فوتبال ایران در مسیر معکوس درآمدزایی

ایلنا: روزی که برخی تیم‌های لیگ برتری تلاش می‌کردند رقابت‌ها به هر نحوی شده برگزار نشود و پایان لیگ در همان بازی‌های اسفند ۹۸ اعلام شود، می‌شد فهمید که فوتبال ایران چه وضعیت بغرنجی در بعد اقتصادی دارد. در واقع هنوز جای سؤال است که چرا در فوتبال ایران سرمایه‌گذاری می‌شود و به آن پول تزریق می‌شود تا چنین ملغمه‌ای از دخل و خرج نامتوازن شکل بگیرد.

در روزهای حکمرانی کرونا بر دنیا در تمام نقاط دنیا تیم‌ها تلاش می‌کردند هرچه زودتر به میدان رقابت‌ها برگردند تا با برگزاری مسابقات بخشی از ضرر و زیان مالی ناشی از کرونا را جبران کنند. حضور در میدان در کنار همه سازوکارهایی که برای فوتبال حرفه‌ای در این کشورها تدارک دیده شده، موجب می‌شود تا باشگاه‌های فوتبال به درآمد برسند و چرخ اقتصادشان بچرخد. در ایران اما تیم‌ها اگر به میدان بروند احتمالاً ضرر و زیان بیشتری به باشگاه‌هایی می‌رسد که اینگونه در پی لغو رقابت‌ها بودند.

قهرمانی پرسپولیس هم حالا شاهد دیگری بر این مدعاست که فوتبال ما در بعد اقتصادی چیزی برای عرضه ندارد و همین مسأله هم آن را به خاک سیاه نشانده است. پرسپولیس با ۴ سال قهرمانی چقدر درآمد دارد؟ هر کدام از این قهرمانی‌های پیاپی چقدر به ثروت و سود باشگاه اضافه کرده؟ چطور است که هنگام هزینه کرد همه از اتلاف بیت‌المال حرف می‌زنند ولی حالا چیزی درباره پاداش قهرمانی نمی‌گویند؟ در همه این سال‌ها نالیدن تیم‌ها از مشکلات مالی پای ثابت مصاحبه‌های مدیران و اعتراض بازیکنان است. همین پرسپولیس را در نظر بگیریم. قهرمانی‌های سه سال اخیر به همراه قهرمانی امسال چه کمکی به این تیم در بعد مالی کرده؟ آیا این تیم ثروتمندتر شده است؟ آیا ممکن است در فصل نقل و انتقالات از کمبود منابع ننالند؟ البته که در فوتبال ایران که سازوکارها شفاف نیست خبری هم از ورودی و خروجی‌های باشگاه‌ها نیست و معلوم هم نیست سازمان فوتبال ایران از این رقابت‌ها چقدر درآمد کسب کرده و چقدرش سهم تیم‌ها شده است.

اما همین‌قدر می‌دانیم که سهم تیم‌ها از برخی قراردادهای شفاف شده مثل حق پخش و تبلیغات محیطی و بلیت فروشی چیز ناچیزی است. برای همین هم هست که برخی تیم‌ها بعد از کرونا نمی‌خواستند رقابت‌ها ادامه پیدا کند. چون درآمد قابل توجهی ندارند. در حال حاضر تیم‌های میانه جدول لیگ ایران با چه انگیزه‌ای بازی می‌کنند. آنهایی که نه شانس سهمیه و جام دارند و نه خطر سقوط را احساس می‌کنند. با چه انگیزه‌ای برای فوتبال جذاب‌تر بجنگند؟ در حالی که در لیگ‌های حرفه‌ای نشستن روی هر سکوی بالاتر لیگ پاداش بیشتر و قابل‌ توجه‌تری دارد. چیزی که در فوتبال ایران تعریف نشده است.