«اف وان»؛ یک سواری پرهیجان در دنیای فرمول یک

جوزف کوسینسکی نامی است که با فیلم‌های بزرگ و پرمخاطب گره خورده است. او کارش را با «ترون: میراث» در سال ۲۰۱۰ شروع کرد؛ فیلمی که نه‌تنها پرهزینه‌ترین پروژه برای یک کارگردان تازه‌کار بود، بلکه دنباله‌ای بر یک اثر کالت و محبوب دیزنی به شمار می‌رفت. بعد از آن، با «فراموشی» که تام کروز در آن بازی کرد و «تنها شجاعان» درباره آتش‌نشانان، نشان داد که توانایی خلق داستان‌های عظیم را دارد. اما اوج کارش «تاپ گان: ماوریک» بود؛ فیلمی که نزدیک به یک و نیم میلیارد دلار فروش کرد، نامزد اسکار بهترین فیلم شد و به‌حق یکی از بهترین آثار اکشن قرن بیست‌ویکم لقب گرفت. حالا کوسینسکی با «اف وان» بار دیگر ثابت کرده که استاد خلق بلاک‌باسترهای نفس‌گیر است.

فیلم سینمایی فرمول یک را از اینجا تماشا کنید

از «ماوریک» تا «اف وان»؛ یک بلاک‌باستر تابستانی دیگر

«اف وان» یک فیلم عظیم تابستانی است که درست مثل «تاپ گان: ماوریک» با حضور ستاره‌ای بزرگ ساخته شده و داستان رقابت نسل قدیم و جدید را روایت می‌کند. اما این فیلم صرفاً یک کپی از «ماوریک» با ماشین‌های فرمول یک نیست. «اف وان» شما را به سالن سینما می‌کشاند، جایی که کنار غریبه‌ها می‌نشینید، پاپ‌کورن می‌خورید و غرق در هیجان یک نمایش بزرگ می‌شوید. هرچند داستان گاهی به کلیشه‌های فیلم‌های ورزشی نزدیک می‌شود و از همان ابتدا می‌توانید پایانش را حدس بزنید، اما این مانع از تبدیل شدنش به یکی از مهیج‌ترین فیلم‌های مسابقه‌ای تاریخ نمی‌شود. این فیلم با چنان انرژی و قدرتی ساخته شده که حتی اگر به اتومبیل‌رانی علاقه‌ای نداشته باشید، نمی‌توانید در برابر جذابیتش مقاومت کنید.

داستان «اف وان»؛ رقابتی میان گذشته و آینده

«اف وان» داستان سانی هیز، با بازی برد پیت، را دنبال می‌کند؛ راننده‌ای که زندگی‌اش پر از شروع‌های دوباره است. او در ونی زندگی می‌کند، با بدهی‌های قمار، همسران سابق و اشتباهات گذشته دست‌وپنجه نرم می‌کند. سانی در دهه نود راننده فرمول یک بود، اما پس از یک تصادف سنگین این دنیا را ترک کرد. حالا او در مسابقات مختلف شرکت می‌کند و هر ماشینی که به او بدهند می‌راند. بعد از یک پیروزی، دوست قدیمی‌اش روبن سروانتس (خاویر باردم) پیشنهادی به او می‌دهد. روبن مالک تیم APXGP است؛ تیمی که سه سال است موفقیتی نداشته، ۱۵۰ میلیون دلار بدهی دارد و در آستانه فروپاشی است. با ۹ مسابقه باقی‌مانده در فصل، روبن از سانی می‌خواهد به تیم بپیوندد و ورق را برگرداند. سانی که دیگر میلی به این ماجراها ندارد، این چالش را برای اثبات خودش می‌پذیرد.

دو نسل، یک هدف

با ورود سانی به تیم، داستان از نجات یک تیم شکست‌خورده به رقابتی میان دو راننده تبدیل می‌شود. سانی نماینده نسل قدیم است؛ مردی که با روش‌های سنتی مثل دویدن در پیست و تمرین در اتاقش کار می‌کند. او می‌داند هر جزئی از مسابقه چطور روی نتیجه اثر می‌گذارد و با ترفندهای غیرمنتظره جریان را تغییر می‌دهد. در مقابل، جاشوا پیرس (دمسون ادریس) یک راننده جوان و جاه‌طلب است که هنوز موفقیتی بزرگ نداشته. او محصول نسلی است که رسانه‌های اجتماعی و تمرین در شبیه‌سازها حرف اول را می‌زنند. فیلم این دو شخصیت را با مهارت کنار هم قرار می‌دهد و نشان می‌دهد که سنت و نوآوری می‌توانند مکمل هم باشند. هر دو برای اثبات خود می‌جنگند، اما با انگیزه‌هایی کاملاً متفاوت.

فرمول یک؛ ورزشی تیمی

«اف وان» به‌خوبی نشان می‌دهد که فرمول یک فقط درباره راننده‌ها نیست، بلکه یک ورزش تیمی است. سانی و جاشوا پشت فرمان هستند، اما موفقیت به تلاش همه اعضای تیم بستگی دارد. کیت مک‌کنا (کری کاندون)، مدیر فنی تیم، با تغییرات کلیدی روی ماشین‌ها نتایج را متحول می‌کند. چند ثانیه تأخیر در پیت‌استاپ می‌تواند کل مسابقه را خراب کند. همان‌طور که سانی می‌گوید، مسابقه نتیجه تلاش جمعی است؛ هر عضو تیم ثانیه‌هایی را کم می‌کند تا در نهایت پیروزی رقم بخورد. این فیلم شما را وادار می‌کند به نقش هر فرد، از مکانیک‌ها تا مهندسان، احترام بگذارید و ببینید که موفقیت چطور از دل این همکاری بیرون می‌آید.

