فقط خودروسازان مقصرند؟

وب سایت تجارت امروز: در این روزها خودروسازان در شرایط خاصی به لحاظ رسانه‌ای و افکار عمومی قرار گرفته‌اند و ظاهرا کمپین «نخریدن خودروی نو» فروش خودروسازان را به میزان قابل توجهی کاهش داده است.

هر چند مدیران خودروساز، این نکته را رد می‌کنند اما موضوعی که وزیر را نیز به واکنش کشاند تا جایی که نخریدن خودرو را به ضدانقلاب نسبت داد، نشان از واقعیت داشتن این مساله دارد.

اما چرا مردم از خودروسازان ناراضی شده‌اند؟ آیا اتفاق جدیدی افتاده که مردم را ناراضی کرده است؟ مثلا آیا سطح کیفی خودروهای وطنی طی چند ماه اخیر به شکل فاحشی پایین آمده است؟ به نظر می‌رسد چنین نباشد و سایپا و ایران‌خودرو محصولاتی را ارائه می‌دهند که سطح کیفی تقریبا ثابتی را در سال‌های اخیر داشته است.

آیا باید مثل برداشتی که از سخنان وزیر شد، نخریدن خودرو را گردن ضد انقلاب و احیانا بیگانگان و دشمنان ملت بیندازیم؟ به نظر می‌رسد این کار هم درست نباشد چه اینکه دشمنی دشمنان این مملکت چیز جدیدی نیست و دشمن جدیدی هم به میدان نیامده است، ضمن اینکه همه آگاهان می‌دانند نارضایتی در متن و بطن جامعه ما از محصولات خودروسازان داخلی وجود داشته و دارد. اما چه اتفاقی اخیرا افتاده که مردم را به واکنش کشانده است؟

نکته را باید در توافق اخیر ایران با گروه ۱+۵ جست‌وجو کرد. اینکه دورنمای روشنی که از ورود خودروهای جدید چه به صورت وارداتی و چه به صورت مونتاژی ایجاد شده است، باعث شده مردم فرصت بروز خواسته‌های خود را پیدا کنند. احتمال ورود رقبای قدرتمند خارجی در قالب کارخانه‌های داخلی به کشور، مردم را امیدوار به روی میز قرار گرفتن گزینه‌های جدید خودرویی برای کشور کرده است.

وقتی زمزمه های ورود کمپانی‌های مختلف و نامدار اروپایی برای تولید خودرو در ایران شنیده می‌شود، طبیعی است که همه منتظر بمانند تا این خودروها به بازار بیایند.

اما مشکل مردم با خودروسازان وطنی چیست؟ گفته می‌شود مشکل اصلی در کیفیت خودرو و قیمت آن است. به هر حال این مشکلات چیز جدیدی نیستند و طبیعتا نباید غیرقابل حل هم باشند. شاید بتوان این نکته را تایید کرد که تمام ماجرای نخریدن خودرو به همین جا ختم می‌شود که مردم از کیفیت و قیمت راضی نیستند و حال اگر بتوان در این دو مورد به سمت بهبودی حرکت کرد، طبیعتا میزان نارضایتی کاهش خواهد یافت.

به باور ما می‌توان به صورت مشخص ریشه‌های نارضایتی را یافت و دقیقا آن مشکلات را برطرف کرد. ضمن اینکه با فرض پذیرش شرایط نامناسب برای صنعت خودرو، باید این نکته را در نظر گرفت که این صنایع اگر نگوییم دولتی هستند، شبهه‌دولتی‌اند و طبعا سیاست‌های حاکم بر آنها طی سالیان گذشته که منجر به بروز نارضایتی در میان مردم شده، توسط دولتمردان به این کمپانی‌ها دیکته شده است. حال چگونه است که وقتی کار به اعتراض کشیده همه مشکلات باید به گردن خودروسازان بیفتد؟ در این مجال قصد دفاع از خودروسازان را نداریم اما باید دانست که مقصر شرایط پیش‌آمده تنها خودروسازان نیستند و این درست نیست که سایرین خود را کنار بکشند و تمام تقصیرها را به گردن خودروسازان بیندازند.

گذر صنعت خودروسازی که چه بپذیریم و چه نه، برای مملکت ما ارزشمند و دارای ارزش افزوده است، از شرایط فعلی قطعا پیچیدگی‌هایی دارد و بازگرداندن اعتماد مردم به این صنعت کاری دشوار و سخت اما شدنی است و حل آن هم در سایه شناخت مشکلات این صنعت و کمک به حل آنهاست که امیدواریم در دولت تدبیر و امید و با کمک مسئولان صنعت، به این مهم دست پیدا کنیم.