عبور از دیوار لرزان چین

ایران ورزشی: بازی سوم (و آخر) ایران در گروه اول مسابقات انتخابی فوتبال المپیک ۲۰۱۶ امشب در برابر چین در ورزشگاه عبدا... بن‌خلیفه شهر دوحه مرکز قطر برگزار می‌شود.

برخلاف ناامیدی‌های برخاسته بعد از شکست در دیدار دوم مقابل «قطر میزبان» شانس صعود هنوز هم برای تیم ملی امید ایران کاملا متصور و این امر به وضوح در دسترس است و کافی است که برنده این دیدار باشیم تا صعودمان قطعی شود. شاید سوریه در صورت شکست دادن قطر یک مثلث ۶ امتیازی در صدر جدول گروه اول ایجاد کند و کار به گل شماری بکشد اما قطر حتی اگر قصد تبانی با یک کشور دیگر عرب زبان را داشته باشد، معمولا با سوری‌ها یک وجه مشترک و منافع یکسان نداشته است و از طرف دیگر چون شکست در این دیدار ممکن است به قیمت از دست دادن سرگروهی و حتی حذف قطر تمام شود، دو مسابقه روز دوشنبه رقابت‌های زیر ۲۳ سال قهرمانی آسیا نبرد جدی چهار تیمی است که سه تیم از جمع‌شان شانس بیشتری برای صعود دارند و هرچند راه قطر به لطف توان فنی‌اش و مزایای میزبانی هموارتر از سایرین به نظر می‌رسد اما ایران در صورت غلبه بر چینی که هر دو بازی خود را با نتایجی قاطع واگذار کرده، حتی می‌تواند تحت شرایطی بالای دست میزبان هم بنشیند یا لااقل قطر را در صعود به مرحله بعدی همراهی کند، اینکه ممکن است این صعود با کسب رتبه دومی گروه و به تبع آن رویارویی احتمالی با ژاپن صدرنشین محتمل گروه دوم در مرحله یک چهارم نهایی همراه شود، بخشی از الزام‌ها و خطرات رایج در فوتبال است اما چنین تقابلی نه در روز بازی با چین بلکه در شب شکستمان مقابل قطر پایه‌گذاری شد و شبی که قدر فرصت‌های خود را ندانستیم و مالکیت توپ و میدان را داشتیم اما از قوه تعقل لازم و عمیق بی‌بهره بودیم و هرچند محمد خاکپور با تعویض‌های نیمه دومش روند بازی را بیش از پیش به سود ما کرد اما این سوال را بیشتر به ذهن آورد که چرا انتخاب‌های فردی‌اش دیر هنگام ثمر داده است و به زعم برخی کارشناسان به چه سبب مهره‌های کلیدی‌اش را دیر به میدان آورده است.

هرگونه به دیدار جمعه شب گذشته با قطر نگاه کنیم، آن دیدار را باید مسابقه‌ای تمام شده و فرصتی از دست رفته بدانیم اما حسن مرحله گروهی این است که حتی در صورت قبول شکست فرصتی مجدد به تیم‌ها می‌دهد تا با فتح بازی بعدی جبران مافات و مجوز صعود را کسب کنند و بازی امشب با چینی‌ها و عبور از دیوار لرزان‌تر از همیشه آنها دربردارنده چنین فرصتی برای ما است که به هیچ روی نمی‌توان و نباید از آن گذر کرد.

درست است که شکست یک-۳ چین برابر سوریه در مسابقه دومش در مرحله اول محصول اخراج دروازه‌بان چین و ۱۰ نفره شدن این تیم بود اما تیمی که در دو بازی‌اش ۶ گل خورده با زبان بی‌زبانی از شکنندگی خط دفاعی خود و ضعف عمومی‌اش می‌گوید و اگر خاکپور و بچه‌هایش سختگیر و جدی باشند امشب برابر چنین رقیبی به یک پیروزی قاطع خواهند رسید و بالا خواهند رفت و آنگاه ۴ روز تا انجام مسابقه بعدی خود وقت خواهند داشت تا صرف آمادگی هرچه بیشتر برای رویارویی با رقیب خود در مرحله یک چهارم نهایی کنند.

مسابقه‌ای که چون به مرحله حذفی مربوط می‌شود برخلاف مرحله گروهی فرصت جبرانی را به تیم بازنده نمی‌دهد و در عین حال چون پای فوتبال ذاتا توانمند ایران را وسط می‌کشد هر نتیجه‌ای در آن متصور است. آنچه تا امروز از عملکرد تیم ملی امید ساطع و به اذهان متبادر شده، حضور تیمی یکدست و منسجم در میدان است. تیمی که برنامه دارد و فکر و اندیشه پشت سر آن است و با آگاهی به میدان می‌آید و هرچند اشتباه هم می‌کند اما شماری از برناترین جوانان فوتبال کشور در آن عضویت دارند که برخی از آنها همین حالا عضو تیم ملی بزرگسالان هم هستند و اگر فیکس هم نباشند در فهرست‌های اخیر کارلوس کی‌روش حاضر بوده‌اند و از آن دست هستند محمدرضا اخباری، میلاد محمدی و مهدی ترابی و در این ارتباط می‌توان حسین کنعانی‌زادگان را هم نام برد که تا پنج، شش ماه پیش به اردوهای کی‌روش دعوت می‌شد.

این تیمی است که می‌تواند از سد غیر استوار چین بگذرد و به رغم تمامی دشواری کارش تا فینال هم پیش بتازد و به تبع آن فوتبال ایران را پس از ۴۰ سال المپیکی کند و نقطه شروع این روند احتمالی می‌تواند (و باید) دیدار امشب با چینی‌ها در دوحه باشد. مسابقه‌ای که باید بخت ما را باز و راهمان را به سوی المپیک برزیل هموار کند.