شگفتی فنی «اف وان»

از نظر فنی، «اف وان» یک شاهکار است. فیلم‌برداری کلودیو میراند، که در همه کارهای کوسینسکی حضور داشته، شما را درست وسط پیست می‌نشاند. نماهای زاویه دید راننده حس فشار و اضطراب هر لحظه را منتقل می‌کنند. تدوین استیون میریونه، که استاد روایت‌های چندلایه است، با جابه‌جایی میان شخصیت‌ها نشان می‌دهد که پیروزی به عوامل زیادی وابسته است. موسیقی هانس زیمر هم مثل همیشه پرشور و هماهنگ با ریتم فیلم است. این عناصر کنار هم تجربه‌ای خلق می‌کنند که بارها شما را به وجد می‌آورد. حتی اگر به ماشین‌ها علاقه‌ای نداشته باشید، «اف وان» شما را مجبور می‌کند به پیچیدگی خودروها، تصمیم‌های لحظه‌ای و فداکاری رانندگان احترام بگذارید.

بازیگران؛ ستاره‌هایی که می‌درخشند

«اف وان» صحنه‌ای درخشان برای بازیگرانش فراهم کرده است. برد پیت در نقش سانی هیز مثل کابویی کهنه‌کار است که پس از هر مسابقه آماده سفری جدید می‌شود. او با کاریزما و احساسی که به نقشش می‌بخشد، باعث می‌شود برای سرنوشت سانی اهمیت قائل شوید. دمسون ادریس در نقش جاشوا هم غافلگیرکننده است؛ او اعتمادبه‌نفس و پشتکار یک راننده جوان را به‌خوبی نشان می‌دهد. کری کاندون در نقش کیت مک‌کنا عالی است. او نه‌تنها یک شخصیت عاشقانه نیست، بلکه به‌عنوان مغز متفکر تیم می‌درخشد. حضور او پس از «بنشی‌های اینیشرین» نشان می‌دهد که چطور می‌تواند نقشی کلیدی را با قدرت ایفا کند.

کلیشه‌ها و هیجانی که آنها را می‌پوشاند

هرچند داستان «اف وان» گاهی به کلیشه‌های آشنای فیلم‌های ورزشی نزدیک می‌شود، اما این موضوع به فیلم ضربه نمی‌زند. شما می‌توانید پیچ‌های بعدی داستان را حدس بزنید، اما اجرای بی‌نقص و هیجان مسابقات باعث می‌شود این کلیشه‌ها اهمیتی نداشته باشند. وقتی مسابقه‌ها این‌قدر نفس‌گیرند و تصاویر این‌قدر خیره‌کننده، دیالوگ‌های کمی تصنعی یا مسیرهای قابل‌پیش‌بینی به چشم نمی‌آیند. «اف وان» با قدرت بصری و احساسی‌اش شما را تا پایان همراه می‌کند و یکی از بهترین فیلم‌های مسابقه‌ای تاریخ را ارائه می‌دهد.

کوسینسکی؛ استاد بلاک‌باسترها

کوسینسکی با «تاپ گان: ماوریک» و حالا «اف وان» نشان داده که استاد خلق بلاک‌باسترهای عظیم است. این فیلم برای تابستان ساخته شده؛ پرصدا، پرهیجان و گران‌قیمت. «اف وان» شما را به وجد می‌آورد و حتی ممکن است در سالن شلوغ با غریبه کناری‌تان از شدت هیجان دست بدهید. این فیلم تجربه‌ای است که یادآوری می‌کند هنوز فیلم‌سازانی مثل کوسینسکی هستند که می‌توانند چنین آثار پرشوری خلق کنند. از لحظه‌ای که فیلم شروع می‌شود، نمی‌توانید چشم از پرده بردارید.

جمع‌بندی؛ چرا باید «اف وان» را دید؟

«اف وان» فقط درباره سرعت و ماشین‌ها نیست، بلکه درباره انسان‌هایی است که برای اثبات خود می‌جنگند. جوزف کوسینسکی بار دیگر هیجان بصری را با داستانی احساسی ترکیب کرده و از دل کلیشه‌ها، تجربه‌ای تماشایی ساخته است. برد پیت با کاریزمای بی‌نظیرش، سانی را به قهرمانی تبدیل می‌کند که با گذشته‌اش مسابقه می‌دهد. دمسون ادریس نسل جدید را با جاه‌طلبی و انرژی نشان می‌دهد و کری کاندون ثابت می‌کند که تیم بدون پشت صحنه قوی معنایی ندارد. از نظر فنی، این فیلم یک جشن بصری است؛ از دوربین‌هایی که شما را پشت فرمان می‌برند تا موسیقی هانس زیمر که ضربان قلب مسابقه را زنده می‌کند. حتی اگر داستان گاهی قابل‌پیش‌بینی باشد، هیجان سفر آن‌قدر زیاد است که مقصد اهمیتش را از دست می‌دهد. اگر دلتان یک تجربه سینمایی پرشور و جمعی می‌خواهد، «اف وان» را روی پرده بزرگ ببینید. این مسابقه ارزش تماشا دارد.

منبع: مجله بازار