درس اوسمار به هاشمیان؛ به فلسفه پرسپولیس احترام بگذار

فوتبال ۳۶۰: هفته دهم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران با پیروزی ۳ بر صفر پرسپولیس در خانه، مقابل استقلال خوزستان همراه بود. سرخ‌پوشان تهرانی که برای اولین بار در این فصل، اوسمار ویرا را به عنوان سرمربی روی نیمکت می‌دیدند، با ارائه فوتبالی هجومی، به راحتی ۳ امتیاز این دیدار خانگی را کسب کردند. ضمن اینکه اگر بازیکنان این تیم در فاز هجومی دقت عمل بیشتری به خرج می‌دادند، این نتیجه می‌توانست پررنگ‌تر هم باشد. البته که همین برد با اختلاف ۳ گل در جدال با استقلال خوزستان، تا به الان بهترین برد فصل پرسپولیس به شمار می‌رود؛ پیش از این هرگز سابقه نداشته که پرسپولیس در فصل جاری بتواند این قدر نمایش یک طرفه‌ای داشته باشد.

شرایط بد استقلال خوزستان

پرسپولیس برد ارزشمندی در خانه به دست آورد؛ اما این بدان معنی نیست که همه چیز برای سرخ‌پوشان گل‌وبلبل شده و مشکلات قبلی، چه در زمین و چه بیرون از زمین حل شده است. به ویژه اینکه رقیب آن‌ها درگیر مشکلات مالی بود و بازیکنان استقلال خوزستان بدون برگزاری تمرین و با کمترین میزان آمادگی در مقایسه با هفته‌های گذشته پا به این دیدار گذاشته بودند. با وجود این، تغییر نگرش و فلسفه بازی پرسپولیس در این هفته، بدون درنظر گرفتن نتیجه، باعث شد تا رضایت عمومی نزد هواداران این باشگاه شکل بگیرد. پرسپولیس به طرز کاملا آشکاری متحول شده و میل به هجوم زیادی در این بازی داشت.

کسی نمی‌گفت آزادی را نداریم

پرسپولیس در این فصل تحولات زیادی را به چشم دیده است؛ آن‌ها تغییر مدیر و بعدتر تغییر سرمربی داشتند و ثبات همیشگی را از دست داده بودند. ضمن اینکه پس از ارائه چند نمایش خبرساز، کادر فنی و تعدادی از بازیکنان این تیم هم بهانه «آزادی» را گرفته و از این می‌گفتند که بازی در قلعه‌حسن‌خان برای‌شان حکم دیداری خارج از خانه را دارد. عجیب آنکه پس از کسب برد مقابل استقلال خوزستان، آن‌هم با ارائه یک نمایش درخور توجه، دیگر کسی به یاد آزادی نبود و غر زدن‌های مکرر که شبیه به توجیهی برای عدم کسب پیروزی بود هم مطرح نشد. به این ترتیب واضح است اگر سازوکار تاکتیکی تیم، چفت و بست درست‌تری می‌داشت، عمده مشکلاتی که پرسپولیسی‌ها از آن به عنوان بهانه یاد می‌کردند، از بین می‌رفت.

درس اوسمار به وحید هاشمیان

نکته مهمی که برتری پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان داشت، تغییر نگرش و تاکتیک این تیم بود؛ این بار دیگر خبری از تمرکز روی بلوک‌های تدافعی و بازی فشرده در یک سوم میانی نبود؛ پرسپولیس ابتکار عمل را به دست گرفته بود، مالکیت را برای خودش باز تعریف کرده و با ارائه تاکتیک‌های مختلف در فاز هجومی، سعی در خلق موقعیت داشت. بازی شناور این تیم در فاز حمله و اضافه شدن هافبک‌ها به نزدیکی باکس حریف، همگی دست به دست هم داده بود تا این تیم چهره‌ای بسیار متفاوت‌تر از تیمی داشته باشد که وحید هاشمیان ساخته بود.

البته که این موضوع می‌تواند بیانگر تفکرات و فلسفه 2 مربی باشد؛ اما آنچه که از همین بازی، در زمین و روی سکو مشخص بود اینکه وحید هاشمیان به فلسفه فوتبالی پرسپولیس که انسجام بین خطوط و اشتهای سیری‌ناپذیر برای حمله به رقبا است، احترام کافی را نگذاشته بود. به غیر از یکی 2 مورد استثناء، تیم هاشمیان رمق و میل چندانی برای حمله به رقبا نداشت. هرچند که برداشت اشتباه از سطح فنی عناصر هجومی این تیم هم مزید بر علت شده بود تا پرسپولیسِ وحید هاشمیان در مقایسه با پرسپولیسِ اوسمار، حتی با همین یک بازی، تفاوت چشمگیری داشته باشد.