این آزادیِ نجیب؛ چقدر عذرخواهی به تو بدهکاریم

ورزش مدیا: به خدا قسم بحث «تهران- شهرستان» نیست؛ که این خودش یک دوگانه‌سازی جاهلانه، ضدمیهنی و پر از خیانت است. همه جا آدم خوب و بد پیدا می‌شود و مطلقا نباید بدکرداری یک گروه را به جمعی کثیر نسبت داد. داستان این مطلب، نجابت نادیده گرفته شده ورزشگاه آزادی در طول نیم‌قرن حیات شرافتمندانه آن است؛ معبد خاطرات ایرانیان که هزار بار دوست و دشمن در آن کنار هم نشستند، بی‌گزند و آزار فوتبال‌شان را دیدند و رفتند. این همه رقابت و هیجان، این همه شور و شوق و شوک، این همه شادی و اندوه؛ نه سربازی کور شده، نه هوادار غریبی را «خفت‌گیر» کرده‌اند و نه روی سر و صورت آدم‌های بی‌دفاع زنجیر کشیده‌اند.

یک روز سپاهان جلوی صد هزار نفر در تهران چهار گل به پرسپولیس زد و رفت، بی‌آنکه یک چکه خون از دماغ کسی فرو بریزد. در اصفهان اما جلوی هتل تیم میهمان ضیافت شب‌بیداری به صرف فحش و فضیحت برپاست و روز بعد هم جلوی اتوبوس دست به هتاکی و سلب آرامش می‌زنند. ای اوف بر آن جامی که از این راه به دست بیاید. هرچند برای اینها انگار نفس آزارگری و وحشت‌آفرینی مهم است، وگرنه بنده‌خدا محرم نویدکیا همین امسال صد بار از موتوری‌ها خواسته مزاحم آرامش تیمش نشوند، باز گوش کسی بدهکار نیست.

کاش به فرهنگ و تمدن کهن اصفهان رحم می‌کردید و اجازه نمی‌دادید اسم به این بزرگی به چنین قباحتی آلوده شود. ای جان به قربان آزادی که آغوش سخاوتمندش همیشه باز بوده؛ آنقدر که تراکتوری‌ها بدون محدودیت نصف این ورزشگاه را تسخیر می‌کردند و به میزبان طعنه می‌زدند: «پرسپولیس به شهر ما خوش آمدی.» کاش باور می‌کردیم این فقط فوتبال است و خیلی چیزهای مهم‌تر از آن وجود دارد؛ چیزهایی مثل انسانیت، شرافت و جوانمردی