احترامی می کنند این بزرگترها هستن که با کارها و الفاظشون بچه را پرخاشگر و بی تربیت می کند به نظر من هر خلافکاری الگویی داشت هر قاتلی بی رحمی را چشیده هر بیکاری تن پروری را دیده هر گدایی دیده که یکی کار می کند باقی چون زالو خوردن احترام است که احترام می آورد احترام همه ما دست خودمان هست و بچه ما نتیجه تربیت خودمان و نوع اموزشی هست که بهش می دیم
جناب وزیرنظام اموزشی قبل از انقلاب خیلی بهتر از شماهابود تغذیه رایگان ودها خدمات رایگان ارایه میداد